Zeus ijsbeerde op de Olympos, hij wist niet wat te doen. Die Titaan Prometheus had hem een rotstreek geleverd en hij wilde hem genadeloos straffen. Mnemosyne, de belichaming van het Geheugen, fluisterde hem toe dat hij een goed doordacht plan moest bedenken en Prometheus niet zomaar in de Tartaros moest gooien. Opeens had hij het, Zeus had een geweldig plan om Prometheus én de  mensheid te straffen. Hij riep de manke god van het vuur bij zich, zijn zoon, Hephaestos. 

Toen de vuurgod het bevel van zijn vader hoorde, boog hij nederig en hij ging meteen aan de slag. Met klei boetseerde hij een vrouw, een vrouw met de verrukkelijkste rondingen en de mooiste glimlach en de meest elegante haren die ooit waren gezien. Iedere godheid gaf de eerste sterfelijke vrouw een geschenk; Athena gaf intelligentie, talent, kleding en manieren, Hermes gaf nieuwsgierigheid, Aphrodite gaf haar de schoonheid en bevalligheid van een godin. Al de andere goden gaven haar sieraden, goud en bloemen. Dat Hermes aan de eerste vrouw de nieuwsgierigheid had gegeven, was iets nieuw; deze stervelinge was de eerste die hierover beschikte. Maar ze zou zeker niet de laatste zijn. 
Deze vrouw werd Pandora genoemd, Oudgrieks voor 'alle geschenken'. 
Uiteindelijk gaf Zeus haar een pithos, een kruik. Deze kruik was verzegeld en mocht niet opengemaakt worden, Pandora knikte nederig en nam het geschenk aan, niet wetende wat ze hiermee zou aanrichten. 

Vervolgens bood Zeus deze vrouw aan Prometheus, maar de laatstgenoemde wist dat er problemen aan zaten te komen en weigerde haar. Vervolgens beval de oppergod aan Hermes Pandora te geven aan Epimetheus, de jongste broer van Prometheus. Hoewel de redder van de mensheid zijn broertje reeds had gewaarschuwd, luisterde hij niet naar hem. Epimetheus kón dit geschenk gewoon niet weigeren, het was de eerste stervelinge die hij had gezien en deze was zo mooi en puur; hij huwde haar ondanks de waarschuwingen van zijn broer. 

Pandora was dolgelukkig in haar huwelijk en alles was mooi en goed. Maar er bleef een ding in haar hoofd knagen, want waarom mocht ze die kruik niet openen? Na een niet al te lange tijd -die voor Pandora afschuwelijk lang duurde- overwon haar nieuwsgierigheid het van haar verstand en besloot ze de kruik te openen. Ze had het ding onder haar huwelijksbed gestoken om te vermijden dat ze het opende, maar dat was niet zo slim van haar. Ze had de kruik al snel in handen en rende ermee naar de achtertuin waar Epimetheus haar niet zou kunnen zien. 

Haar hart klopte razendsnel en haar handen trilden van geluk. Dit was waar ze al die tijd naar verlangde; het weten, weten wat er in de pithos zat. Als een bezetene opende ze de kruik, maar later verwenste ze zichzelf erom. Al wat er uit kwam was ziekte en verderf. De wereld, die eens zo goed en perfect was, was om zeep geholpen door haar nieuwsgierigheid. Geschrokken knalde ze het deksel op de kruik, maar het kwaad was reeds geschied. Boze, wriemelende en donkere beestjes -net grote bromvliegen of kleine donderwolken- vlogen al uit de pithos. Het waren de kinderen van Nyx, de Nacht. Het waren Momus (Schuld), Moros (Onheil), Thanatos (Dood) en zijn tweelingbroer Hypnos (Slaap), Apate (Misleiding), Nemesis (Wraak), Geras (Ouderdom) en Eris (Conflict). Het zou kunnen dat we nog zonen en dochters zijn vergeten, maar wat zeker is, is dat Nyx geen fijne of vriendelijke kinderen had.
Pandora, de eerste stervelinge, bracht het kwaad en het verderf naar deze wereld. 

Nu dit was gebeurd, was de mensheid gestraft. Enkel Prometheus wachtte zijn straf nog af en die kwam snel. Zeus beval Hephaestos, god van het smeden, de Titanenzoon naar de Kaukasusberg te brengen en hem daar vast te boeien. De eeuwigheid lang zou Prometheus daar liggen en iedere dag zou een arend zijn lever uitpikken. Prometheus zou lang moeten lijden. 

-- 642 woorden