Ze rilde licht en verstijfde ietwat toen haar voeten het water raakte. Ling sloot haar ogen en zuchte diep om zich vervolgens in één snelle beweging onder te dompelen in de Yangtze.
De groen begroeide bergen reikte zo ver als ze kon zien en omsloten haar geliefde baai.
Ze knoopte haar ebbenhoute zwarte haar los dat nu als een waaier zweefde in het water. Ling hield haar hoofd achterover en luisterde naar de betoverende onderwater geluiden.
Over haar lippen klonken lieftallige woorden in kalme melodieen.

De keizer was afgekomen op het liefelijke gezang dat hij had gehoord tijdens zijn dagelijkse wandeling. Tussen de bamboescheuten door keek hij naar het bekoorlijke tafereel wat er voor hem afspeelde.
Eenmaal terug in het paleis bracht hij dagenlang somber door in bed, denkende aan de vrouw.

Er klonken voetstappen en Ling draaide zich met een ruk om naar de oever, haar handen voor haar boezem houdende. Soldaten. Ze namen haar gevangen en brachten haar naar de keizer zoals hij hen had bevolen.
Vanaf die dag klonk Lings honingzoete stem; die het gezang van de Chinese nachtegaal deed verbleken in het licht van de maan, door de vertrekken van de keizer.