In de keuken legt Don de zak op het aanrecht. Hij schilt het fruit en snijdt het in blokjes. Hij is zo in gedachten verzonken dat hij zich op een gegeven moment in zijn vingers snijdt. Na een pleister op de ondiepe snee gedaan te hebben maakt Don de salade af. Terwijl hij aan de eettafel zijn fruit opeet, somt hij op wat hij over vampiers weet.

"Kunnen vliegen, scherpe hoektanden, soms eeuwig leven, soms supersnelheid, varieert per film hoe vaak ze moeten drinken, als ze iemand bijten wordt diegene meestal een vampier, behalve bij mij."

Op de een of andere manier weet hij dat hij geen eeuwig leven heeft. Hij weet het net zo zeker als dat hij weet dat egels niet kunnen vliegen. Gelukkig lijkt het hem niets om eeuwig te leven, dus dat is een pluspunt. Volgens de droom van Joost kan hij in een vleermuis veranderen en zo zou hij dus kunnen vliegen. Omdat er zoveel stereotypes en ideeën zijn over vampiers, weet hij niet wat hij moet geloven. Deze maatschappij maakt dat mensen, opvattingen en verder eigenlijk alles onbewust in hokjes gedrongen worden. Hun gedachtes zijn niet meer vrij om te denken, ingesloten door de stereotypes die de maatschappij hen geeft. Het enige wat Don nu absoluut zeker weet is dat hij niet eeuwig zal leven en voor de rest tast hij in het inktzwarte duister van onwetendheid.

Met zijn inmiddels halfvolle kom fruit loopt hij zijn studio in. Hij zet de kom op zijn bureau en doet de computer aan. Terwijl hij wacht op de computer, leest hij zijn appjes op zijn mobiel. Lotte is blijkbaar ook van plan om vanavond een video samen met hem te gaan maken, want ze vraagt of hij al weet wanneer hij vandaag tijd heeft en of hij ook zin heeft om een video te maken. Dons hart maakt een sprongetje, zoals altijd wanneer hij Lotte binnenkort gaat zien. Hij typt, nadat hij even snel op een rijtje heeft gezet wat hij vandaag nog moet doen, dat hij vanavond wel kan. Meteen nadat hij het appje verstuurd heeft, worden de grijze vinkjes blauw en typt Lotte een berichtje terug:

Hoe laat?

Don denkt even na en antwoordt:

Een uur of negen?

Hij krijgt een opgestoken duimpje terug en doet zijn telefoon glimlachend uit. Met tegenzin doet hij zijn camera aan. Hij heeft nu echt geen zin om op te nemen, maar als hij het nu niet doet, komt hij er later mee in de knoop. Na een paar seconden begint het lampje op zijn camera te knipperen. De batterijen zijn leeg. Zuchtend gaat hij op zoek naar batterijen.

                                                                      ☴ 

Pas een halfuur later heeft hij de goede batterijen te pakken. Hij verwisseld de batterijen en doet de camera opnieuw aan. De motivatie om te gaan opnemen is inmiddels via zijn schoenen door de grond gezakt. 

                                                                            ☴ 

Of het nou komt doordat hij er al geen zin in had, of dat het een andere oorzaak heeft, blijft onbekend, maar hij is pas klaar met opnemen als de kerkklok vijf keer slaat. Bijna twee keer zolang als normaal heeft het geduurd. Tot overmaat van ramp ligt er nog een edittaak op hem te wachten. Hij begint met editen, maar zijn gedachtes dwalen steeds af. In tegenstelling tot vanochtend heeft hij nu wel zin om te bekijken wat het precies betekent om vampier te zijn, dus geeft hij het na anderhalf uur op. Hij heeft de video nog niet af, maar morgen zal hij ook nog wel tijd hebben.

Don doet de computer uit en loopt naar de badkamer. Hij gaat voor de spiegel staan en doet zijn mond open. Zijn hoektanden zijn gewoon menselijk. Dan herinnert hij zich het prikkende gevoel in zijn tanden toen hij Link wilde bijten. Hij probeert het gevoel weer op te roepen. Eerst voelt het prikkende gevoel heel vaag in zijn tanden, maar na een paar seconden wordt het sterker. Zijn tanden zijn opeens lang en veel scherper dan menselijke hoektanden. Hij weet zeker dat hij de hele tijd in de spiegel heeft gekeken, maar hij heeft zijn tanden niet zien groeien. Voorzichtig doet hij zijn mond weer dicht. Het voelt heel raar om zulke lange tanden te hebben, want hij is telkens bang om zijn tong te doorboren als hij iets te hard bijt.

Zijn tanden weer intrekken is op de een of andere manier gemakkelijker. Terwijl hij zijn telefoon pakt om een pizza te bestellen, trekt hij zijn tanden nog een paar keer in en uit. Het voelt wel grappig. Met zijn pizza Napolitana op schoot start hij een oude vampierfilm van twee uur. Maar ervan genieten doet hij niet. De mensen schreeuwen te hard als ze worden gebeten en het bloed spat alle kanten op. Na anderhalf uur bikkelen geeft hij het voor gezien. Hij doet de tv uit en begint te ijsberen. Het duurt nog wel twee uur voordat hij bij Lotte heeft afgesproken en hij weet echt niet wat hij nu moet gaan doen.

Hij probeert te gamen, maar algauw verliest hij zijn interesse. Dan pakt hij een boek en begint te lezen. Dat werkt even, maar op een gegeven moment dwalen zijn gedachten zover af, dat hij een zin drie keer opnieuw moet lezen en dan nog niets in zich opneemt. Zuchtend legt hij zijn boek weer weg. Dan besluit hij maar gewoon naar Lotte te gaan. Een uur te vroeg, maar hij weet echt niets anders te doen.

In de auto bedenkt hij wat hij tegen Lotte gaat zeggen. Hij moet haar wel vertellen dat hij zojuist in een vampier is veranderd. Alleen het klinkt zo absurd. Hoe moet hij beginnen? Hij kan niet gewoon zeggen:

"Hé Lotte, ik ben een vampier geworden." Nee dat is gewoon raar. Zonder dat hij het door had is hij bij Lotte's huis beland en nu staat hij een halfuur te vroeg voor haar deur. Aarzelend drukt hij op de bel, wat een heel zielig ringeltje als gevolg heeft.

"Note to myself, altijd zeker van mijzelf op een bel drukken," mompelt hij in zichzelf. Hij hoort de grendels aan de andere kant van de deur verschoven worden en even later gaat de deur open.

"Hé Don, wat doe jij nu hier?" vraagt Lotte verbaasd.

"Ik kom een video opnemen." Bijna wil Don zeggen dat hij haar iets te vertellen heeft, maar net op tijd slikt hij die woorden weer in.

"Ze wordt er toch alleen maar ongerust van als ik dat zeg," denkt hij.

"Nee ik bedoel Nu. Op dit moment. Je bent een halfuur te vroeg," Lotte's stem schiet de hoogte in, een teken dat ze zenuwachtig is.

"Ik verveelde me, dus ik dacht: laat ik maar alvast naar jou toe gaan," zegt hij met een kalmerende stem.

"Had je dan niet even kunnen appen," hoort hij Lotte mompelen. Heel even krijgt hij de neiging om iets geïrriteerd naar haar hoofd te slingeren, maar nog net houdt hij zich in. Lotte doet een stap naar achteren om Don binnen te laten, maar met een frons op haar gezicht.

"Er is iets met je," zegt ze plompverloren. Dons hart gaat sneller kloppen en zijn ademhaling versneld.

"Oh ja?" zegt Don iets botter dan de intentie was. Lotte zucht en loopt naar boven naar haar slaapkamer. Ze mompelt nog iets, maar gelukkig voor Don kan hij dat niet verstaan.

"Ik moet nog wel even de spullen klaar zetten," zegt ze halverwege de trap. Don blijft onder aan de trap naar haar kijken. Hij heeft nog nooit zo'n beladen ontvangst gekregen. En al helemaal niet van Lotte. Hij vraagt zich af of het te zien is aan hem. Of het te zien is dat hij een vampier is.
Maar ondanks zijn niet zo hartelijke ontvangst, twijfelt hij er niet aan dat Lotte hem zal geloven. Ze is zijn lieve, mooie Lotte, dus ze zal het goed opvangen.

Maar waarom loopt hij dan met een alsnog luid bonzend hart de trap op?