Donkere wolken overschaduwden het RivierClan kamp. De lucht voelde vochtig. Iedereen wist wat er stond te gebeuren. Zo snel als ze konden zochten ze onderdak diep in het krijgershol.

Maar niet voor de regen. Nee. Voor iets veel ergers. Monsterlijks. Natuurlijk kan jij je niets ergers voorstellen dan regen. Ik weet hoeveel pijn het doet om erachter te komen dat je vrienden allemaal met de auto gebracht zijn wanneer je zelf als een bezopen kat naar binnen slentert. Ja, dat is vreselijk, maar geloof me wanneer ik zeg dat dit veel erger is.

De grijze poes genaamd Regenpoot liep naar het midden van het kamp. Daar ging ze zitten. Ze likte haar borst en schraapte haar keel. 

Regenpoot bleef even stil. De RivierClan katten voelde een vonkje van hoop. 

Jammer genoeg begon ze na een seconde of tien toch te jodelen. De grijze poes zakte ritmisch door haar poten terwijl ze rondjes draaide. 

'Je jaagt alle prooi weg, idioot!' schreeuwde Kromster. Maar Regenpoot luisterde niet.

'Oh Regengod, laat Uw kracht de mijne worden. Laat het bloed dat door mijn aderen stroomt in water veranderen; mijn klauwen in waterpest,' zong de RivierClan leerlinge.

Kromster fronste. 'Hoe vaak heb ik je nou al niet gevraagd daarmee op te houden? Het rijmt niet eens.' 

Regenpoot luisterde niet. In een vreemd soort trans danste ze verder.

Kromster greep de leerlinge bij haar nekvel. De grijze poes bleef gewoon nog door bewegen. Ze leek net een vis op het droge. 

'Door jouw gestoorde gedrag lijkt Warrior Cats meer op een slecht geschreven, humoristisch verhaal dan een kinderserie over katten die elkaar vermoorden. We moeten ons wel aan het thema blijven houden. Ik had je al gewaarschuwd. Er is helaas geen andere optie meer...'