Gerard

Ze geeft verschillende signalen af. Haar lichaam vertelt me het ene; haar hart klopt onregelmatig, haar adem komt hortend. Maar haar prachtige ogen zijn het ene moment gevuld met lust, opgevolgd door medeleven en vlak daarop hard en onbuigzaam. Haar blik verteld me haar gedachten, dus ik weet dat ik daar mijn aandacht aan moet besteden.

"Luister, Gerard," zegt ze zakelijk.

O-oh. Maar er is niet veel wat ik kan doen, dus ik gehoorzaam en kijk haar vragend aan.

"Weet je, ik ben niet geïnteresseerd in een relatie met jou."

Even wacht ik totdat ze verder zal praten, totdat ik realiseer dat dit het is. Ze stelt me voor een voldongen feit en ik moet het haar nageven, ze blijft me standvastig aankijken. Geen valse glimlach om het leed te verzachten, geen neppe maniertjes.
Snel ga ik mijn opties na. Tot nu toe heeft de open en eerlijke manier vrij goed gewerkt, dus ik besluit het gewoon te vragen en niet na te denken over wat ik van mezelf vrijgeef.

"Waarom niet?"

Ze zucht even en sluit haar ogen als om na te denken. Aan haar volgende blik merk ik dat zij ook de waarheid gaat vertellen.

"Ik heb enkele relaties gehad en die zijn stuk voor stuk op niks uitgelopen. Blijkbaar zie ik er zwak en meegaand uit, waardoor 'de man' denkt over mij te domineren."

Ze geeft met haar handen de haakjes aan en praat snel door als ze ziet dat ik haar wil onderbreken.

"Geen zorgen, jij bent een stuk beter dan mijn gemiddelde ervaring. Ik merk het aan je reacties en je oprechte interesse. Maar geef eens eerlijk antwoord op deze vraag: als jij overtuigd bent van mening één en ik van mening twee, wie moet er dan buigen, volgens jou?"

Ik knijp mijn ogen even samen en denk na. Zoals zij de situatie schetst zijn zowel zij als ikzelf zeker van ons eigen gelijk. De waarheid slaat als een moker bij me binnen, ik zal doen waarvan ik denk dat goed is. Voor haar eigen bestwil, ongetwijfeld.

Ze leest de waarheid in mijn ogen en knikt. Het is niet eens een triomfantelijke knikje, meer eentje vol berusting. Deze vrouw is pittig. Zij denkt dat wij ('de man') haar er zwak en meegaand uit vinden zien, maar dat is het niet. Louise ziet eruit alsof ze wacht op haar prins op het witte paard en wij, holbewoners, vullen de blanco punten voor haar in en denken te weten wat zij wil.
Het feit dat dat absoluut niet het geval is, doet me ondanks de toch vrij nijpende situatie, voor mij persoonlijk, kort grinniken. Ik besluit het over een andere boeg te gooien.

"Je bent je ervan bewust dat je zo over een zwakkere man heen zult lopen? Je zal de uitdaging missen en diep ongelukkig worden."

Ik weet dat dat de waarheid is en zij weet dat ook. Waarom kijkt ze dan zo triomfantelijk?

"Dat klopt, Gerard. Daarom heb ik voor optie drie gekozen: ik red het zelf, zonder wat voor man dan ook."

Mijn blik is uitdrukkingsloos. Jammer voor haar, dat dat niet in míjn plannen past.

Zij neemt van de gelegenheid gebruik om haar pumps uit te trekken. Haar kruin komt nu ter hoogte van mijn kin. Een volmaakte lengte, als je het mij vraagt.
Ze verrast me door mijn hand vast te pakken. Net zoals eerder voel ik schokjes puur genot vanaf mijn vingers door mijn hele lijf schieten.
Als ze me daarop ook glimlachend aankijkt - denkt zij door mijn gebrek aan reactie dat ik het met haar eens ben en het opgeef of zo? - voel ik de schokjes naar één punt trekken en daar langzaam pulseren. Het maakt het moeilijk om na te denken, maar ik doe mijn best.

Met omfloerste stem zeg ik verleidelijk: "Goed, geen vaste relatie dus. Waar sta je wel voor open?"

Ondertussen begin ik het spel gemeen te spelen. Met mijn duim liefkoos ik haar hand kort, waarna ik hem langzaam los trek en mijn hele arm om haar heen sla en het grotere oppervlakte van haar arm nu streel. Ze past perfect bij mij.
Ik besluit dat ze nog iets meer aanmoediging nodig heeft. Als ik mijn pas inhoud, keer ik haar richting mijzelf en buig me naar haar toe. Mijn hand zet ik in haar nek, terwijl mijn duim het stukje huid aanraakt waar ik zo ontzettend graag mijn markering zou willen plaatsen.
Ik parkeer die gedachte ergens achterin mijn hoofd. Mijn Louise is een mens en zal waarschijnlijk sterven aan het gif. Ik moet nog even bedenken hoe ik dat ga doen.

De zoen die ik haar geef is zacht en liefkozend. Aftastend naar haar reactie. Ze stelt niet teleur. Ze zucht in mijn mond en opent haar lippen gewillig voor mij. Doortastend maak ik gebruik van haar meegaandheid en proef de zoetheid van haar lippen en mond. Ik kreun van alle sensaties en klem haar dicht tegen me aan zodat ik haar complete lichaam kan voelen. Zelfs dat is niet voldoende en ik druk mijn knie tussen haar benen, al wrijvend.

Haar ogen hebben een intense diepte bereikt die ik nog niet eerder heb gezien als ze me uiteindelijk aankijkt. Ze stralen als sterren en haar mond staat lichtjes open terwijl haar borst nadrukkelijk op en neer gaat. Ik doe mijn uiterste best om haar in de ogen te blijven kijken.

Ik zie de tweestrijd in haar ogen en uiteindelijk de erkenning voor haar eigen gevoelens. Met een schorre stem zegt ze: "Ik heb vannacht een kamer voor mezelf, wil je me gezelschap houden?"

Mijn lach is zacht, blij. Ik reageer droog: "Mijn eigen kamer zal waarschijnlijk niet ver weg zijn van de jouwe. We zullen daar meer privacy hebben."

Ze grijpt mijn hand en we haasten ons terug naar het hotel.