Gerard

Interessant. Zoveel weet ik niet over de roedels aan de andere kant van De Hanekam en ik denk inmiddels te begrijpen dat ze daar allemaal naar een boom vernoemd zijn. De Morus Alba is een witte moerbei en als ik me kaarten van die kant voor de geest haal, snap ik ook waarom. Het land is daar, ondanks de naam, groen en vruchtbaar.

Jammer dat het zo ontwricht wordt door de kleinzielige vechtpartijtjes tussen de diverse Alfa's daar. Dan is direct duidelijk waarom de Grim Empire toch een hele goede naam is voor dat land.

Sander legt zijn hand op die van zijn vrouw en ik zie hoe zij ze krampachtig beweegt voordat ze de spanning loslaat en naar achteren zakt op haar zitplaats. Ze is hier te persoonlijk bij betrokken, het is tijd voor hem om het over te nemen.

"Wie is het hoofd van de jagers?" Hij kijkt Loran aan, die ineenkrimpt onder de strenge blik van de andere Alfa.

"Hij noemde zichzelf Endymion."

Ik ga verrast rechtop zitten. Die naam ken ik. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ook Jocelyn reageert op die naam, maar op een andere manier dan ikzelf. Ik bestudeer de blosjes op haar wangen, haar schitterende ogen en de geagiteerde blik.
Ik ken Endymion uit legendes. Jocelyn kent hem persoonlijk. Een kriebel opwinding raast door mij heen.
Louise reageert verder niet, als ik naar haar kijk, merk ik dat ze diep in slaap is: een zachte glimlach om haar lippen. Ik verleg mijn lichaam en armen dusdanig dat ze nog lekkerder ligt en laat haar verder slapen.

Sander kijkt ook naar Jocelyn en ik zie hoe ze een blik van verstandhouding wisselen. Ja, die weten hier duidelijk meer van af.

"Wat waren zijn exacte woorden?" Sander klinkt gebiedend, als de Alfa die hij is.

Loran kijkt weg en Olaf haalt zijn schouders op. Het is Harold die reageert. Met een snuif zegt hij: "Maak het goed met Jocelyn of je roedel bestaat niet meer."

"Je had geen enkele keuze." Jocelyn haar stem klinkt snerend. Er zit iets absoluut niet goed tussen die twee, maar dat verbaasd me niks, gezien het karakter van Loran.

Loran kijkt weg.

"Dus de roedel is nu onder de hoede van Endymion?"

Loran geeft een nauwelijks merkbaar knikje.

"Die zal daar ongetwijfeld onder gedijen," is het onbarmhartige commentaar van Jocelyn. Sander knikt instemmend.
"Waarom laten we het niet zo?"

Ik zie hoe Loran zijn vuisten balt en hoe zijn ogen woedend flitsen. Toch kijkt hij niet verrast, dit is een uitkomst die hij al verwacht had.

"Endymion zal zich uiteindelijk gaan vervelen. Dat krijgen je met goden," mengt Olaf zich in het gesprek. Hij zit nog steeds aan de tafel waar ik net zat en ik kijk naar zijn profiel, terwijl hij alle aandacht krijgt. Hij blijft trots rechtop zitten en kijkt Sander en Jocelyn onbevreesd aan.

Die richten hun blik op hem en kijken daarna naar elkaar. Zonder een woord met de ander te hoeven wisselen, hebben ze hun conclusie getrokken.

"We zijn eruit," zegt Sander. "Loran, heb je ooit in een mijn gewerkt? Het is zwaar werk en je hoeft er niet vanuit te gaan dat je ooit nog vrij zult komen. Harold zal je vergezellen."

Beelden van de kopermijn komen naar boven in mijn geheugen. Wat deze mannen mijn Louise hebben aangedaan, verdient wat mij betreft eigenlijk de dood. Toch besef ik, als ik het vergrijp en de straf naast elkaar leg, dat dit een uitzonderlijk zwaar vonnis is voor dit specifieke misdrijf.

Mijn rechtvaardigheid neemt de overhand en ik kuch. Terwijl ik de aandacht krijg, zeg ik: "Hoewel ik eigenlijk niet zou moeten protesteren, moet ik toch opmerken dat de straf wellicht iets te zwaar is."

Jocelyn klemt haar lippen stijf op elkaar, terwijl haar ogen bliksemen. Ze zegt duister: "Zij worden ook gestraft voor alles wat ze míj aan hebben gedaan. Geloof me als ik zeg dat ze er makkelijk vanaf komen."

Ik kijk naar beide beklaagden en zie hoe zowel Harold als Loran naar hun voeten kijken. Van de eens zo trotse Alfa en zijn tweede man is niet meer zoveel over. Er spreekt schuld uit hun hele wezen en iedereen in de kamer merkt dat op.

Jocelyn heeft duidelijk geen behoefte om daar verder op in te gaan, maar gaat direct daarop over op het volgende punt.

"Olaf, als oudste kind van deze Alfa, krijg jij hierbij de kans om Lorans roedel over te nemen. Wij moeten er nodig eens uit, dus wij zullen met jou De Hanekam overtrekken en jou je rechtmatige plaats bezorgen. Dat geeft ons tevens de kans elkaar te leren kennen."

Dat is lankmoedig. Hoe ik het zie, zou Olaf net zo zwaar gestraft kunnen worden als zijn vader en zou zij zonder enig schuldgevoel de betreffende roedel kunnen leiden.
Maar tegelijk zie ik hoe ze hier hun plekje hebben gevonden, in White Star. Het is best onhandig om twee roedels te leiden, zo ver van elkaar. Om elke keer de gevaarlijke overtocht te wagen en maanden kwijt te zijn, zal niet al te praktisch zijn.

Sander kijkt naar de roodharige broer en zus: "Charlotte en Ezra, jullie leiden in de tussentijd White Star, de details zullen wij morgen verder bespreken."

Jocelyn knikt en ik merk ineens dat ze in de afrondende fase zijn. Ze roept: "Mees, wij zijn nu wel toe aan wat eten."

Alsof hij erop aan het wachten was, komt een gezellige ronde man van ongeveer mijn eigen leeftijd het vertrek binnen, zijn armen volgeladen met allerlei voedsel. Ik voel hoe het water me in de mond loopt als de heerlijkste geuren mijn gevoelige neus bereiken.

Terwijl Sander instructies geeft om de gevangenen onder te brengen, wordt Olaf gevraagd bij zijn zus te komen zitten en zegt de roodharige vrouw, Charlotte, die mijn richting op gelopen is: "Kom maar mee, dan wijs ik je een kamer waar je haar verder kan laten rusten."

Ik knik, sta op en volg haar de eetzaal uit.