Gerard

Ik hoef niet veel in te pakken, mijn route is uitgestippeld en ik zal beginnen met het Duistere Woud doorkruisen. En in mijn wolf gaat dat nou eenmaal het snelste.
Ik had er ook voor kunnen kiezen om over de Hanekam te gaan, met een omweg langs mijn kleine zusje in haar roedel die de Dark Valley heet. Maar ik heb geen zin in haar zelfgenoegzame grijns en 'hulp', wat dat laatste ook maar mag betekenen. Ze heeft op het moment al voldoende geholpen. Misschien zie ik haar op de terugweg. Bovendien wil ik eerst bekend land ontginnen voordat ik me in het onbekende stort. Wat me na de Hanekam zal wachten - en het is de vraag of ik de overtocht zal overleven - is mij onbekend. De partner van mijn goede vriend Sander (hij is de rechterhand van weerwolfprins Vince), komt daarvandaan, maar Jocelyn heeft niet de intentie om daar ooit terug te keren. Dat zegt mij genoeg.

Daarom besluit ik voor nu dwars door het Woud te rennen, richting Blue Haven. Het ligt op wolvenafstand zo'n twee, drie dagen van Moonlight af en staat bekend om de vele im- en export aan nieuwe mensen, weerwolven en alles ertussenin. Het is een zogezegde veilige haven voor iedereen die een droom heeft, zich niet op zijn plek voelt ergens anders, een magische sfeer op wil snuiven en voor honderd en één andere zaken.
Het is een bruisende stad, een neutrale plek zonder Alfa, al valt de plaats officieel onder de weerwolfprins, net zoals Moonlight en de andere roedels in en rondom het Duistere Woud en dienovereenkomstig: het land Mångata. Het is ook de plek op het puntje van de weerwolfwereld en dat lijkt mij een mooi beginpunt.
Rosalinde en die ouwe van me hebben wel gelijk, als ik in mijn bekende omgeving blijf kniezen, zal ik mijn zielsverwant nooit vinden.

Ik sta op goede verstandhouding met Vince, dus dat zit wel goed. Misschien dat ik binnenkort ook eens bij ze langsga. Hij en zijn vrouw Alexis hebben een tweeling van ruim vijf jaar oud en een jongetje die recent twee is geworden. Hun jongste zoon heb ik eerlijk gezegd nog nooit gezien, dus het wordt misschien weer eens tijd.
Maar het Woud met zijn lange doorlooptijd zorgt voor een effectieve barrière, dus het blijft voor het gemak voornamelijk bij telefonisch contact en social media.

Mijn vader heeft zijn oude taken weer met veel plezier opgepakt en aangezien er in de afgelopen zes jaar (in deze directe omgeving) niet veel heibel is geweest en mijn ouweheer natuurlijk weet wat hij doet, heb ik er alle vertrouwen in.
Wij hebben gisteravond al afscheid genomen, wat mij in de gelegenheid stelt om zonder onderbrekingen en uitstel, in alle vroegte een linnen tasje met wat kleding, een tandenborstel en andere nuttige zaken aan mijn naakte kuit te binden en in mijn alter ego te veranderen. Ik verdwijn stil in de bossen, met nog één laatste blik achter me.

Het gevoel van vrijheid is enorm. Het bos komt aan de ene kant tot leven doordat mijn gehoor, reuk en zicht zoveel beter zijn, maar verstomd ook als mijn donkerbruine wolf zijn rode ogen laat glanzen en zijn scherpe tanden laat blikkeren. Ik houd me nog even in, als ik nu ga janken is heel Moonlight wakker, maar als ik eenmaal wel zo ver ben, zal geen dier zich nog verroeren in de nabije omgeving. De angst voor de weerwolf zit er diep in. Terecht, natuurlijk.

Naarmate ik verder trek, verdwijnen de meest verse geuren van mijn roedelgenoten langzaamaan. Enkele oude sporen zijn nog wel terug te vinden en die wijzen mij de juiste weg.
Ik ben alleen en onderweg op een missie. Na enkele uren in gestrekte draf te hebben afgelegd, laat ik eindelijk van me horen. Het gehuil is in een omtrek van vele, vele kilometers hoorbaar en zoals verwacht stopt elk dier met bewegen en zelfs ademen. Ook de bomen laten het ruizen van hun bladeren even achterwege uit respect voor mij. Ik ben de Alfa en dat zal je weten ook.

Ik jaag op wat klein wild en eet het rauw op. Mijn dorst les ik uit het beekje dat af en toe langs komt slingeren, dat doe ik allemaal in mijn wolvenvorm, net zoals ik uiteindelijk in slaap val. De zomervacht voelt lekker aan en mijn reflexen zijn veel beter op deze manier. Goed voor de jacht en voor mijn waakzaamheid.

De bomen worden gaandeweg ouder, robuuster en duisterder. Ik zit in het hart van het Woud en ik ben helemaal alleen. Weer jank ik al mijn onrust uit mijn lijf.
Dat moet voldoen.

Na enkele dagen - het bos reageert op de beschaving door begaanbaarder te worden - wordt mijn tred lichter, gelijkwaardig aan het gebladerte en de stammen.
Als ik eenmaal uit het Woud stap, heb ik al mijn duistere gedachten achter me gelaten en aanschouw ik de stad Blue Haven in diens volle glorie.