|Leeswaarschuwing: bevat gedetailleerd geweld|

Louise

Volgens mij deed Olaf net geen enkele moeite en had hij me zonder meer kunnen vermorzelen. Ik ben blij dat niemand doorhad hoe moeilijk ik het had. Ik wil Gerard niet nog ongeruster maken dan hij nu al is en als die Loran door heeft hoe weinig ik kan hebben, gaat hij nog meer mentale druk op Gerard en fysieke druk op mij uitoefenen. Met alle gevolgen van dien.

Ik ben blij dat zijn zoon me los heeft gelaten. Door de blote basten van de Alfa-mannetjes en hun haatdragende houding, knettert het testosteron en ik voel me niet prettig bij al dit machtsvertoon.
Bovendien ben ik niet echt gerust op de goede afloop.

Gerard zegt: "Waarom heb jij jouw tweede man én zoon meegenomen, zo ver uit je territorium? Nu is er niemand meer die je roedel beschermt. Het is niet zo dat jij ze vanaf deze kant makkelijk te hulp kan komen. Voor zover ik weet is het aan de andere kant van De Hanekam een ongeregelde bende."

Ik krimp in elkaar als hij die laatste zin uitspreekt. Hij gedraagt zich daar niet al te tactisch mee. Ik voel hoe ook Olaf wat ongemakkelijk beweegt, maar hij houdt zijn mond en lijkt van plan dit als volwassenen op te willen lossen.
Loran niet.

Zijn hoofd wordt rood, paarsachtig zelfs, en het blijkt dat Gerard onbedoeld op een bom is gestapt. Dit ligt gevoelig. En ik merk: een woedende Loran, is een Loran die minder goed nadenkt. Slechts het kort flitsen van zijn ogen - van zwart naar bloedrood - zorgt voor een korte waarschuwing. Terwijl ik ondanks de eerdere ervaring met Gerard nu zou moeten weten wat er gaat gebeuren, schrik ik ontzettend. Met een scheurend geluid veranderd de oudere man voor me in een gigantische zandkleurige wolf, resten stof van wat net zijn broek was, dwarrelen langzaam op de grond, terwijl hij frontaal in de aanval gaat. Gerard staat er onbeschermd bij en ik schreeuw van angst terwijl ik vooreerst achteruit spring.

Zonder ook maar een moment na te denken of het verstandig is wat ik doe, tracht ik er direct daarop naartoe te rennen. Geen idee wat ik dan ga doen. Ertussen gaan staan klinkt heel heldhaftig, maar zal vooral erg pijnlijk en misschien wel dodelijk zijn, voornamelijk voor mijzelf.
Maar Gerard staat daar maar terwijl zijn gezicht niks weggeeft. Althans, totdat hij naar mij kijkt en mijn onbezonnen actie ziet.

Zijn ogen krijgen net de kans om mij verschrikt aan te kijken, als de wolf - even groot als Gerards wolf - hem grommend en bijtend aanvalt.
Tegelijk grijpt Olaf mij van achteren beet en slaat zijn machtige arm om mijn middel. Het zal er niet al te elegant uitzien, maar ik probeer me los te worstelen terwijl ik mijn blik niet loskrijg van de horrorshow vlak voor me. Ik zie hoe de scherpe tanden van de wolf diepe voren in Gerards onbeschermde borst maken en daarna hoe de wolf happen uit diens lijf begint te rukken.
Strepen donkerrood bloed verschijnen vrijwel direct en beginnen uit de wonden te sijpelen.

Ik voel de pijn mentaal en schreeuw het werkelijk uit. De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik - tevergeefs - aan de arm van Olaf sjor. Het is alsof er een dode last om mijn lichaam is gedraaid en ik kan geen kant uit.
Dit alles gebeurt allemaal tegelijk in enkele seconden tijd en nu zie ik hoe de ogen van Gerard die van mijn belager hebben gevonden. De blik die ze wisselen is er één van verstandhouding en dan pas, eindelijk, veranderd Gerard zich in zijn wolf.

Bloedend, maar machtig, zijn het nu twee tegenstanders die gelijkwaardig aan elkaar zijn. Als je de diepe wonden van Gerard niet meerekent tenminste. En het feit dat ook Harold zich in het gevecht mengt. Op de plek waar hij net stond, zie ik zijn broek als een hoopje op de grond liggen. Het stemt me bang, om meer redenen dan dat het twee tegen één is.
Hij is minder groot dan de andere twee, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Zijn tanden zijn scherp en zijn onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan Loran overduidelijk.
Ik vecht niet meer. Slap hang ik tegen Olaf aan, die nu slechts mijn bovenarmen vastgrijpt terwijl ik tegen hem aangedrukt sta. Ik kan geen kant op en zie hoe het gevecht zich voor mijn neus ontwikkelt. De drie wolven grommen, bijten en klauwen. Nu zie ik - tot mijn immense opluchting - dat Gerard prima tegen de andere twee is opgewassen. Ondanks de slechte start, weet hij de wolf van Harold in zijn nekvel te bijten en hij slaat hem vervolgens zo hard tegen de grond dat Harold de eerstkomende tijd geen kik meer geeft. Ik zie het met grote ogen aan en huiver van schrik.

Het is nu één tegen één. Hoewel Gerard veel kracht heeft verbruikt en nog steeds bloedt, staat hij er - hoewel enigszins wanhopig - onwrikbaar bij. Lorans wolf probeert een opening te vinden, maar Gerard laat dat niet toe. Ze staan in een impasse, maar ik zie dat dat niet lang duurt. Of Gerard valt om door het bloedverlies, of Loran komt weer bij zinnen door de gedwongen rust.
Het is het laatste en ook dat is niet in mijn voordeel.

Doordat zijn allesoverheersende woede weg is, neemt zijn berekende brein het weer over. Langzaam keert hij zijn kop naar de plek waar Olaf en ik staan. Hij kijkt mij aan en blaft vervolgens kort.

Ik kan geen wolfs, maar de boodschap is duidelijk: "Straf Louise." Of misschien is het wel: "Dood Louise," maar dan heeft hij natuurlijk geen pressiemiddel meer.
Ik sluit in ieder geval mijn ogen en buig mijn hoofd.