Louise

Fronsend kijk ik naar mijn vriendinnen die beiden een opgewonden uitdrukking op hun gezicht hebben en hoewel ze qua uiterlijk verschillen als dag en nacht, is de glans in hun ogen identiek.

Plagend vraag ik: "Wat vroegen jullie ook alweer?" onderwijl quasi-bedrijvig door typend op mijn laptop.
Als ik het uiteindelijk niet meer kan volhouden om dat te doen zonder een blik op het scherm te werpen, begin ik te lachen en stop met het vullen van het scherm met onzinwoordjes.
De meiden zijn ook niet van gisteren en zijn wijselijk niet in mijn val getrapt. Hun opgetrokken wenkbrauw spreekt boekdelen.

"Oké, jullie willen met mij op vakantie. Waar gaan we dan heen?"

Als de vriendschap met Jasmine en Nora me íets heeft geleerd, is het wel dat we nooit een keuze kunnen maken. Waar Jasmine alleen maar op het strand wil liggen, is Nora met haar aardbeienblonde haar en snel verbrandende huid, meer van het musea bezoeken, stadjes aflopen en winkelen. Ikzelf ben juist weer degene die iets écht actiefs en stoers wil ondernemen. Mountainbiken, bungeejumpen, diepzeeduiken, noem het maar op. Alleen onze gezamenlijke liefde voor lange brunches en late diners zouden ons enigszins bij elkaar brengen, een reden waarom we vaak en graag samen uit eten gaan, maar nog nooit gedrieën op vakantie zijn geweest in onze dertig jaar. Eerlijk is eerlijk, zo lang kennen we elkaar nog niet, dat is vanaf de middelbare school. Hoewel we daarna allemaal een andere richting hebben gekozen in het vervolgonderwijs, bleef de vriendschap standhouden.

Triomfantelijk zegt Jasmine met haar exotische stem, ze zwiept haar glanzende zwarte haar over haar schouder - haar handelsmerk - : "We gaan een roadtrip houden. Dag één gaan we lekker naar het strand, dag twee gaan we naar de stad, dag drie gaan we een wandeltocht houden in de bergen of in de bossen - waar we ook maar zijn - en de dagen erop wisselen we dat af, elke keer in een nieuwe stad of een nieuwe plek."

"Jullie hebben allebei vrij?"

Sceptisch kijk ik ze aan terwijl zij beiden heftig knikken, Nora doet dat zelfs met een triomfantelijk lachje om haar lippen.

"Raoul neemt de kapsalon over voor de periode dat wij weg zijn. Dat gaat hem prima af, zolang hij zich maar niet door Leonie op de kop laat zitten. Hij is natuurlijk mede-eigenaar en moet sowieso op eigen benen leren staan."

Jasmine stopt haar betoog even en knikt naar onze vriendin: "Nora haar werkgever is verliefd op haar - zoals je weet - en zal er alles aan doen om haar gelukkig te houden. Zodra ze noemde dat ze met haar vrouwelijke vriendinnen op vakantie zou gaan, was hij al tevreden."

Ik frons een beetje als ik het verhaal over Nora aanhoor. Het klinkt een beetje seksistisch, incorrect. Nora zegt waarschuwend: "Nu niet helemaal feministisch gaan doen, Loes, ik wind hem om mijn pink en dat bevalt ons allebei prima."

Ik hef mijn handen onschuldig omhoog. Ik zou niet durven.

"Nu ligt het balletje bij jou, Louise. Kan jij je losrukken van je laptop?"
Ik heb nog geen woord gezegd als Jasmine al verdergaat: "Je mag hem zelfs meenemen, als je maar belooft het bij maximaal één uur per dag te houden. Dat moet voldoende zijn om afkickverschijnselen tegen te gaan."

Enigszins verontwaardigd kijk ik haar nu aan. Zit ik zo vastgeplakt aan mijn werk? Giftig reageer ik: "O ja, hoe ga jij om met die periode dat er geen internet beschikbaar is? En dat zál komen, als ik jou zo hoor. Of je koffie?" Bij dat laatste kijk ik naar Nora die enigszins schuldig haar afhaalkoffie met twee handen vastklemt. Ik kijk ze half triomfantelijk, half vragend aan: ik heb mijn punt gemaakt.

Nora zegt zachtzinnig: "We hebben elkaar toch?"

Daarmee haalt ze me alle wind uit de zeilen. Ja, we hebben elkaar.

"Hoe gaat het dan met Nick en Jordi?" refereer ik aan Jasmines hoogblonde man en zoon. Hoewel Jordi de helft van haar genen heeft, is daar - ook niet op vijfjarige leeftijd - niks van terug te vinden in zijn sproetige gezicht en helblauwe ogen. Slechts zijn lange, slanke bouw geeft iets weg, maar Nick is ook groot.
Ik weet dat Jasmine er af en toe verdriet van heeft dat mensen die hun niet kennen er voetstoots vanuit gaan dat zij de nieuwe scharrel is van haar man en de stiefmoeder van het jongetje, zeker gezien haar jeugdige uitstraling en knappe voorkomen. Maar ik heb ook nooit zo'n koppel gezien die beter bij elkaar past, dus als dat de prijs is voor echte liefde, zit er niks anders op dan die te betalen. Bovendien, wat zou haar de mening van onbekenden moeten schelen?

Jasmine slaat haar ogen ten hemel, maar ik zie de glimlach, zegt: "Die hebben een mannen-vakantie. Dus ze willen me zo snel mogelijk weg hebben."

Ik knik, dat klinkt logisch. Vragend draai ik me naar Nora, zij is met haar popperige formaat, ronde vormen en klassieke trekken een wulpse schoonheid en heeft praktisch elk weekend een nieuwe vlam. Als ik me dat realiseer zeg ik vlug - ik ben namelijk de eeuwige vrijgezel van het groepje: "Ik doe niet aan onenightstands. Je zoekt maar een andere wingman."

Nora lacht nu ook, je ziet de sterretjes in haar ogen dansen en de kuiltjes in haar wangen geven haar een heel nieuw level van schoonheid - en o, wat zou ik die zelf ook graag willen!: "Rustig maar, jij blijft de verstokte vrijgezel, Jasmine is gebonden, ik zal me schikken."
Haar blik wordt ondeugend: "Tenminste, tenzij er zich een gelegenheid voordoet natuurlijk."

"Die laat je niet lopen," beaam ik grinnikend.

Ze blijven me gespannen aankijken en daarom geef ik me uiteindelijk lachend gewonnen. Het is goed om mijn aandacht weer eens ergens anders op te richten. Inspiratie opdoen voor mijn verhalen. Niks spreekt immers meer tot de verbeelding dan het echte leven.

Terwijl mijn vriendinnen lachen en kletsen, kijk ik ze met een gelukkig gevoel aan. Wat fijn dat ik deze twee vrouwen heb om op terug te vallen. Als enig kind vrees ik dat ik tot op het bot ben verwend door mijn ouders en als ik wat wil in het leven, moet ik een beetje afstand van ze houden. Ik zal mama nog bellen, zodat ze zich niet druk hoeft te maken als ik langere tijd achter elkaar niet reageer, maar ik weet dat ze blij zullen zijn dat ik wat ga doen met mijn leven, al is het maar een simpele vakantie.