Gerard

Shit, shit, shit. Ik vind het niet eens zo erg dat ze boos is op me. Dat kan ik heel goed begrijpen en daar heb ik ook rekening mee gehouden. Maar hoewel ze cool probeert te doen, gaat haar hart als een razende tekeer en ik voel de angst van haar afstralen. En waarom zou ze ook niet? Ze is weerloos in een uitgestrekt bos en ze heeft geen idee wat mijn intenties zijn, maar het kán eigenlijk niks goeds zijn.

In principe hebben we tijd zat, het is handig om terug te zijn in Moonlight voordat haar vriendinnen arriveren, maar als we rustig aan die kant op wandelen, moeten we dat makkelijk redden. De omweg langs het Woud is langer dan er dwars doorheen en zeker als ze na verloop van tijd op mijn wolf wil rijden, komen we er ruim op tijd.

Ik ga haar mijn sprookje inslepen. Al mijn kaarten leg ik op tafel.

"Louise, geloof je in mythes?"

Even polsen is misschien handig.
Het antwoord is een luid "Pfff!", wat aan haar gezichtsuitdrukking te zien 'nee' betekent.
Oké, wat is mijn volgende stap? Me uitkleden om haar mijn wolf te laten zien, zal haar te bang maken en is voor nu geen optie. Rustig verder praten is het verstandigste.

"Dan kan ik je bij deze vertellen dat elk verhaal, elke sprookje, die ooit verteld is, een kern van waarheid bevat."

Ik kijk haar aan. Ze ziet eruit alsof ik klinkklare onzin verkondig: haar wenkbrauwen zijn honend gefronst en haar mond staat snerend. Maar haar hart bonkt minder gestrest en dat is winst. Ik besluit haar het verhaal van de weerwolven te vertellen. Zodra ze me stil wil hebben, zal ze het vanzelf laten weten.

"Oké, ik zal je wat over míjn oorsprong vertellen."

Louise knikt. Niet van harte, maar het is een begin.

"Het begon allemaal met de Chaos aan het begin van alle dingen. Daaruit ontstond uit de vier elementen - aarde, water, vuur en lucht - de oermoeder Gaia. Sindsdien staat zij bekend als de godin van de natuur en de aarde.
Door haar verbinding met de elementen ontstonden er meer goden en godinnen, waaronder Helios; de zonnegod, Eos; de godin van de dageraad en hun zus Selene; de maangodin."

Louise maakt een geluidje en ik kijk haar vragend aan. Ze wappert zwakjes met haar hand en dat vat ik op als een teken om door te praten.

"Mijn verhaal gaat over Selene. Zij daalde af naar de aarde en maakte een simpele schaapherder het hof. Zijn naam was... is, Endymion. Ik zal je de details besparen, maar uiteindelijk is hij opgenomen bij de goden - wat hem onsterfelijk heeft gemaakt - en samen hebben zij vijftig dochters gekregen. Men zegt dat beiden ofwel met zijn tweeën of apart wel eens naar de aarde komen en dan gunsten of een bijzondere gave onder hun nakomelingen verspreiden."

Waar Louise eerst stokstijf stond, beweegt ze nu en ik volg die beweging. Snapt ze me nog? Ze wijst vaag met haar vinger richting mij en hapert wat, maar ze vraagt uiteindelijk half spottend, half serieus: "Laat me raden, jij bent een weerwolf?"

Nu is het mijn beurt om haar beduusd aan te kijken. Dat heeft ze snel door. Of drijft ze de spot met me? Voorzichtig zeg ik: "Om eerlijk te zijn, ja. Dat heb je gelijk goed begrepen."

"Maangodin, mythes, jij die een erg lange aanloop neemt naar de kern van je verhaal, het was niet heel moeilijk," dreunt ze op.

Enthousiast haak ik aan: "Je hebt het bij het rechte eind. Selene heeft ervoor gezorgd dat elk van haar nakomelingen een zielsverwant krijgt om de kans op een rijk nageslacht te optimaliseren. Vaak zijn dat twee weerwolven die de band direct voelen, of eigenlijk: over het algemeen pas nadat ze hun eerste verandering hebben voltooid, rond hun veertiende, vijftiende verjaardag. Soms - en ik heb ondertussen meerdere vrienden die dat zijn - zijn het halfwolven. En in mijn geval heb ik een levenspartner gekregen die honderd procent mens is."

Ik aarzel en zeg zacht, mocht dat kwartje niet vallen: "Jij."

Ze blijft stil. Zowel in haar houding als in haar woorden. Ik zie een vonkje in haar ogen. Is het nieuwsgierigheid? Ze negeert in ieder geval - vooreerst - het zielsverwant-verhaal.

"Met elke volle maan word jij een weerwolf?"

"Ook. Maar een weerwolf kan altijd en elk moment veranderen. Tijdens die maan gaat het allemaal iets soepeler en hij heeft invloed op het voltooiingsproces, maar de rest heeft 'de mens' erbij bedacht. Net zoals de fabel dat een mens nooit een weerwolf kan worden. Het wordt je dood als ik je bijt."

"Verander dan eens."

Die vraag viel te verwachten, maar ik heb al besloten dat niet te doen. Jammer als ze me daardoor niet gelooft, maar dat komt heus wel. Nu ga ik haar niet choqueren. Ze heeft op dit moment voldoende informatie om rustig na te kunnen denken.

Daarom zeg ik zachtzinnig: "Later. Eerst moet deze stroom aan informatie even landen."

Louise doet een stap achteruit en ik kijk haar waakzaam aan. Wat is ze van plan?
Dat wordt maar al te snel duidelijk. Ze draait zich om en rent er vandoor.

Ik zucht even diep, maar mijn wolf staat te trappelen: nu mag ik haar weer aanraken. Een achtervolging doet mijn bloed sneller stromen en tegelijk doet het me verdriet.
Met een zwaai hang ik de rugzak op mijn rug, nadat ik het lege flesje erin heb gestopt.

Vervolgens verdwijn ik dieper in het bos, trachtend de liefde van mijn leven niet door mijn vingers te laten glippen.