Direct daarop ben je hem al bijna vergeten. Waar de anderen in groepjes van twee of drie verdwijnen in de bosjes die hier talrijk aanwezig zijn - sommigen met pumps in hun handen nu ze doorhebben hoe onpraktisch dat is, sta jij stil en neemt de omgeving in ogenschouw.

Het terrein is speciaal ontworpen voor de jacht. Hoewel anderen dat niet zo zien als jij, weet jij dat dit een ordinaire achtervolging is met een jager en een prooi. Waarom de anderen zich zo graag willen laten pakken is jou een raadsel. Als je zestien bent wil je toch niet gebonden zijn aan een ander - voor de rest van je leven? Al besef je dat de angst om voor altijd alleen te zijn misschien dieper bij een ander wortelt dan bij jouzelf.
In principe is dit een prima manier om elkaar te vinden. Zoals jouw vader opmerkte: het is een spel. In een rijtje gaan staan en elkaar besnuffelen kan ook, maar is minder opwindend. Bovendien stelt dat de mannelijkheid van de jagers niet op de proef. En dat wil je niet missen, immers?

Je ziet hoe de bomen en bosjes elkaar afwisselen in een grillig patroon. Er staan stevige stenen bouwsels, in allerlei vormen en maten, die jij gelijk beschouwd als een gevangenis met maar één uitkomst. Het is in ieder geval een stuk groter dan je dacht en je hoopt daar je voordeel mee te doen.

Gedecideerd loop je het bos dusdanig in, dat je de poort niet meer ziet - en de mensen aan de andere kant jou niet meer. De andere jongedames zijn alle kanten op verdwenen, al hoor je her en der wat geroep en gegiechel. Ergens had je gehoopt dat er iemand tussen je medeprooien zou zijn met wie je een band kon smeden, maar voor nu heb je die gedachte opgegeven.

Na een laatste stiekeme blik om je heen, grijp je in je broekzak en haalt daar een flesje uit.
Het parfum heb je voor je twaalfde verjaardag gekregen van je vader - zijn eerste jaar als alleenstaande vader, op het moment dat jij, volgens hem, volwassen werd. De geur kon geen slechtere match zijn voor jouw huidtype en na een enkele poging heb je hem diep weggestopt met het idee om het nooit meer te gebruiken.
Je had het fout.

Rijkelijk bespuit je jezelf met een fijne mist en doet moeite om niet te niezen als de geur begint te prikkelen bij je neus, die je vervolgens optrekt.
Als jij het vies vindt ruiken, zal een ander dat ook vinden. Met dit geheime wapen heb je de kans op een mate tot het minimum weten te beperken, denk je.

Zorgvuldig stop je het flesje weer terug en vindt het dan tijd om te maken dat je wegkomt. Zo ver als mogelijk, als het aan jou ligt. Recht naar voren, dus.

Hoe verder je van de poort af loopt, hoe minder onnatuurlijke geluiden je hoort. Na een klein uur word je alleen nog maar omgeven door kwinkelerende vogels en het ruisen van de bomen. Slechts je eigen voetstappen verstoren het idyllische tafereeltje.
Althans, dat sprookjesachtige kalme gevoel houd je, tot het geluid van de hoorn tot je doordringt en je hart, als op commando, als een razende begint te kloppen. Je had niet verwacht dat de toeter tot hier door zou dringen en gelijk maak je je zorgen. Ben je wel ver genoeg?

Verbeten loop je door over de verende bosbodem. Doordat er zich geen pad bevindt - ook niet bij de gebouwen, doe je langer over deze route dan anders het geval zou zijn. Je twijfelt: zal je de regels aan je laars lappen en toch als wolf wegvluchten? Maar dat verwerp je gelijk weer. Je geur zal dan weer duidelijk de jouwe zijn en je wilt graag alle spullen en kleding bij je houden.

Als je naar de tijd kijkt merk je dat het nog steeds zo ontzettend vroeg is. Je zult je nog zo'n vijftien uur schuil moeten houden totdat de zon onder gaat. Waarom is Zane niet in de winter jarig? Als de jacht vorige maand was, had het toch een uur gescheeld.

Automatisch begin je te gapen. De nacht was kort en ook huilen kost energie. Een uur snelwandelen zit je niet in de koude kleren. Samen met een moedeloos gevoel, gezien er geen einde lijkt te komen aan dit onmetelijke bos, sta je op het punt om het op te geven.
Dan raap je jezelf weer bij elkaar. Het is praktischer om nog een half uur door te wandelen: die tijd zal je minimaal hebben, zelfs als iemand vanaf het begin jouw spoor hardlopend gaat volgen. Je verwacht dat dat niet gaat gebeuren, gezien de eenvoudigere prooien op kortere afstand en het feit dat je jouw natuurlijke geur hebt weten te ondermijnen.
Je zet een wekker op je horloge.

Je maakt een sprongetje als die uiteindelijk piepend afgaat. Dat halve uur is sneller verstreken dan je dacht. Terwijl je het lawaai verstrooid stopzet, voel je hoe het zweet in stroompjes van je af sijpelt. Dat wordt nog wat, met de zon nog lang niet op volle sterkte zo vroeg in de ochtend.
Maar nu is het tijd om een schuilplaats te zoeken en een schaduwrijke plaats is in ieder geval gemakkelijk te vinden. Geconcentreerd kijk je om je heen en merkt dan opeens een verandering van sfeer voor je uit. Nieuwsgierig leg je enkele tientallen meters af en staat dan plotseling aan de rand van het bos. Voor je strekt zich een weids weiland uit, de grassen en zelfs wat riet komen tot of over je knieën, met her en der enkele opzichzelfstaande bomen. Daarachter zie jij de metershoge en zo op het oog ondoordringbare heg.

Je twijfelt. Zal je dat laatste uittesten? Geschikt materiaal heb je niet bij de hand, maar als je aan de andere kant weet te komen, kunnen jouw broers en de zijnen zoeken tot ze een ons wegen. Met zonsondergang kruip je dan wel weer terug om vrij en blij naar de uitgang toe te wandelen.

Opeens gehaast loop je onhandig door de wuivende pluimen en verraderlijk ongelijke grond. Nadat je enkel bijna zwikt, dwing je jezelf om rustiger aan te doen. Gezond van lijf en leden zijn, is het grootste cadeau dat je jezelf nu kan geven.

De moed zinkt je in de schoenen als je ten langen leste bij de haag belandt. Ondoordringbaar is een understatement, hoewel er geen overtreffend synoniem voor dat woord in je opkomt. Behalve dat de solide heg geen millimeter meegeeft, is het ook van een soort met scherpe stekels en doornen waardoor je er - zeker zonder gereedschap - niks mee kan beginnen.
De stammetjes van het stuk natuur zijn niet te zien en daardoor onbereikbaar. Enkele schrammen die zich op je handen hebben gevormd, beginnen te bloeden en daardoor moet je het ten slotte opgeven.
Gefrustreerd schop je tegen de aaneengesloten massa en beseft dan ten volle dat je vastzit, opgejaagd wordt, en geen kant op kan.

Je slikt.