Je ziet hoe de witte jongen met grote ogen opspringt. Hij roept stomverbaasd: "Nico?"

"Ja, ja, ik ben het, je broer! Waar was je al die tijd, Maximiliaan?"

Nico heeft alle voorzichtigheid uit het oog verloren en loopt met gespreide armen naar de ander toe. Die begint een glimlach van oor tot oor te creëren en hardop lachend omhelzen de twee elkaar.
Jij weet niet precies wat er aan de hand is, maar als er geknuffeld wordt, zal het allemaal wel meevallen.

Brutaal laat je de twee broers daarom staan en loopt naar het meisje toe. Je steekt je hand uit en zegt: "Hallo, ik ben Ana. Dat is Zane, en ach ja: dat is Nico. Maar dat heeft jouw mate al voorgezegd."

Het meisje is ondertussen ook langzaam opgestaan en kijkt hoofdschuddend naar de twee jonge mannen. Maar ze heeft pretlichtjes in haar ogen, dus dat zal wel goed zitten.
Ze neemt jouw hand aan en schudt die. Ze zegt, en haar stem klinkt aangenaam en vol jeugdig enthousiasme: "Hoi Ana, ik ben Rosalinde. Ik had niet verwacht nog een vrouw aan te treffen in deze bush-bush."

"Insgelijks," praat je mee. Je draait je naar Zane en ziet hoe die alles van een afstandje bekijkt. Van de andere wolven heeft er één zich teruggetrokken en kort daarop zie je een grote donkere man de open plek betreden. De andere drie blijven hun wolf. Het wordt druk op de open plek.

De man keert zich naar Rosalinde en zegt: "Ze stonden op de weg en waren aan het discussiëren of ze naar Moonlight of naar Blue Water zouden gaan. Aangezien ze ons spoor op een gegeven moment op zouden pikken, hebben wij besloten ze op onze voorwaarden hierheen te brengen. Maar ik zie dat het geen vijanden zijn," eindigt hij meesmuilend, met een blik op Nico en Max die elkaar op dit moment uitgebreid aan het bekijken zijn, zich niks aantrekkend van de anderen.

Nu merk je dat ze door die opmerking weer oog krijgen voor hun omgeving. Terwijl Zane zich ook voorstelt aan Rosalinde, zie jij op hoe de ogen van Max beginnen te glinsteren. Hij zegt: "Ons levensverhaal komt zo wel, allereerst wil ik je voorstellen aan mijn mate. Nicolaas, dit is Rosalinde, de liefde van mijn leven."

Onderwijl loopt hij langs jou en slaat een arm om de andere jonge vrouw heen. Vervolgens kijkt hij jou nieuwsgierig aan en zegt: "En jij bent ... ?"

Hij hint wat naar zijn broer en gehaast zeg je: "Nee, ik eh, ik ben Ana en dat daar is Zane, míjn mate."

Je merkt hoe zowel Max als Rosalinde enigszins verwonderd reageren omdat jullie duidelijk niet zo klef zijn als zij tweeën.

De vier wachters hebben hun plicht gedaan en terwijl de ene weer in zijn wolf veranderd, verdwijnen ze wederom de bossen in, op zoek naar ongewenst bezoek, trouw de wacht houdend.

Diplomatiek vraagt Rosalinde: "Oké, allereerst: hebben jullie al gegeten? Eerlijk gezegd zien jullie eruit alsof jullie wat lusten. Daarna kunnen we elkaars levensverhaal aanhoren en zowel jullie als onze business hier verklaren. Wat denken jullie daarvan?"

Het knorrende geluid van jouw maag zegt genoeg en terwijl je een beetje bloost doordat het juist weer bij jou vandaan moest komen, genieten jullie van het voedsel waarover Rosalinde en Max in ruime mate beschikken.

Terwijl jullie stil zitten te genieten, zegt Max: "Anders begin ik wel, dan weet Nico hier ook gelijk wat er van mij terecht is gekomen."

Jullie knikken allemaal, met je mond vol is praten lastig, maar luisteren moet prima gaan.

Max begint: "Oké dan. Op een nacht was ik klaar met vader en zijn gedrag en toen ben ik er vandoor gegaan. Sorry Nico, dat ik jou daarbij alleen achter heb gelaten. Ik was van plan om mijn geluk te beproeven en daarna snel weer terug te komen. Echter, ik werd door eh ... haar moeder gevangen genomen en heb lange tijd als slaaf in een kopermijn gewerkt**."

Je voelt hoe jouw ogen groot worden als je ziet hoe hij naar zijn mate wijst. Deze jongeling heeft behoorlijk wat meegemaakt. Je wilt vragen hoe dat zit met Rosalindes moeder: heb je dat wel goed verstaan? Maar je wacht af, daar zal je vast achter komen.

"Op een gegeven moment werden wij allemaal bevrijd door de roedels van Blue Water en Moonlight. Isabel - Rosalindes moeder - is toen ontsnapt en daarom ben ik haar met een select groepje gaan zoeken om haar gerechte straf niet te laten ontlopen***."

Max kijkt even rond, of jullie het allemaal nog volgen. Zane knikt hem toe. 

"Nou ja, wij vonden Isabel op een gegeven moment midden in het Duistere Woud. Daar heeft zij een nieuwe roedel gevormd - de White Star-pack - en daar liet ze ook haar dochter in het geheim opgroeien."

Met een trots gezicht klemt Max zijn mate even extra dicht tegen zich aan, die dat zich glimlachend laat welgevallen. Jij voelt een steek van jaloezie door hun verliefde gedrag. Ze laten het er zo makkelijk uit zien.

"Ik zag Isabels dochter en de wereld viel op zijn plek. Maar dat herkennen jullie wel."

Grinnikend kijkt Max naar jou en Zane, om dan met een kuchje snel verder te praten: "Uiteindelijk wisten we haar te overmeesteren en toen zijn wij naar Blue Water gegaan. Daar heeft mijn schoonmoeder haar straf gekregen van weerwolfprins Vince en zijn verloofde Alexis. Nu zijn wij onderweg naar Moonlight, want we zijn erachter gekomen dat de jonge Alpha Gerard daar de halfbroer is van Rosalinde en die wil zij ontmoeten slash verrassen."

Rosalinde vult aan en je ziet aan haar gezicht dat de volgende informatie lastig te behappen valt: "Klopt, daarna wil ik weer terug, want, eh ... Alexis is mijn halfzus en zij kan elk moment bevallen van een tweeling."

Ze aarzelt en verklaart: "Weerwolfprinses Alexis en ik hebben dezelfde vader, terwijl Alpha Gerard en ik dezelfde moeder hebben."

Jij begrijpt niks meer van haar ingewikkelde familiestamboom en besluit dat los te laten. Ooit zal je het snappen.

Tot jouw verrassing neemt Zane het woord. Hij zegt tegen jou: "Jij kent Alexis. Het was je oude buurmeisje."

Jouw gezicht zal er op dat moment niet al te intelligent uit hebben gezien. Confuus reageer je: "Heh, dat kan niet. Zij is geen weerwolf."

Je denkt terug aan dat buurmeisje. Die Alexis woonde samen met haar moeder die ondertussen alweer twee jaar geleden omgekomen is bij een auto-ongeluk. Op een gegeven moment was Alexis zelf er ook niet meer. Zij heeft de huur opgezegd en is met de noorderzon vertrokken*.
Je herinnert je dat allebei je broers een oogje op haar hadden en je snapte dat wel. Alexis was, correctie: ís een hele mooie meid, met haar bijzondere groene ogen en donkere krullen.
Nu je erover nadenkt, die oogkleur matcht inderdaad wel heel erg met de ogen van Rosalinde en die krullen - hoewel anders gekleurd - lijken ontzettend op elkaar.

Zane vervolgt: "Zij is een halfwolf. Net zoals zowel Rosalinde als Max hier."

"Wacht," geagiteerd sta je op en je begint rond te lopen. Lastig met iedereen redelijk opgepropt bij elkaar. "Hoe weet jij dat eigenlijk, dat van Alexis?"
Dat halfwolf-verhaal van je nieuwe vrienden laat je nu maar even zitten. 

Zane kijkt weg en zegt dan: "Kom, Ana. Wij gaan even een rondje lopen."

Hij staat ook op en houdt je hand vast. Je wolf juicht.

"We zijn straks weer terug."

Met die laatste opmerking trekt hij je dieper het bos in. Weg van de anderen.

* Zie deel 1: De Weerwolf Prins
** Zie deel 2: De Slaaf
*** Zie deel 3: De Wraak