Onwillekeurig protesteer je. Het zit niet in je om willoos dood te gaan en hoewel je verstand heel goed weet dat je niet tegen Jim op zal kunnen, niet als mens tegen mens en ook niet als jij in je wolf veranderd, heeft je lichaam haar eigen ideeën.

Je klemt je handen om zijn polsen en stribbelt tegen. Stikkend, doordat hij ervoor zorgt dat je geen lucht meer krijgt. Je ontvangt geen verse bloedtoevoer meer naar je hersenen. Je voelt hoe je ogen wegdraaien en de randen van je bewustzijn wazig worden.
Als alles zwart wordt, zal dat voorgoed zijn. Je voelt hoe je handen zich tegen jouw zin ontspannen, je hele lichaam voelt aan alsof het wegdrijft op zachte, donzige wolken. De pijn verdwijnt.

Er klinkt een schot.
Het zorgt voor een tuitend geluid aan je oren. Het maakt je abrupt volkomen bewust van de wereld.

Jim maakt zijn greep direct minder moordend en hoestend hap je naar adem. Je zicht wordt weer goed, sterker nog: voor een kort moment lijkt alles in slow-motion te gebeuren en krijg je alles haarscherp mee. Je ziet hoe Hemming als een blok op de grond valt, een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. Dan breken zijn ogen.
Een druppel bloed maakt een streep vanaf zijn slaap en valt op de grond.
De opluchting die jij voelt is enorm, dit keer klem jij je bewust aan Jim vast en hij ondersteunt je gedachteloos.

Terwijl Hemming verslagen op de grond ligt, word jij een gigantische en donkere man gewaar die je nog nooit eerder hebt gezien. Hij heeft een trotse uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij naar de vrouw pal voor zich kijkt.
Je merkt haar regelmatige gezicht op waarin haar donkere ogen bliksemen en dat wordt omlijst door lichtbruin steil haar. Ze zal zo'n tien jaar ouder zijn dan jijzelf en ze houdt een pistool stijf omklemd.
Het wapen rookt nog na. 

Dan richt ze het op jou.
Op Jim.

Struikelend doe je het opnieuw. Je weet niet waar je de kracht vandaan haalt, maar je weet Jim achter je te trekken en weer sta je in een vuurlinie. Je bent zo ontzettend dood als zij vuurt.

Rauw hoestend zeg je met krakende stem: "Dood hem niet."

Haar stem is licht en aangenaam als ze reageert: "Waarom niet? Hij wilde je vermoorden."

"Dat moest van hem," je wijst naar Hemming. Piepend spreek je nog uit: "Hij gaf een Alpha-bevel."

Meer woorden kan je niet uitspreken. Je stem is weg door het eerdere geweld op je keel. Het hoesten doet ontzettend veel pijn.

Marcus kucht even om de aandacht te trekken. Hij houdt nu Sonya in een houdgreep en zij hangt aan zijn polsen om verlichting te krijgen. Ze ziet er net zo benauwd uit als jij er even daarvoor hoogstwaarschijnlijk uit zag.
Hij grijnst vals en zegt: "En nu?"

Ook de bewakers bij Alexis en Rosalinde houden die twee voor zich als een schild. Het is tien tegen zes, terwijl van die zes er drie gevangen zijn. Waar staat Jim in deze? Belangrijker: waar staat Usha? Nu haar Alpha er niet meer is, heeft zij de volledige zeggenschap over deze eenheid. Haar wil is wet, hoewel zij niet beschikt over de macht van een Alpha.

Vanuit de bossen wordt het nu echter drukker. Achter de, voor jou, vreemde man en vrouw, komen nu bekende mensen naar voren. Vince verschijnt. Max en Nico.

Zane staat daar in al zijn pracht.

Van opluchting zak je bijna door je benen als je hem ziet. Door het bevel van Hemming heb je zijn dood al als onoverkomelijk voorgesteld en hem nu in levende lijve aan te treffen zorgt voor een overspoeling van verademing en liefde voor hem.
Zijn ogen branden in de jouwe. Vragend of jij oké bent. Je knikt met een hand op je keel en trekt dan je wenkbrauw op naar hem. Hij vormt zijn mond in een scheve glimlach en knikt terug. Je lacht hem voorzichtig toe.

Meerdere weerwolven - zowel de menselijke als de dierenvorm zijn aanwezig - vormen een kring om de vijand, voor zover het terrein het toestaat. Het wordt druk.
Duidelijk is in ieder geval dat de vijand geen kant meer op kan.

Vince zegt, zacht maar gevaarlijk: "Jullie Alpha is dood, hierdoor krijgen jullie een kans op vrede en vergiffenis. Overdenk jullie volgende stap daarom zorgvuldig."

De dreiging is maar al te duidelijk en Jim geeft als eerste gehoor aan de oproep. Hij keert zich naar het rijtje Alpha's en zet zijn benen en armen wat uit elkaar, van zijn romp af. Hij buigt zijn hoofd. De anderen van zijn groep volgen dat voorbeeld.
Alleen Marcus doet moeilijk.

Je ziet hoe zijn ogen rood worden. Zijn handen vormen al scherpe klauwen en die zitten zo ontzettend dicht bij het tere vel van Sonya's hals dat je jouw adem inhoudt terwijl je verbeelding al met je op de loop gaat. In gedachten zie je hoe haar huid moeiteloos in repen wordt gescheurd en je kreunt van angst.
Zane komt bij je staan en houdt je stevig vast, terwijl anderen de dichtstbijzijnde leden van de Dark Valley pack gevangen nemen. Je klemt je tegen je mate aan.

Nico zet enkele stappen naar voren en zegt kalm: "Wat wil je, Marcus?"

Terwijl jouw handen trillen en je hart het bloed razendsnel door je aderen pompt, ben je onwillekeurig onder de indruk van dienst rustige en toch autoritaire houding.

Je ziet hoe Marcus aarzelt nu het Nico is die met hem praat. De zoon van zijn Alpha is het toppunt van redelijkheid en toch merk je nu ook een onverzettelijkheid op die je nog niet eerder in die hoeveelheid bij hem hebt gezien. Volgens Nico is hier maar één uitkomst en dat is dat Sonya hier zonder een schrammetje uit gaat komen. Het letsel aan Marcus zal bijkomende schade zijn en dat is ook Marcus zelf maar al te duidelijk.

Een tiende van een seconde is het doodstil terwijl iedereen afwacht wat hij zal doen. Marcus grijnst ongemakkelijk als hij merkt in wat voor een wespennest hij zichzelf gestoken heeft en hij laat Sonya vervolgens langzaam los.

Die rent naar Nico en ze omhelzen elkaar, waarna ze elkaar diep in de ogen kijken.
Je denkt dat het vanaf nu wel goed gaat met die relatie.
Blij als je voor ze bent, heb je nu even wat anders aan jouw hoofd.
Je vraagt zacht en hoopt hiermee je stem niet te vernielen: "Hoe kan het dat Hemming tot hier is gekomen en dat jullie allemaal ongedeerd lijken?"

Niet dat jij dat laatste vervelend vindt, maar jullie zijn hier met een klein aantal, vrijwel onbeschermd, achtergebleven en nu blijkt dat jullie door de omtrekkende beweging van Hemming ten dode stonden opgeschreven, waarna hij probleemloos het paleis in had kunnen nemen.

Vince hoort jouw woorden en zegt, terwijl de schuld duimendik op zijn gezicht staat: "Het was een hinderlaag. Wij zijn alleen maar in gevecht geweest met zijn ondergeschikten. Zijn geheime wapen werkte gelukkig niet en daar bleken zij al hun hoop op gevestigd te hebben. Toen zij eenmaal doorkregen dat wij immuun bleken voor het gas dat ze geproduceerd hadden in hun loods, sloegen ze massaal op de vlucht. Wij zijn in het vuur van de strijd te ver en te lang achter ze aan gegaan. Pas heel laat kreeg ik van Sander en Jocelyn hier door dat Hemming nooit deel heeft genomen aan het gevecht en gelijk richting Blue Water is vertrokken."

Je ziet aan zijn gezicht wat dat met hem deed en nog steeds doet. Hij schijnt nauwelijks te geloven dat het zo ver is gekomen, met Isabel als slachtoffer dood op de grond. Hij kan haar lichaam en ook Rosalinde nauwelijks aankijken en buigt zijn hoofd.

De mooie nieuwkomer, die blijkbaar Jocelyn heet, houdt de hand van haar mate vast en zegt grimmig: "Gelukkig konden wij dit groepje volgen en het ergste voorkomen. Ik ben blij dat deze moordenaar dood is."

Er gaat jou een licht op: Sander is degene die voor Vince aan het spioneren was bij de Dark Valley pack.
Hij heeft zijn werk zeer goed gedaan.

Dan volgt een kort moment dat iedereen rumoerig door elkaar loopt, elkaar opzoekt, knuffelt en vragen stelt.
Er is beweging van bewakers en hun gevangenen. Geroep en geregel.
Stil is het dus niet en toch hoort jouw selecte groepje woord voor woord Alexis' volgende zin: "Eh, ik weet dat ik hier wat te vroeg mee ben, maar volgens mij ga ik bevallen."