Je schrikt wakker.

Waar werd je wakker van? Je kan eindelijk weer lekker op je rug liggen, dus aan je slaaphouding ligt het dit keer niet.

Je richt je op. Probeert de inktzwarte duisternis te doorgronden met je ogen. Gelukkig helpt je innerlijke wolf hierbij, waardoor je steeds meer weet te ontwaren.

Dan hoor je het geluid weer, waar je in eerste instantie wakker van werd.

Voetstappen.

Enigszins wankel stap je uit bed en stoot daardoor tegen de stoel, waarvan je vergeten bent dat die er stond. Het zorgt voor een zacht schrapend geluid die overstemt wordt door jouw knetterende vloek.
Oeps.

Het heeft niet echt nut om je nog te verstoppen, daarom sta je midden in de zaal als de deur open gaat. Je hebt geen wapen bij de hand waardoor je je ontzettend weerloos voelt.

Je hebt je armen over je borst gevouwen en probeert er uitdagend uit te zien. Het mislukt wel een beetje door je hortende ademhaling en je ietwat kromme houding die de doffe pijn in je rug wat moet verlichten.

Er schijnt wat licht vanuit de gang naar binnen en je ziet wie het zijn.
Het is Nico, gevolgd door Zane.

Opgelucht laat je je adem, die je onwillekeurig in hebt gehouden, vrij en laat je armen weer langs je lichaam vallen als je naar ze toe loopt.

Je hebt beide jonge mannen niet meer gezien sinds je hier weer je plekje hebt gevonden en de opluchting stroomt door je heen als je ziet dat ze gezond en zonder schade lijken.

"Ana, we gaan."

De fluisterende stem van Nico doet je hoop opgloeien. Hij bedoelt hier maar één ding mee, zeker gezien de opgewonden uitdrukking op zijn gezicht.

Zane zegt, en je voelt de bezorgdheid erin door klinken: "Wacht, ben je gezond genoeg? Brennan vertelde Hemming en Nico dat je morgen weer fit bent. Klopt dat ook?"

Je knikt driftig. Je gaat later wel nadenken of dat wel echt zo is. Zoiets onbenulligs als een kapotte rug en een missende milt stopt jou nu echt niet.

"Heb je een oplossing voor de boei?"

Dat is op dit moment het enige wat telt en je kijkt naar de enkel van Zane waar je inderdaad geen bobbel meer ziet. Hij heeft een korte broek aan en je merkt hoe je met moeite je blik los weet te scheuren van zijn gebronsde en gespierde lichtbehaarde benen.

Nico haalt een sleutel tevoorschijn en maakt aanstalten om te bukken. Zane stoot hem aan en na een korte aarzeling geeft Nico de sleutel over.
Zane gaat op één knie zitten en stroopt je pyjamabroek omhoog. Hierbij raken zijn vingers jouw blote been en je voelt je wolf in jou ontwaken. Plezierige schokjes banen zich een weg door jouw lichaam en je voelt je hart in hetzelfde ritme bonzen.

Terwijl de boei rond jouw enkel los komt, zegt Nico gehaast: "Heel vroeg vandaag gaat de maandelijkse delegatie weg om voorraden in te slaan die wij zelf niet kunnen verbouwen of maken. Ik heb vader gezegd dat ik dit keer mee ga om mijn verjaardagscadeau zelf uit te zoeken en dat ik jou graag mee wil nemen. Ik leg jouw boei straks onderin een tas die mee gaat.
De boei van Zane ligt in zijn cel, waar hij al enkele dagen niet uit is gekomen. Waarschijnlijk komt mijn vader pas achter de ontsnapping als hij hem nodig heeft, of als hij, bij uitzondering, de delegatie uit komt zwaaien en daar jou en mij niet bij ziet.
Dit is onze beste kans."

"We kunnen jou niet meer in zijn buurt laten komen. Dat wordt je dood."

Ernstig kijkt Zane omhoog, waarop hij overeind komt, jou alsmaar diep in de ogen kijkend. Nu moet jij omhoog kijken. Zonder ook maar een blik op Nico te werpen geeft hij die de boei en de sleutel. Je voelt de spanning knetteren tussen jullie twee terwijl Nico er doodstil naast staat.
Je wolf jubelt door de dubbele blijdschap van vrij zijn en zich dicht bij haar mate bevinden.

Dan kijkt Zane weg met een harde uitdrukking op zijn gezicht. Je voelt hoe jouw hart in piepkleine stukjes breekt. Je innerlijke wolf huilt in smartelijke pijn door deze afwijzing.

Nico kucht even en zegt zacht: "Ik leg de sleutel weer in het kantoor van vader en de boei op zijn plek. Ana, hier heb je wat kleding. Ik zou ze niet aan doen, we vertrekken in onze wolf, maar ergens tijdens de reis vind je dat misschien wel fijner dan de pyjama die je nu aan hebt."

Dankbaar pak je de tas aan waar hij de kleren in heeft gestopt. Het is zo'n katoenen geval met lange flexibele hengsels. Je hebt iets dergelijks wel vaker om je been gebonden zodat je het als wolf makkelijk mee kon zeulen.

Zonder iets te zeggen neemt Zane het over en hij gromt meer dan dat hij praat: "Die draag ik voor je. Kom, Ana. Wij gaan alvast naar de rand van de vallei en wachten daar op Nico."

Hij pakt je hand en ondanks zijn recente afwijzing, voelt het zo fijn en ook vertrouwd. Alsof jullie nooit anders hebben gedaan. Maar hij kijkt je niet aan en je weet dat het niet goed zit tussen jullie.

Hoewel je bekend bent met jouw geluk - of het gebrek daaraan, verloopt dit keer alles vlekkeloos. Dat mag misschien ook wel na deze maandenlange gevangenschap. Bijna een jaar heb je naar de pijpen van Hemming gedanst en nu is het tijd voor het volgende hoofdstuk.

Nico verschijnt al na korte tijd op de afgesproken plek en zegt: "Alles ging goed. We kunnen gaan."

Zane zegt: "Ik weet de weg naar de Blue Water-pack ongeveer. Ik start natuurlijk altijd ergens anders, maar we komen er wel. Tenzij, Nico: weet jij de weg?"

Nico kijkt naar de grond en schudt kort zijn hoofd. Hij heeft jou verteld dat de leden van de Dark Valley-pack niet verder dan enkele kilometers het bos in gaan. Pas nu besef je dat ook hij in een gevangenis heeft geleefd met al die restricties.

Maar je bent ongeduldig. Het is tijd om te gaan, vind je.

Je neemt niet de moeite om je pyjama uit te doen, gezien Nico voor andere kledij heeft gezorgd.
Daarom verander je met een scheurend geluid in je lichtbruine wolf. De resten van je pyjama liggen nutteloos op de bosgrond.
Zane kijkt je waarschuwend aan en daardoor bedenk je op tijd dat een jank van geluk laten horen nu misschien niet zo verantwoord is.
Hij pakt de nutteloze lappen op en bergt ze zorgvuldig op in de tas. Ach ja, op dit punt bewijs achterlaten is misschien niet zo slim.

Je kan je wolf niet meer tegenhouden en je loopt naar je mate toe. Snuffelt aan hem en laaft je aan zijn heerlijke geur. Verstrooid kroelt hij jouw vacht en je piept van geluk.
Dit keer lacht hij kort naar jou, maar nog steeds met een masker voor zijn gevoelens.

Terwijl jij geniet van het gevoel van gras onder je poten en wind in je vacht, beginnen beide mannen zich uit te kleden en Zane stopt zijn kleren bij de jouwe in dezelfde tas voordat hij hem dusdanig om zijn been bindt dat hij er geen last van zal krijgen bij het rennen.
Nico heeft een soortgelijke tas en zodra ze klaar zijn, staan er twee grote Alpha-wolven tegenover je. Zane heeft net als jij een lichtbruine wolf, terwijl Nico's wolf egaal grijs is.

Je inhoudend om niet te gaan janken van geluk om jullie vrijheid, ren je achter Zane aan, de bossen in. Nico sluit de rij.