Je staat weer in de vallei en ook op deze nieuwe dag zie je veertig á vijftig wolven hun ijzingwekkende dans uitvoeren. De oefeningen zijn prachtig om te zien omdat iedereen hetzelfde doet, maar je beseft maar al te goed wat een kracht en training er schuilgaat in hun acties. Als zij ooit ruzie gaan zoeken, weet je bijna zeker dat de andere groep het onderspit delft. Zelfs als die pack beschikt over grotere aantallen.

Omdat er al zo lang vrede heerst onder de weerwolven van alle Silver Lands, hét gebied op aarde waar weerwolven voorkomen en blijven wonen, wordt er nauwelijks nog rekening gehouden met een oorlog.
In het land achter de bergen, de Grim Empire, zullen ze nog het beste op kunnen tegen veroveraars gezien daar veel ruziezoekende opzichzelfstaande kleine packs gesetteld zijn. Maar zij hebben het voordeel van het landschap. De Hanekam - met zijn grillige bergen- overwin je niet zomaar.

Hier in Mångata, hoewel dat een veel groter gebied beslaat met het domein van de weerwolfprins meegerekend en jouw eigen pack Sunrise - die zo ontzettend verdeeld is over een groot gebied, maar eigenlijk niet veel voorstelt - zal deze losse pack, die The Dark Valley is, verschrikkelijk veel schade aan kunnen richten.

Je hart huilt als deze informatie tot je doordringt. Voor de toekomst van de weerwolven, maar ook voor jouw persoonlijke huidige situatie. Als jij dit zonder problemen mag zien, mag weten, dan zal je nooit meer vrijgelaten worden.

Op dat moment komt de klap van die wetenschap pas echt bij jou binnen. Jij zult tot jouw dood een slavin blijven van Alpha Hemming en zijn pack.
Terwijl de Alpha naar jou toe komt lopen en je begeleiders hun wolf voor hun mens inwisselen en zich aankleden, brokkelt jouw toekomst voor je ogen ineen.

"Waarom kijk je zo angstig uit je ogen? Je hebt langer in het Woud losgelopen dan ik had verwacht, waardoor je je waarde hebt laten blijken. Je bent prima oefenmateriaal en daardoor blijf ik er bij: vermoorden zal ik je niet."

Verschrikt kijk je op bij de woorden die de grote man voor je uitspreekt. Je keek wel, maar zag niks door de horror in je hoofd.

Hij praat door: "Ik zal een programma voor je uitstippelen. Hoe graag ik jou ook dagelijks zo'n jacht wil laten doen, zoveel oefening is niet goed. Als je echt ontsnapt is het hek van de dam."

Hierbij laat hij met een weids gebaar de oefeningen van zijn wolven zien. Daarmee aangevend dat je vrij goed zit met jouw eerdere verschrikkelijke gedachtegang.

"Wat ben je daarmee van plan?"

Waarschijnlijk kom je heel brutaal over, zeker gezien jouw eerdere woorden tegen hem, maar dat kan je niks schelen. Je moet het weten.
Hij ziet aan jouw geagiteerde blik hoe hoog het je zit, hoe graag je hem wil dwingen te antwoorden. Het feit dat hij daadwerkelijk antwoord geeft, is daarom allesbehalve een goede zaak. Daarmee geeft hij aan dat er geen hoop is voor jou.

"Daarmee kunnen we ons verdedigen als we worden aangevallen."

Hij kijkt je met een tevreden lachje aan bij die woorden en mede daardoor geloof je hem niet. Je voelt je keel dik worden en je slikt een pijnlijke brok door. Je slaat je ogen neer en voelt je verslagen, uitgeput.

"Goed, over op de orde van de dag. Kirsten kwam terug toen ze tegen de regels in is veranderd naar haar wolf en ondergaat op dit moment haar gerechte straf. Wie heeft Ana uiteindelijk als eerste opgespoord?"

Je kijkt op, benieuwd nu. Hoe zullen ze dit oplossen? Ze zullen niet zo lekker uit de verf komen nu ze moeten toegeven dat je alleen gegrepen kon worden door hun allemaal tegelijk. Bovendien, hoe is Kirsten gestraft?

Jim stapt naar voren en schraapt zijn keel zenuwachtig. Hij kijkt je kort aan voordat hij zich tot zijn leider richt. "Wij drieën hebben haar als eerste gevonden," hierbij wijst hij op zijn partners. "We wilden het eerlijk spelen, waarbij ze mij bewusteloos heeft weten te krijgen."

De pupillen van Hemming worden zo klein als speldenprikjes. Door zijn lichte irissen ziet het er onwerkelijk - maar vooral angstaanjagend - uit. Je krijgt een groot respect voor de moed van Jim en hoopt dat hij dit overleeft.

De adamsappel van Jim gaat heftig op en neer als hij verder praat: "Ze wist ons voor te blijven, mede door haar geur te verbloemen. Toen we in de loop van de nacht de anderen tegenkwamen, hebben we uiteindelijk haar spoor op kunnen pikken waarna we haar bij het ochtendgloren slapend vonden in een boomstronk."

"Hoe ver was ze?"

De vraag is kort, maar je voelt hoeveel er van het antwoord afhangt. Je houdt je adem in.

"Uiteindelijk heeft ze hemelsbreed dertig kilometer af weten te leggen."

Je laat je hoofd hangen. Dertig kilometer is een schijntje in de twintig uur die je los liep. Je hebt blijkbaar vele, vele rondjes gelopen in de tijd dat je wakker was. Je handicaps zijn te groot. Gevoel voor richting hebben is een groot goed.

Hemming ziet dat niet zo, hij is furieus jegens de negen wolven. En je bent er al achter, als de Alpha echt boos is, gaat hij zachtjes praten. Zijn gebrul is lang niet zo angstaanjagend als zijn redelijke stem.

"Voor elk van jullie dertig uur in Het Stookhok."

Het klinkt niet alsof ze een beloning krijgen. Je hoopt nooit in dat hok terecht te komen als je naar hun gezichten kijkt.

Usha wil nog wat zeggen, je ziet haar aanstalten maken. Maar Hemming ziet dat ook en trekt zijn wenkbrauw op.
Als zij toch praat, ontvangt ze het dubbele aantal: iets anders kan je niet opmaken uit zijn harde ogen.
Ze houdt haar mond en keert zich naar de anderen. Met een wenk van haar hoofd marcheert de groep achter haar aan, richting de huizen en de loods. Hun hoofden houden ze laag en ze sjokken meer dan dat ze lopen.

Jij beseft opeens dat je alleen achterblijft met de Alpha. De zenuwen gieren door je lijf als je hem aankijkt.
Gelukkig heeft hij zijn interesse in jou verloren. Hij roept een ondergeschikte en zegt: "Breng haar naar Claudia toe."

De rest van de dag help je de kok in de keuken.