Er staan zeven streepjes in jouw gedachten. Elk streepje staat voor een dag dat Zane en de andere soldaten afwezig zijn.
Vandaag is speciaal. Drie dagen in het Woud, één dag om de vijand in de pan te hakken en drie dagen om weer terug te keren. Sommigen noemen jou een ras-optimist, maar jij hoopt gewoon realistisch te zijn. Veel langer zal er niet voor nodig zijn, toch?

Gelukkig ben jij niet de enige die onrustig is. Ook de vrouwen met wie jij in korte tijd zo close bent geworden, zijn beweeglijker dan gewoonlijk.

"Zullen we anders richting het Woud lopen, ze opwachten?"

Dit keer is het Rosalinde die dit voorstel maakt. Zij is ook degene die af en toe in haar wolf veranderd om te horen of er al een link beschikbaar is. Tot dusver is de afstand altijd te ver geweest.

"Alexis moet er dringend even uit."

Je weet niet wie ze over probeert te halen, jij staat allang te trappelen om het grote en veel te lege paleis te verlaten.

"Mag ik ook mee?"

Je knikt naar Isabel. Ze is altijd erg op de achtergrond, maar je hebt haar in de afgelopen week beter leren kennen. Ze is veel bij haar dochter Rosalinde in de buurt, die op haar beurt veel bij haar zus Alexis te vinden is. Technisch gezien ben jij de vreemde eend in de bijt, ware het niet dat jij goede vriendinnen bent geworden met in ieder geval de twee zussen.
Jullie passen je aan naar het tempo van Alexis en uiteindelijk zullen jullie met z'n vieren automatisch de richting van het Woud oplopen. Zelfs als Rosalinde dat voorstel niet gedaan had, zou dat de route worden.
De kans dat er iemand uit zal komen, is niet groot, maar zoals aangegeven steeds meer aanwezig.

Onderweg naar buiten, zie jij Sonya op de binnenplaats. Ze heeft haar handen in haar zakken en drentelt wat rond. Haar voorhoofd is gefronst en ze ziet eruit alsof ze zich stierlijk verveeld óf dat ze hard aan het nadenken is.
Jij bent verrast, je dacht dat zij nog in haar kamer zat te kniezen en prompt voel je wat hoop gloren. Misschien kan je toch je belofte aan Nico waarmaken.

"Sonya, heb je zin om mee te lopen?"

Vragend kijk je haar aan, terwijl je eruit probeert te zien alsof je haar geen irritante vragen gaat stellen.
Ze aarzelt even, maar ze is er blijkbaar zat van dat ze constant opgesloten zit in haar zelfgekozen gevangenis. Dat laatste is niet per se een ruimte, maar meer de isolatie zonder aanspraak. Ze knikt minimaal, maar het is een positieve reactie.
Je reageert met een vaag knikje op het kneepje die Rosalinde jouw hand geeft. De boodschap is duidelijk: 'jaag haar niet weg.'

Je houdt je daarom in en dwingt jezelf stil te zijn, haarzelf te laten beginnen met praten als zij eraan toe is.

"H-hoe is Nico. Je weet wel, als persoon?"

Uiteindelijk hebben jullie nog niet eens een paar minuten in enigszins gespannen stilzwijgen gelopen als Sonya uiteindelijk de stilte zelf doorbreekt - de andere drie lopen wat achter jullie aan en praten zacht over zwangerschappen en de oorlog. De bomen ruizen zachtjes.

Jij doet jouw uiterste best om je zelfvoldane grijns niet door te laten breken op je gezicht. Ah, ze heeft toch gevoelens.

Nonchalant kijk je haar aan voordat je een steentje voor je uit schopt en zegt quasi-kalm: "Betrouwbaar, rustig, ..."
Je aarzelt of je er 'knap' aan toe moet voegen. Zij heeft ook ogen in haar hoofd per slot van rekening en zal misschien verontwaardigd reageren. Bezitterig.
Juist als je op het punt staat om haar daarom juist een beetje te provoceren, hoor je een scherp, knappend geluid.

Het bosgebied waar jullie in lopen - dat is de aanloop naar het Woud - is vergeven van natuurlijke geluiden en stil is het absoluut niet. Het geknisper van de bladeren, de vogels die om het hardst hun wijsjes laten horen, het knabbelen van enkele knaagdieren en het gezoem van insecten zorgt voor een oase aan vriendelijke geluiden. Ook knapt er af en toe een tak en dat heeft je tot nu niet verontrust.
Dit geluid is anders. Onnatuurlijk. Jouw ervaring met de Jacht heeft je hiervoor getraind.

Je heft je hand op naar de anderen die zich van geen kwaad bewust zijn. Sonya kijkt jou vragend aan terwijl Isabel, Alexis en Rosalinde enkele meters achter jullie lopen en nog steeds in hun eigen wereldje verdiept zijn. Het duurt daarom ook even voordat zij doorhebben dat er iets niet klopt en dan is het al te laat.

Voor je op het pad verschijnt een grote en brede man. Hij heeft alleen een korte broek aan en zijn gespierde torso glanst mat in het zonlicht. Zijn donkere haar is in een man bun gedwongen en zijn lichtgrijze ogen staan vervaarlijk. Het valt je op hoe ontzettend zijn jongste zoon op hem lijkt. Behalve dat elke spoor van vriendelijkheid ontbreekt in de ogen van Hemming.
Hij is niet alleen. Achter elkaar zie je zes menselijke weerwolven op het pad verschijnen en jullie omringen. Als je achter je kijkt, zie je er nog vier; allemaal niet - tot schaars gekleed. Het is de eenheid van Usha - wiens groep jou als eerste heeft opgejaagd, voor je gevoel een leven geleden - dus je ziet behalve haar ook Jim, Kirsten en de gigantische Marcus. Je ontspant wat. Dit zijn wolven met wie jij vrienden bent geworden. Of in ieder geval goede kennissen. Zij zullen jullie niks aandoen, toch? Zelfs niet als Hemming dat beveelt.
Het is even stil en je voelt hoe je hart steeds sneller begint te kloppen. Hemming grijnst en zijn tanden glanzen. Onwillekeurig huiver je.

"Zo, wie hebben we daar?"
Hemming besluit overduidelijk op de sarcastische toer te gaan, zijn stem klinkt sluipend. Gevaar straalt van hem af.
"Had je genoeg van onze gastvrijheid?"

Je hebt de angst niet gemist, die gepaard gaat met het timbre van zijn stem en je beseft plotseling dat je te bang bent om te spreken. De adrenaline golft door je heen en je kan alleen maar met grote angstogen naar hem staren. Als het bewegen weer lukt, weet je met moeite star te knikken en je doet met de grootste krachtinspanning een stap naar achteren, Sonya met je mee trekkend.

Die beweging zorgt ervoor dat Hemming jullie nu alle vijf bekijkt, nu jullie samengedromd op het pad staan, en hij vergroot zijn ogen kort. Hij zegt grimmig: "Vermoord de oudere vrouw. Isabel is gevaarlijk."

Dat escaleerde wel erg snel.
Je weet dat hij het meent, maar als jij protesteert, zal er niks met haar gebeuren. Je roept: "Nee!" en staat op het punt om uit te leggen dat Isabel het minst van jullie allemaal een gevaar zal vormen - op Alexis na misschien - gezien het haar onmogelijk is gemaakt om in haar wolf te veranderen of krachten te gebruiken waar zij in het verleden over heeft beschikt.

Marcus staat bij de achterste vier vijandelijke wolven en dicht bij Rosalinde, haar moeder en zus. Zonder op jou te letten, zet hij zijn gigantische handen om de tere nek van Isabel en met één simpele beweging en een misselijkmakend knappend geluid is het gedaan met haar.
Je kijkt geschokt toe, niet in staat om te bevatten wat er net is gebeurd.

Terwijl Rosalinde gepijnigd gilt en haar moeder ondersteunt die zielloos op de grond is gegleden, keer jij je weer naar Hemming toe. Om ook te gillen, te schreeuwen. Wat voor zin heeft dit?
De Alpha heeft een humorloze glimlach om zijn lippen en zijn ogen zijn rood. Zijn wolf is dicht aan de oppervlakte, dat is ook te zien aan zijn tanden die puntig uit zijn mond groeien. Je rilt en slaat je armen om jezelf heen als om jezelf te dwingen niet aan je eerste instincten gehoor te geven. Als jij hem nu aanvalt, ben jij binnen enkele seconden net zo dood.
Je voelt je ontzettend machteloos tegenover deze indrukwekkende man. Vol angst kijk je naar hem op. Jullie lot ligt in zijn handen. Wat is hij van plan?

Je hoort het scheuren van kleding en als je je bliksemsnel omdraait, zie je daar de zwarte wolf van Rosalinde die met blikkerende tanden voor haar moeder staat, tussen de reststukken van haar kleren in. Haar vacht staat recht overeind en ze gromt rommelend. Haar rode ogen bliksemen en ze maakt zich klaar voor de aanval.
Jij weet hoe dit af gaat lopen en dit keer ben je wel snel genoeg. Je schreeuwt: "Niet doen! Zij is de mate van Max."

Hemming aarzelt en laat zijn hand weer zakken.
Je doet dit voor Rosalinde als je in de vuurlijn gaat staan, pal voor hem. Jij weet waar hij toe in staat is. Je maakt het haar onmogelijk om haar aanval uit te voeren, wil zij jou niet verwonden en ook zij aarzelt. Lang genoeg voor Marcus om zijn machtige arm om jouw vriendins wolvenhals te steken en aan te trekken. Als er niks gebeurt, stikt ze en daar ben jij dan schuldig aan. Je voelt hoe de tranen over je wangen lopen als je haar toeroept om terug te veranderen. Je hebt je handen smekend naar haar uitgestrekt. Je wilt er alles aan doen om haar in leven te houden, maar je hebt jullie lot niet in jouw handen.

Terwijl Rosalinde inderdaad terug veranderd en als een snikkend hoopje mens op de bosgrond zijgt, voel jij de zware hand van Hemming op jouw schouder. Terwijl je merkt hoe je hart tekeer gaat en je ongecontroleerd trilt, draait hij je om en kijkt je emotieloos aan met zijn lichte ogen.

"Ana, stel jij anders de rest eens voor."

Geen haar op jouw hoofd denkt eraan om hem wat voor te liegen, dat heeft de wreedheid in zijn blik jou wel duidelijk gemaakt. Met zijn verschrikkelijke daad van net nog vers in je geheugen, weet je maar al te goed dat hij niet in de stemming is voor grapjes.
Je wijst Sonya aan, die ineengeklemd staat tussen twee van zijn mannen, net zoals er bij Alexis en Rosalinde een vijandelijke weerwolf staat, en zegt trillend: "Dat is Sonya, zij is de mate van Nico."

Je stopt, alsof je wacht op zijn reactie. Hij heeft hier beide mates van allebei zijn zoons binnen handbereik: dat moet wat betekenen, toch?
Hij gromt en beduidt jou zwijgend om door te gaan. Je sluit je ogen en zegt zacht, nauwelijks verstaanbaar: "Dat is Alexis."

"De mate van Vince," maakt hij jouw zin af en jij knikt verslagen.

Alle mates van de vijandelijke Alpha's zijn hem als op een presenteerblaadje aangeboden. Jij weet opeens zeker dat het er niet toe doet dat de zielsverwanten van zijn zoons erbij zitten. Zij zijn ten strijde getrokken tegen hem. Het zit niet in zijn aard om mededogen te tonen.

De Alpha klemt zijn hand nog iets steviger om je schouder en je krimpt ineen. Dan duwt hij je naar Jim, onverschillig. Je voelt je een ding, een voorwerp.
Maar ook opgelucht, nu je uit zijn greep verlost bent.

Je struikelt in Jims armen en kijkt hem smekend aan. De blik in zijn ogen is alsof hij in tweestrijd is met zichzelf.
Hemming zegt kil: "Dood haar, Jim. Zij is nutteloos."

Zwijgend hef je je gezicht naar Jim. Je ziet hoe die doorworstelt met zijn interne conflict. Het is duidelijk dat zijn geweten en het bevel van zijn Alpha in tegenstrijd zijn met elkaar. Je dwingt jouw hoop met harde hand om niet op te steken: dat kan je nu niet gebruiken. Jouw stemming is niet eens meer angstig. Meer gelaten. Wachtend op de onvermijdelijke dood.

Jullie waren zo dicht bij de overwinning. Wat is er gebeurd? Opeens stroomt de doodsangst weer door je heen. Wat is er met Zane gebeurd, met de anderen? Zijn ze ook zo bruut vermoord, net zoals Marcus net Isabel om heeft gelegd, zonder ook maar één moment te twijfelen?
Als jij nutteloos bent, betekent dat dan ook dat Zane er niet meer is? Anders zou je toch niet overbodig zijn, als mate van een Alpha en zo.

Al die gedachten flitsen door jou heen terwijl jij uiterlijk bijna onaangedaan toeziet hoe Jim het gevecht met zichzelf gaat winnen. Zijn geweten neemt de overhand en je ziet zijn trots in zichzelf als hij zegt: "Mijn Alpha, Ana heeft mij ooit het leven gered. Ik kan haar niet doden."

Hij recht zijn rug en kijkt zijn leider triomfantelijk aan.
Jij voelt je niet opgelucht.

Het was goed bedacht van jou dat je je hoop niet op hebt laten steken. In plaats van Jim zijn er namelijk voldoende anderen om het klusje te klaren. Hoogstwaarschijnlijk zal Hemming zelf het nu op zich nemen.

Maar Hemming blijft je verrassen. Hij zegt, en je voelt hoe de macht uit zijn stem barst als hij het overwicht van de Alpha er in legt - een timbre die geen enkele normale wolf van zijn roedel kan weerstaan: "Dood Ana," daarmee Jim dwingend om zich aan zijn gezag te onderwerpen.

Dit is natuurlijk de reden dat er een Alpha is, een leider, om zo iedere wolf van de roedel in het gareel te houden.
Daarom zijn rogue's ook zo gevaarlijk. Zonder een macht boven zich, worden het al snel losgeslagen en verwilderde beesten.
Dat laatste heb je in ieder geval van horen zeggen - je beseft nu pas hoe beschermd je eigenlijk bent opgegroeid en dat terwijl je ook al bijna een jaar gevangen bent gehouden. Een echt rogue heb je eerlijk gezegd nog nooit ontmoet.

Jim gaat opnieuw de worsteling aan met zichzelf. Dit keer verliest hij en je ziet de pijn in zijn ogen, zijn witte knokkels en zijn gefronste voorhoofd. Je hebt een minuut gewonnen met zijn tegendraadsheid. Een minuut die hij waarschijnlijk ontzettend zal bezuren, eens dit hele gebeuren is afgelopen.
Je zie de verslagenheid in zijn wezen sluipen als zijn lichaam het verzet tegen zijn Alpha uiteindelijk opgeeft en je knikt hem toe. Het laatste wat jij wilt is dat hij zich de rest van zijn leven schuldig zal voelen, om iets waar hij overduidelijk niks aan kan doen.

De handen van Jim sluiten zich ongecontroleerd om jouw nek en hij begint te knijpen.