Met een zachte klik sluit je de slaapkamerdeur achter je en verstrakt van schrik doordat dit - voor je gevoel - klinkt alsof er een schot wordt gelost in een doodstille nacht.
Met je ogen heel even stijf dicht geknepen met een extra hard roffelend hart en een jachtige ademhaling, is er helaas niet veel meer wat je kan doen aan het gerucht.

De trap is de volgende uitdaging.
Met ogen die van spanning nauwelijks knipperen zoek je daar het smalste gedeelte op, om zo min mogelijk gekraak te creëren, en zo weet je het geluid van de aftocht tot een minimum te beperken, terwijl je afdaalt in het schaarse licht.

Met je blik op de voordeur gericht, hijs je jouw tas iets hoger op en sluipt dan die laatste tergend lange meters door de gang, met aan de rechterkant de openstaande deur van de woonkamer.

Onwillekeurig laat je een klein kreetje van angst horen als zich daar opeens een zee van licht verspreidt.
Met grote ogen, en een geweldige knoop in je maag, zie je ze alle drie breed grijnzend op de bank zitten, eentje haalt net zijn hand van het lichtknopje.
Het meubelstuk houdt de opeengepakte grote mannen nauwelijks.

Je bedenkt je geen moment en sprint naar de voordeur, stil zijn is nu ondergeschikt aan snelheid.

"Ana!" brult je vader je achterna, maar daar heb je geen boodschap aan.

Je weet nog net de voordeur open te krijgen als je gepakt wordt, je middenrif wordt omgeven door de gespierde en behaarde arm van je oudste broer en hij rukt je met zijn immense kracht weg van de vrijheid. De deur sluit zich weer. Deze klik klinkt niet zozeer te hard, maar vooral onheilspellend en definitief.

Een zachte snik ontsnapt jou tegen wil en dank terwijl je broer je middel loslaat en zijn vingers losjes om je pols wikkelt.

Met de ogen vol onvergoten tranen kijk je ze beurtelings aan. Ze staan je allemaal zwijgend terug aan te staren en je zoekt simpelweg degene met het meeste mededogen in zijn blik.
Jouw jongste broer - hoewel nog steeds ruim vijf jaar ouder - voldoet daar het meeste aan en je kijkt hem smekend aan.

"Alsjeblieft, laat me gaan!"

Het is tegen dovemans oren. Je vader zegt vermanend: "Ana, lieverd, het zijn nou eenmaal de regels. Zoals je weet doen ook allebei jouw broers mee. Die hebben in al hun jaren waarin ze meedoen ook niemand gevonden. Als je geen mate vindt, is er toch niks aan de hand?"

Meteen veranderd de blik op je gezicht van smekend naar woedend. Sissend zeg je: "Precies: als. En je weet donders goed dat sommige meisjes tegen hun wil tot 'mate' worden bestempeld, terwijl dat niet het geval is, door mannen zoals Caleb, die door hun leeftijd de moed een beetje beginnen te verliezen."

De vlaag van schuld die over Calebs gezicht trekt, spreekt boekdelen.

Sussend zegt je vader: "Caleb is vierentwintig. Bryan is zelfs nog maar eenentwintig. Die zijn echt nog niet zo wanhopig."

Bitter reageer je: "Zij zijn dan ook de enige twee waar ik me níet druk om maak. Pap, je weet zelf net zo goed als ik dat ik niet tegen zo'n bedrieger op kan. Wil je me de rest van mijn leven laten lijden?"

Je ziet dat je vader over moeder wil beginnen, hoe gelukkig zij zijn geweest in de jaren die ze samen mochten hebben - dat verhaal ken je inmiddels uitentreuren en heb je grotendeels meegemaakt.
Hij wordt onderbroken door je broer.

"Nu doe je alsof het vaststaat dat zoiets met jou gaat gebeuren." Caleb klinkt moe, alsof hij dit gesprek zat is.

Met grote ogen kijk je hem aan, je borst pijnlijk beladen door dit verraad. Van je vader had je het verwacht, van je broers niet in die mate.

Zwijgend ruk je je van hem los en omdat je richting je slaapkamer marcheert, laten ze je gaan.

Bryan roept je zacht achterna: "Ga slapen Ana, morgen moet je vroeg op en het wordt dan een vermoeiende dag."

De tranen staan je nog steeds in de ogen als je je op het grote bed neer laat vallen. Net zo snel sta je alweer op en rent richting het raam.
Caleb boort zijn donkerbruine ogen in de jouwe vanuit zijn plekje in de maanovergoten tuin, zittend op de schommel uit jullie jeugd. Daardoor laat hij des te meer zien dat die onbezorgde tijden nu definitief voorbij zijn. Je voelt hoe er iets in je borst pijnlijk samen knelt en draait je weer om. Verslagen.

Langzaam pel je je rugtas af en kruipt dan volledig gekleed in bed. Het elastiekje haal je uit je lange en steile donkere haar, je voelt al een hoofdpijn opkomen.
Je draait jezelf vervolgens helemaal in een bolletje, maar weet het de rest van de nacht niet meer warm te krijgen terwijl duizenden gedachten door je brein schieten.