Het is een ander bos, maar je voelt je net zo opgejaagd.
Behalve dat voel je de verontwaardiging door je aderen heen sijpelen. Samen met een flinke dosis opluchting.

Hoewel de Alpha denkt jou hiermee tot de hel te hebben veroordeeld, vind jij dat stiekem wel meevallen.
Immers, door deze jacht bestaat er een kans op ontsnapping. Behalve dat, heeft hij je zelf beloofd dat je dit gaat overleven én je weet zeker dat je er geen mate aan over zult houden.

Weer denk je met een steek in je hart aan die mate. Degene die je probeerde te ontlopen en waardoor je nu in dit lastige parket zit.
Is dit het allemaal waard?

Eigenlijk niet.

Als Hemming erachter komt dat je dit mee vindt vallen, zal hij wat anders verzinnen. Vrij zal je niet meer zijn. Je familie zal je nooit meer zien. Je zal als een speelbal voor deze man fungeren en naar zijn pijpen moeten dansen.
Misschien is het tijd dat je een plan van aanpak gaat maken voor een ontsnapping.

Tenminste, als deze - soort van legale - poging mislukt.

Sadistisch heeft Hemming gezegd dat je een traditioneel uur voorsprong krijgt. Daar houdt de gelijkenis echter wel mee op. Je hebt geen horloge, geen parfum, geen eten en drinken. Oké, die laatste twee artikelen had je wel, maar zijn al lang en breed in je maag verdwenen.

Je schat dat je er een half uur op hebt zitten, maar je gevoel voor tijd is helaas net zo beroerd als je gevoel voor richting.
Dit bos is in ieder geval niet puur voor een plezierige jacht gemaakt. Er staan geen bouwsels of ruïnes en geen haag, maar Nico heeft je wel gewaarschuwd voor moerassig gebied in de buurt.
De struiken laten krassen achter op je benen en je adem klinkt gejaagd omdat je onwillekeurig toch de angst een rol laat spelen en harder loopt dan eigenlijk praktisch is.

Je staat opeens stil als een plannetje begint te rijpen in je brein. Je keert terug naar de struik die je heeft gemarteld met zijn bijzonder lange en dunne stekels, en breekt er een tweetal af.
Plompverloren zet je jou neer en buigt dan richting je enkel. Als je die boei af krijgt, kan je in je wolf veranderen en zijn de kansen in jouw voordeel.

Tien minuten gepruts, gevloek en gesteun later, heb je door dat het hem niet gaat worden. Behalve dat de hoek net niet goed is, heb je het juiste gereedschap gewoon niet. Je wilt het slot natuurlijk ook niet voor altijd onklaar maken door er een deel van de doorn in kwijt te raken.

Uit frustratie doe je nog één poging om jezelf in je wolf te veranderen, maar hoe de boei ook in elkaar steekt, het doet zijn werk goed. De band oefent dusdanig kracht uit op je innerlijke wolf dat zij niet kan ontsnappen.

Hoe lang heb je nog voordat de wolven vrij worden gelaten? Zullen ze als wolven op je af komen, of zullen ze sportief genoeg zijn om als mens te gaan zoeken? En hoeveel zijn het er? Wat doen ze je aan als je gepakt wordt?
Al die vragen komen opeens bij je binnen en zorgen ervoor dat je steeds minder lekker in je vel komt te zitten. Misschien is dit toch wel de hel.

Gehaast spring je op, om zoveel als mogelijk meters af te leggen. Hemming heeft in ieder geval heel goed bedacht dat de hoop - hoe miniem ook, ervoor zorgt dat je de uitdaging aangaat.

Een open veld voor je doet je even aarzelen. De bodem - bedekt met geurende lelies en een hoop groen - is wel erg strak geplaveid. In dit glooiende landschap, waar de bomen dicht op elkaar staan, valt dat op.
Je bukt en gaat op je knieën zitten. Je zet je hand op een rond blad en drukt.
Je kukelt bijna voorover doordat er - zoals je dacht, maar blijkbaar toch niet had verwacht - water onder zit. Ternauwernood weet je op het droge te blijven.

Gehaast doe je je schoenen en sokken uit. De veters bind je aan elkaar en je hangt de schoenen - met de sokken er diep in weggestopt - om je nek heen.
Je broek stroop je zo hoog mogelijk op en dan stap je in het water.
Het komt net boven je knie en is daardoor dieper dan je had verwacht. Je broek wordt alsnog nat, maar je schoenen niet en dat is winst.

Je ploegt voorzichtig door het water en plukt ondertussen handenvol lelies. Je hebt geen parfum, maar dit kan ook voldoen.
Zeer tevreden met jezelf zet je jou voeten aan de overkant weer op harde grond.
Als je achterom kijkt, vergaat die zelfingenomen lach je. Een duidelijk spoor loopt door het kroos heen. Je twijfelt, zal je een enkele keer kriskras door het water lopen? Maar je durft niet. Hoeveel tijd er inmiddels is verstreken is onduidelijk. Misschien hechten de planten zich op tijd weer aan elkaar?

Terwijl je eerst je voeten droogt met je sokken en ze vervolgens voor je schoenen aan doet, sta je al snel weer overeind. Enkele bloemen stop je waar mogelijk in je kleding en je wrijft er ook enkele kapot over je huid.
Zodra je naar een begrafenis begint te ruiken, ben je tevreden.

Je bindt je talrijke haar in een losse knot en verdwijnt dieper in het Woud.