Schuw kijk je om je heen als je een binnenplaats betreedt. De grote hand om jouw bovenarm zorgt er wel voor dat je meeloopt. Protesteren heb je ondertussen opgegeven.
Enkele vrouwen die, zo op het oog, zware manden sjouwen, lopen langs je heen. Ze kijken je tersluiks aan en je kan hun gezichtsuitdrukking niet goed peilen. Is dat medelijden?
Ze begeven zich in de richting van de eerste loods en zeggen geen woord. Als je omkijkt - wat gelijk daarop ruw wordt gecorrigeerd door de wacht die jou betrapt heeft - merk je dat zij niet nieuwsgierig blijken te zijn. Je ziet ze kordaat doorlopen.

Enkele tieners hangen wat rond op het pleintje. Ze leunen tegen een muurtje en het ziet er niet uit dat ze ook maar íets zinnigs doen. Zij bekijken jou wel geïnteresseerd. Zo vaak zullen ze geen nieuwe leeftijdsgenoot tegenkomen, gok je. Eén lange, slanke jongen en getooid met warrig donkerbruin haar, drukt zich zelfs af van het muurtje en maakt aanstalten om jouw kant op te lopen. Na een korte aarzeling laat hij zich echter weer vallen en begint een gesprek met zijn buurman. De onverschilligheid naar jou straalt uit al zijn poriën, wat je bijzonder vindt, gezien zijn eerdere reactie.

Je haalt mentaal je schouders op en bekijkt de verdere omgeving. De omringende huizen zien er doods en zielloos uit. Er hangt een kille stilte om de - wederom - grauwe huizen. Ondanks de kleine aantallen personen die je ziet, voelt het verlaten aan.

De man die jou nog steeds stevig vasthoudt begeleidt je resoluut naar een groot, duister doch sierlijk gebouw met een - op het oog ruim terras - op de eerste verdieping. Het huis gaat daaromheen nog meer de hoogte in en door de ligging en het feit dat dit het grootste huis is, denk je dat daar de Alpha misschien wel woont.
Je graaft in je geheugen. Hebben je broers ooit zijn naam genoemd? Want je beseft met een misselijkmakend gevoel in je maag: alles wat zij jou hebben verteld over deze pack, is de waarheid. Nu wens je dat je er iets meer aandacht aan het geschonken.

Je begeleider duwt de zware voordeur open en trekt jou mee, wat je struikelend laat gebeuren. Je voelt de ogen van de jongen in je rug branden als de deur met een galmende slag achter je dichtvalt.
De hal is groot en luxe ingericht. Ondanks de sombere buitenkant, heeft iemand zijn best gedaan op het interieur. Hoewel het plafond niet zo hoog is, maakt het indruk op je.
Gesloten deuren geven aan dat er meerdere vertrekken op de begane grond zijn. Je loopt langs een grote trap die zich aan de achterzijde bevindt en de man stopt uiteindelijk voor een deur in de hoek. Hij klopt aan.

Jouw hart begint als een razende in je borst te kloppen. Nu komt het erop aan, wat staat jou te wachten?
Een zware stem zegt: "Binnen."

Terwijl je arm steeds blauwer aanvoelt, wordt je tot het midden van het luxueuze kantoor begeleidt waar donkere kleuren en een mannelijk sfeertje de boventoon voeren: hier geen tierelantijntjes.
Je wordt - eindelijk - losgelaten en automatisch wrijf je over de plek waar zijn hand jou heeft beroerd om de pijn weg te leiden, terwijl je naar de grote man voor je kijkt.

Hij zit aan een groot bureau en negeert jullie eerst, terwijl hij enkele handtekeningen op papieren zet. Zorgvuldig stapelt hij dan alles op en zodra het naar zijn zin is opgeborgen kijkt hij pas op. Zijn ogen zijn fel en zo lichtgrijs dat je bijna geen iris ziet. Het contrasteert ontzettend met zijn verder donkere voorkomen. Hij heeft zijn donkerbruine haar met geweld in een man bun gewrongen en hij is zo verschrikkelijk groot, zelfs nu hij in een vrij ontspannen houding zit. De dreiging straalt van hem af terwijl je onwillekeurig een stapje achteruit doet. Met deze man valt niet te spotten.

Hij bekijkt je van top tot teen, hoewel hij je niet in de ogen kijkt, voordat hij zich tot zijn ondergeschikte richt. Die heeft daar op gewacht en begint te praten: "Ze kwam vanaf de wegwijzer en ik ben haar gevolgd tot de loods. Daarna kreeg ze toch de kriebels en wilde weer gaan. Daar heb ik haar vanaf weten te houden, Alpha Hemming."

Je weet met moeite een grom binnen te houden als je hoort hoe lang je al in het oog werd gehouden. Heb je überhaupt een kans gehad?
Machteloos bal je je vuisten en klemt je kaken op elkaar. Je probeert je vuurspuwende ogen snel weer in een neutraal standje te zetten want deze man wil jij niet provoceren.

De Alpha zegt: "Waar heb je haar fiets gelaten?"

Verrast kijk je hem kort aan om te zien dat hij naar je fietsschoenen kijkt. Deze man is opmerkzaam.

"Die staat bij de loods, haar andere spullen heb ik hier."

Hij legt jouw tas op het bureau van zijn leider en stapt snel weer achteruit. Je merkt op dat de Alpha de wind er goed onder heeft bij zijn personeel.
Die doet geen enkele poging om de tas te openen, maar leunt juist verder naar achteren. Zijn machtige armen vouwt hij over elkaar en je meent een sadistische vonk van hardvochtig plezier in zijn ogen te spotten. Hij haalt zwijgend één wenkbrauw op.
Onwillekeurig moet je even rillen.

De man naast je praat haastig door: "Er zit niks interessants in, zelfs geen telefoon. Ze heeft wat eten en drinken mee en nog een paar schoenen. Ik eh... Ik heb geen idee wie ze is, of wat ze hier doet."

Toch triomfantelijk kijk je hem nu even aan. Hij vroeg het wel, maar jij hebt inderdaad geen antwoord gegeven. Stiekem hoop je dat hij hiervoor gestraft wordt terwijl je nogmaals over je arm wrijft.

Totdat je bedenkt dat jij je in een veel minder gunstige positie bevindt dan jouw bewaker. O-oh.

Je keert je hoofd nu langzaam naar de Alpha en merkt voor het eerst zijn volledige aandacht op jou. Iets waar jouw voorkeur toch niet naar uit gaat.
Met priemende ogen boort hij zijn blik in de jouwe en je moet je hele lichaam in de ankers gooien om niet nog een stapje achteruit te doen. Je voelt je ogen groter worden en bent je bewust van je bonzende hart en trillende vingers.
Net zoals hij dat is.

Met een tevreden lachje, die zijn ogen niet bereikt, heft hij nu dezelfde wenkbrauw naar jou. Je slikt en zegt zacht: "Ik ben Ana, van de Sunrise-pack, Alpha Hemming."

Hij vraagt: "Hoe oud ben jij, Ana van de Sunrise-pack?"

"Zestien."

Weer vonken zijn ogen meedogenloos. Hij zegt: "Beviel de Jacht je niet zo?"

Sprakeloos kijk je hem aan, niet in staat antwoord te geven. Hij knikt je toe, tevreden met jouw reactie.

Schijnbaar weet hij nu wat hij weten wilde, want hij stelt geen vervolgvragen. Je bent blij toe en weet je vingers weer te ontspannen.

Alpha Hemming staat op en tot je grote schrik is hij nog langer en breder dan je dacht. Als hij je wil doden hoeft hij geen enkele moeite te doen om je te vermorzelen met slechts één hand.
Je lichaam wint van je wil en je zet toch die stap. De bewaker vindt dat je nu te ver van hem af staat en neemt je opnieuw in die onplezierige ijzeren greep. Tegenstribbelen werkt niet en gelaten wacht je af wat deze mannen voor jou in petto hebben.

De Alpha rommelt in een kast die haaks bij het bureau staat, tegen de muur. Hij haalt er iets uit. Het is rond en heeft een metalige kleur. Hij loopt op je af. Niet goed.
Je weet niet wat het is, maar je begint nog meer moeite te doen om je uit de greep te ontworstelen. Het is alsof je omklemt wordt door een bankschroef die geen millimeter meegeeft.

Tot je grote verrassing bukt de Alpha voor je. Je hebt het idee dat dit een unieke gebeurtenis is, want de bewaker kucht ongemakkelijk.
Met snelle vingers stroopt de machtige man je broekspijp omhoog tot halverwege je kuit. Je durft je niet te bewegen.
Hij klikt de band om je enkel en als je naar beneden kijkt, langs het knotje van de Alpha, zie je dat hij een sleutel omdraait in de boei. Die ga jij er niet op eigen kracht af krijgen.

Hij staat op en je moet je hoofd in je nek leggen om die beweging te kunnen volgen. Je ziet hoe hij de sleutel in zijn zak stopt, jou steeds aankijkend. Peinzend. Wachtend.

Nu is het jouw beurt om je wenkbrauw op te richten. Wat is hier het doel van?

Dan schiet er een felle pijnscheut door je enkel en je hebt het gevoel alsof hij doorboort wordt door een scherpe pin. Onwillekeurig open je jouw ogen verrast en kreunt zacht door de onverwachte steek.
De pijn ebt alweer weg, maar je ziet aan het tevreden knikje van de Alpha dat hij hierop heeft gewacht.

Hij keert zich weer naar zijn bureau en gaat zitten.
Kilte straalt uit zijn ogen als hij je mededeelt: "Je bent nu mijn gevangene. De band om de enkel zorgt ervoor dat je niet in je wolf kunt veranderen en als mens vluchten is onmogelijk. Daar zijn de bergen te dichtbij en de andere packs te ver voor. Door je eigen gedrag zal blijken hoe het je hier vergaat. Als je meewerkt, zal het echt niet zo slecht voor je zijn. Hoewel je er waarschijnlijk anders over denkt, zijn wij hier geen monsters."

Onwillekeurig ontsnapt jou een honend geluid. Daar denk jij inderdaad anders over.

Hij kijkt je doordringend aan en je wilde maar dat je dat niet gedaan had. Maar aangezien het nu toch te laat is, wil je de gevolgen niet als een lafaard dragen. Je recht je houding en kijkt hem uitdagend aan.

Voor het eerst meen je iets van plezier in zijn blik te zien. Hij knijpt zijn ogen wat dichter en zegt: "Ik geef je een kans. Je kan hier beginnen als bediende. Geloof me als ik zeg dat ik het hier een hel voor je kan maken."

Je gelooft hem.