De volgende dagen verlopen rustig en zonder dramatische gebeurtenissen. De minuten vlechten zich aaneen tot uren, die weer uitbreiden in vrij doorsnee en monotone dagen - voor zover deze tocht normaal is.
En op een gegeven moment, terwijl de zon zijn hoogtepunt al voorbij is van zijn dagelijkse ronde en begint te dalen, stappen jullie het Duistere Woud uit, het licht in.
Voor je ligt een dorp in de afnemende zon. Een groot diepblauw meer, dat rechtsachter het woonplaatsje glinstert in de zonnestralen, geeft gelijk aan waar deze pack zijn naam aan te danken heeft.

Links staat, enkele kilometers uit het bos, een prachtig paleis. Hij staat trots bovenop een heuvel waardoor je van daaruit een prachtig uitzicht zult hebben, denk je. Hoewel je het Woud uit bent, blijft de omgeving bosrijk en groen, en je voelt je er gelijk thuis.

Je jankt triomfantelijk. Nico, die zijn wolf ondertussen bij jullie roedel aan heeft gesloten, kijkt je meewarig aan. Maar je voelt ook hoe hij moet lachen, dus je grijnst je wolvengrijns terug naar hem.
Je zet een spurtje in. Op naar het paleis.

Binnen de kortste keren word je door de twee Alpha-wolven ingehaald, maar dat kan je niks schelen. Dat zijn je beste vriend en je mate, die mogen dat.
Trouwens, zij worden ook als eerste omsingeld door een stuk of tien diepzwarte wolven, die, gealarmeerd door jouw gehuil, poolshoogte komen nemen.

In stijl arriveren jullie bij het paleis, waar jullie je buiten de poort omkleden. Dit keer ben je blij met je rok. Dat komt toch iets netter over, hoewel je enigszins aarzelend naar dit exemplaar kijkt. Misschien komt een minder gescheurd en schone rok nóg beter over - hoe je dat voor elkaar heb gekregen in de enkele momenten dat je ze aan had is jou een raadsel, maar daar beschik je helaas niet over.

"Wij willen Alpha Vince graag spreken, hij kent mij: ik ben Alpha Zane."

Jij voelt een rilling door je heen gaan als hij aan zichzelf refereert als Alpha. Natuurlijk weet jij dat hij dat is - verstandelijk, maar het besef is er toch nog niet helemaal.

Op verzoek van Zane draag je je haren los, waardoor het tot over je billen valt. Je snapt eigenlijk niet waarom hij dat wil, gezien de woeste blikken die hij naar iedere man werpt die ook maar een oog op jou laten vallen, maar dat zal wel een mannendingetje zijn.
Zijn hand stevig om de jouwe geklemd, geeft ook een bepaalde boodschap af en uiteindelijk weten jullie in het paleis te belanden, omringd door de tien inmiddels menselijke weerwolven.

Verlekkerd kijk je naar de trapleuningen in de grote hal. Daar zou je graag eens vanaf willen glijden. Ze smeken er gewoonweg om.
Dit keer kan Nico - die veel te serieus is voor zijn leeftijd - zich wel indenken wat je bedoelt en samen grijnzen jullie kwajongensachtig en stiekem achter Zane's rug om.
Die zucht maar eens diep, maar de lichtjes in zijn ogen zeggen jou al genoeg en je knijpt even in zijn hand.

Jullie wachten af terwijl één van de wachten wegloopt om jullie komst aan te melden. Jij ziet door de langwerpige ramen hoe de zon nu helemaal ondergaat en automatisch moet je gapen. De afgelopen dagen waren behoorlijk intensief en je zou ontzettend graag gebruik willen maken van één van de bedden hier, desnoods zonder eten.
Dat laatste wil wat zeggen bij jou.

Er komt een ontzettend lange, diepzwarte man de trap af gelopen, gevolgd door de wacht. Dit moet Vince zijn. Hoewel hij een open en vriendelijk gezicht heeft, komt hij door zijn lengte en breedte behoorlijk intimiderend over en jij slikt even ongezien. Je schuifelt met je voeten en klemt Zane wat steviger vast.
Vince zegt: "Welkom Zane, dat is lang geleden. Wat fijn dat je ons een bezoekje komt brengen."

De grote man komt dichterbij en omhelst Zane. Tot jouw verrassing schelen ze niet eens zoveel in bouw. Hoewel Vince een stuk langer is, zijn ze beiden breed en ze stralen eenzelfde soort macht uit. Toch heb jij dat gevoel nooit zo bij Zane gehad, totdat je dit ziet.

De mannen zijn uitgeknuffeld en Vince kijkt naar jou: "Wie heb je meegenomen?"

De trots druipt er vanaf als Zane antwoordt: "Dit is Ana, zij is mijn mate."

Jij lacht en geeft Vince een hand die compleet in de zijne verdwijnt. Vervolgens blijft het even stil en jij kucht dan maar, met een zijdelingse knik naar Nico. Vlug praat Zane door: "En dit is Nico, hij is de jongere broer van Max."

Terwijl Vince ook hem begroet, wordt hij onderbroken door een vrouwenstem.

"Max, hoorde ik daar Max?"

Dan zie jij met grote ogen jouw oude buurmeisje aan komen schommelen.
Die is wel heel erg zwanger. De blik die Zane net in zijn ogen had richting jou, is exact dezelfde als die Vince nu in zijn ogen heeft voor Alexis, alleen hier zit een flinke dosis bezorgdheid bij. Dat klinkt ook door in zijn stem als hij snel zegt: "Alexis, moet jij niet rusten?"

Alexis zegt: "Terwijl er bezoek is? Wat denk jij nou?"

Zij kijkt naar jullie en terwijl jij bij jezelf te rade gaat hoeveel jij veranderd bent sinds je vijftiende en of ze je zal herkennen, merk je gelijk dat dat inderdaad het geval is. Ze kijkt je olijk aan en zegt: "Ah, daar hebben we Ana. Ik wist niet dat jij ook een weerwolf was."

Je lacht naar haar, opeens verlegen.

Net als ze haar mond weer open doet, onderbreekt Vince haar. Hij zegt: "We gaan nu naar een zitkamer toe. Als je niet wil rusten, wil ik je in ieder geval vragen om te gaan zitten."

Alexis knipoogt naar jou, maar ook jij ziet de donkere kringen rond haar ogen en bent het met de Alpha-prins eens.

Nadat jullie gesetteld zijn, vraagt Alexis geïnteresseerd naar jouw familie. Jij maakt van die gelegenheid gebruik om aan te geven dat je ze morgen graag wilt bellen - ook zij hebben bijna een jaar niks van jou gehoord.
Kort hebben jullie het over jouw familie en het dorp, maar al snel gaan jullie over op de belangrijke zaken die niet kunnen wachten.

Nico verteld het verhaal, af en toe aangevuld door Zane.
Door de rust die de zachte bank jou geeft, overvalt de moeheid je steeds meer en meepraten wordt een uitdaging. Uiteindelijk hang je meer tegen je mate aan, dan dat je zit. De woorden van de anderen vormen geen rationele zinnen meer als ze jouw brein weten te bereiken. Tegen je zin in worden de randen van je bewustzijn steeds rafeliger en opeens merk je dat Zane jou optilt en je naar een kamer met, - heel belangrijk - een bed erin, draagt.

Je voelt nog vaag hoe ontzettend teder hij jou een kus geeft, maar kan je niet meer herinneren of je hem terug zoent.
Het wordt donker om je heen en je zakt weg in een diepe en broodnodige slaap.