Never give up on things like
surviving and winning

‘Kom maar, we gaan naar het Capitool,’ glimlacht Effie.

Alexis rolt met haar ogen en gaat de trein in. ‘Hou maar op met die neppe glimlach,’ sist ze.

Verbaasd kijken Effie en Max haar aan. Van een lief bang meisje naar dit. Hoe kan dat?

Effie weet even niets te zeggen en volgt hen door de schuifdeur naar een soort woonkamertje, waar ze bij Haymitch aan de tafel gaan zitten.

‘En kunnen jullie al met wapens vechten?’ Vraagt hij om een stilte te voorkomen.

Max schudt direct zijn hoofd en kijkt naar Alexis die haar schouders ophaalt. ‘Wat maakt het uit, Haymitch, of we nu dood gaan of niet? Ooit ga je dood, of je het nu wilt of niet.’

Haymitch is verrast. Dit antwoord had hij niet van een twaalfjarige verwacht.

Hij schraapt zijn keel. ‘Ken ik je ergens van?’

Net toen Alexis iets wou zeggen stopt de trein rustig. Mensen -met lelijke pruiken en kleren met veel te veel felle kleuren- kijken de trein in, door kleine raampjes, en beginnen als gekken te juichen en zwaaien.

Max loopt verbaasd naar een van de raampjes en zwaait glimlachend terug.

Hij draait zich lachend om. ‘Alexis, kom kijken! Ze juichen en zwaaien naar ons!’

Ze schudt haar hoofd en staat op. ‘Nee, dank je wel! Effie wil je mijn cabine laten zien?’

‘Maar je hebt nog niets gegeten.’

Alexis neemt een stuk brood van tafel. ‘Nu blij?’

Effie knikt zuchtend. ‘Oké, volg mij maar.’

Ze stappen terug door de schuifdeur naar kleine nieuwe kamertjes. ‘Hier kun je gaan slapen. Morgenochtend zijn we bij het Capitool.’

Alexis knikt en doet de deur open. ‘Bedankt, Effie.’

Effie glimlacht. ‘Welterusten.’ Ze draait zich om, om terug naar de andere te gaan.

Alexis doet de deur achter haar op een kiertje dicht, waarna ze naar het witte brood kijkt die ze in haar rechterhand vast heeft.

Voorzichtig neemt ze een hap. Wat nu als er vergif in zit? 

Ze schudt haar hoofd. Dat kan niet, want dan is ze al dood voor de Hongerspelen begint. Daar is toch niets leuk aan voor die rijke luizen? Die zien hen toch graag dood gaan.

Haar ogen worden groot, waarna ze nog een hap neemt van het witte brood.

‘Dit is zo lekker,’ mompelt ze met volle mond.

Ze aten thuis alleen maar konijnen, herten, vogels en ga zo maar door. Alles dat in de bossen buiten District 12 te vinden is.

Haar moeder, Esmee, is maanden depressief geweest, nadat haar man is omgekomen door een ongeluk toen ze nog maar net geboren was.

Maar Esmee moest op haar tanden bijten en alles doen voor haar dochter, ook al was Alexis eigenlijk een ongeluk die ze kreeg als tienermoeder.

Toen Alexis ouder werd en haar moeder minder geld verdiende, begon zij in de bossen te jagen voor eten, wat verstrikt verboden was, maar ze hadden geen keuze.

Thuis mocht Alexis niets meer vragen over haar vader, waar ze de naam alleen maar van kent.

Maar wat gaat er nu gebeuren? Haar moeder heeft niet genoeg geld voor eten en kan ook niet zo goed jagen. Wat nu als Alexis de Hongerspelen wint en haar moeder thuis dood aantreft?