Toen ik de volgende ochtend wakker werd en om me heen keek, raakte ik even in de war. De kamer waar ik lag kwam me niet bekend voor. Het schuine dak met het kleine raam, het lege bureau met het kleine kastje ernaast, en het tapijt op de vloer kon ik me allemaal niet herinneren. Gelukkig bedacht ik me toen weer waar ik was: in Nestors huis. Dit was niet meer onze eigen boerderij.

En met die realisatie kwamen meteen twee volgende realisaties. 1: Ik kon nooit meer dan twee of drie uur slaap hebben gehad. Het had tot diep in de nacht geduurd voor mijn oogleden eindelijk zwaar waren geworden en ik zo moe was dat zelfs de chaos in mijn hoofd me niet meer wakker kon houden. Op deze manier zou ik nooit goed kunnen opletten tijdens de magieles.

2: Ik had magieles en was vergeten het leeswerk dat Nestor me gisteren had meegegeven uit te voeren. Het boek lag nog steeds ergens volledig onaangeroerd te wachten tot ik het eindelijk zou openen.

Terwijl ik het groeiende besef dat ik bezig was een slechte eerste indruk te maken probeerde te negeren, ging ik op zoek naar het boek. Waar had ik het ook alweer gelaten? Bij mijn hoofdeinde? Nee, daar lag alleen het bestiarium. Het bovenste laatje van de ladekast? Leeg. Middelste laatje? Leeg. Pas na de hele kamer afgezocht te hebben, bedacht ik me dat ik het boek beneden had laten liggen. Dat betekende dat ik het nooit meer kon lezen zonder dat Nestor doorhad dat ik veel te laat was met mijn huiswerk. Mijn enige hoop was dat Nestor nog in bed lag en ik stiekem naar beneden kon gaan, zonder dat hij het doorhad.

Het geluid van messen en borden die op tafel werden neergezet, verpestten die hoop echter. Ik had het lot maar onder ogen te zien: het eerste smetje op mijn reputatie was al gecreëerd. Als ik zo doorging, zou ik nooit de goede leerling worden die ik wilde zijn, en zou ik nooit genoeg indruk maken op Nestor om hem te overtuigen mij te helpen bij het onderzoek naar Miranda.

'Goedemorgen,' zei Nestor terwijl ik de laatste paar treden van de trap af liep.

'Goedemorgen,' antwoordde ik zo neutraal mogelijk.

'Volgens mij ben je iets vergeten.' Hij wees naar het boek op tafel. 'Voor deze ene keer heb ik je geholpen door je ontbijt alvast voor je klaar te zetten, zodat je net die paar minuten extra hebt om het door te lezen. Een foutje kan gebeuren. Maar wees je ervan bewust hoe serieus deze opleiding is, jongen. Met deze houding zou het je nog wel eens kunnen overkomen dat er in de praktijk iets fout gaat. Dat willen we natuurlijk allebei niet. Ik zou je met klem willen verzoeken om je voortaan goed voor te bereiden.'

'Ik snap het. Sorry dat ik het hoofdstuk niet al gelezen heb. Het is er even bij ingeschoten door de nieuwigheid.'

'Geen probleem. Zoals ik al zei, kan een foutje gebeuren. Kom, werk maar snel je brood weg en lees het hoofdstuk, dan kunnen we daarna beginnen.'

Ik deed wat hij zei. Terwijl ik de rijk met boter besmeerde sneeën brood at, las ik het boek. De titel was in sierlijke letters op de donkerpaarse, harde kaft geschreven: Spreuken voor starters. Op de eerste pagina stond een afbeelding van handen die licht leken te geven. De introductie vertelde over de verschillende soorten spreuken die er waren, en waarschuwde de lezers over de gevaren van magie. Probeer geen spreuken waar je niet klaar voor bent, was de duidelijke boodschap. Er stond niet wat er zou gebeuren als je dat wel deed, maar ik was niet van plan om dat te ontdekken. Niet proefondervindelijk, in ieder geval.

De eerste spreuk was een evocatiespreuk, een bezwering waarbij magische energie wordt gebruikt om een klein effect te veroorzaken. Deze specifieke spreuk zorgde ervoor dat er een klein vlammetje in je handen ging branden dat alleen voor onschadelijke doeleinden gebruikt kon worden. Je kon er iemand mee verwarmen, het gebruiken als bron van licht, of kleine, levenloze voorwerpen ermee laten branden. Wat je er absoluut niet mee kon, was iemand in brand steken.

Er hoorde een klein rijmpje bij:

Vuur en vlam, vlam en vuur
Verschijn en verdwijn secuur

Ikherhaalde het tot ik het uit mijn hoofd kende. Dat zou dadelijk vast van paskomen.