Hij stond op en ging tegenover me staan, armen uitgestrekt naar voren en handpalmen naar boven gericht. Met een kalme blik op zijn gezicht zong hij de woorden die bij de vlamspreuk hoorden. Voor die paar tellen dat het duurde, voelde ik de atmosfeer in de kamer veranderen. Ik kon mijn vinger niet zo goed leggen op wat er precies anders was, maar er was echt een duidelijk verschil. Alsof zijn woorden de hele ruimte vulden met krachtige magie. Het was tegelijkertijd eng en schitterend.

Toen hij klaar was met zingen, verscheen in zijn handen een vlam ter grootte van een klein geitje. Hij liep ermee naar de open haard en hield hem bij het brandhout, dat meteen vlam vatte. Daarna trok hij zijn handen terug en maakte een golvende beweging met zijn armen. Er klonk een kort gesis, daarna was de vlam uit.

'Nu is het jouw beurt,' zei hij. 'We gaan hier niet weg voor jij de open haard aangezet hebt.'

Mijn handen in de goede positie houden, een kort versje zingen, en de magie door mijn lichaam voelen stromen. Dat zou me toch moeten lukken.

Ik strekte mijn armen en uit en probeerde voor me te zien hoe iets uit mijn lichaam naar mijn handen vloeide en in een vlam veranderde. Ondertussen sprak ik de woorden uit: 'Vlam en vuur, vuur en vlam, verschijn en verdwijn secuur.' Tot mijn verbazing gebeurde er niks.

Pas toen ik Nestor zachtjes hoorde lachen, drong het tot me door dat ik de woorden omgedraaid had. Ik had de spreuk net wel tien keer in mijn hoofd opgezegd, en het was niet één keer fout gegaan. Blijkbaar was het moeilijk om tegelijkertijd de magie voor me te zien en de juiste woorden te zeggen. Tot zo ver mijn goede focus.

'Probeer het opnieuw.'

Deze keer zei ik het wel goed, maar nog steeds gebeurde er niks.

Met elke mislukte poging probeerde ik harder om de energie voor me te zien, of om de woorden zo krachtig te zingen als mijn meester had gedaan. Voor mijn gevoel ging elke poging slechter dan de vorige. Op een gegeven moment raakte ik, net als tijdens het mediteren, mijn geduld kwijt. Uit wanhoop en frustratie gooide ik mijn handen in de lucht. 'Er klopt iets niet. Ik doe alles goed, het zou gewoon moeten werken.'

'Ga even zitten.'

Zijn houding wakkerde mijn frustratie nog verder aan. Snapte hij niet dat dit vervelend was?

'Sluit je ogen.'

'Ik ben hier om spreuken te leren, niet om te mediteren.'

'Dat klopt, maar het is op dit moment te druk in je hoofd om ook maar aan magie te denken. Op deze manier ga je in geen duizend jaar een vlam in je handen toveren. Sluit je ogen.'

Ik zuchtte en sloot mijn ogen.

'Adem in, adem uit. Zie de luchtstroom voor je. Je weet hoe het moet.'

Zo goed en zo kwaad als het ging, probeerde ik te herhalen wat we gisteren gedaan hadden. Eerst bleef ik gefrustreerd en werkte het niet, maar na wat voelde als een uur—en dus waarschijnlijk maar twee minuten was—kwam ik enigszins tot rust.

'Ik denk dat ik weer rustig ben.'

'Goed zo. Ga nog even door, dan ben je over een paar minuten echt rustig.'

Ik hield de opmerking dat ik zelf wel kon bepalen wanneer ik echt rustig was voor me. Nu ik erover nadacht, was dat nou niet bepaald een rustig iets om te zeggen.

Toen ik bij mezelf merkte dat de kleine groep rondwaaiende gedachtenwolkjes in mijn hoofd was overgegaan in slechts enkele witte stipjes aan een verder blauwe hemel, richtte ik mijn aandacht weer op de spreuk. Ik haalde mijn handen van mijn knieën af, deed de palmen omhoog, en begon te zingen. Door mijn hele lichaam voelde ik tintelingen, alsof er kleine wezentjes in mijn lichaam zaten die graag naar buiten wilden. Toen ik het laatste woord van de incantatie uitsprak, begonnen de wezentjes te bewegen naar mijn handen.

Ik deed mijn ogen open en zag een kleine vlam in mijn handen, ongeveer ter grootte van Nestors zakhorloge. De spreuk was gelukt! Ik had voor het eerst, als je mijn Openbaringen niet meetelde, magie gebruikt. Dit was een persoonlijke overwinning, net als het mediteren.

Nestor knikte goedkeurend en gebaarde naar de open haard. Ik liep ernaartoe en hield de vlam bij de houtblokken. Helaas gingen ze niet aan.

Hij haalde zijn schouders op. 'Je zult het nog een tweede keer moeten proberen, de vlam is niet sterk genoeg.' Voor ik teleurgesteld kon raken, voegde hij eraan toe: 'Maak je geen zorgen, de tweede keer gaat vaak beter en het is een goede kans om het nog een keer te oefenen. Om de vlam te laten verdwijnen zodat je opnieuw kunt beginnen, hoef je alleen de laatste twee woorden van de incantatie te herhalen.'

'Verdwijn secuur.' De vlam verdween, zonder geluid of ander effect.

Deze keer hield ik mijn ogen open en bleef ik staan. Hij had gelijk, de tweede keer ging makkelijker. Ik voelde de energie terwijl ik de woorden uitsprak en het leek alsof er nog meer wezentjes naar mijn handen stroomden dan de vorige keer. De vlam die nu in mijn handen verscheen, was al dubbel zo groot als net. Het bleek genoeg om het hout mee aan te steken.