Ik haastte me naar het luik en klom via de ijzeren treden die vastgemaakt zaten in de aarde naar beneden. De ronde tunnel deed me denken aan de gang naar de Verborgen Afdeling, een geheim stuk van de stadsbibliotheek dat ik ooit had ontdekt. Hij had dezelfde ronde vorm en ijzeren traptreden en leidde naar eenzelfde soort ruimte: een met veel boeken.

Eenmaal uit de tunnel kwam ik aan in nog een aarden gang, maar dan een waardoor ik recht kon lopen in plaats van te moeten afdalen. Toen ik aan het einde van de gang kwam, viel mijn mond open van verbazing. Voor een privébibliotheek was deze ruimte gigantisch. Hij was bijna even groot als de bibliotheek van het klooster, die bedoeld was voor mensen uit de hele stad. Het licht van de fakkels aan het plafond gaf de kamer een rustige sfeer. Als ik hier iets zou lezen, zou ik waarschijnlijk de tijd vergeten en niet weggaan voor iemand anders me eraan hielp herinneren dat er ook nog een wereld bestond buiten de boeken om.

Langs alle muren en op een aantal plekken iets meer naar het midden van de kamer stonden boekenkasten van wel vijf meter hoog. Mijn oog viel op een boek met een donkerrode kaft dat uitstak boven de andere boeken op zijn plank. Bestiarium voor helse wezens, luidde de titel. Het zag er interessant uit.

Precies in het midden van de kamer stond een U-vormige constructie gemaakt van roodbruine stenen, met de dichte kant naar de ingang van de bibliotheek gericht. Ik vroeg me af waar de constructie voor bedoeld was.

'Loop maar door,' klonk Nestors stem van achter de constructie. 'Je zult nog genoeg tijd doorbrengen met de boeken hier, maar nu gaan we eerst iets anders doen.'

Ik liep naar de open kant van de U en werd opgewacht door mijn leermeester die me met een strenge blik aankeek. 'Dat waren zes minuten. Als ik vijf zeg, bedoel ik ook echt vijf. Zorg dat je de volgende keer op tijd bent.'

Het viel me op dat hij op dezelfde toon praatte als toen hij me net na de Test vertelde dat ik niet tegen hem in hoefde te gaan. Nestor was een vriendelijke man, maar als het aankwam op de lessen die hij me wilde leren, was hij streng.

'Goed dat je de kaarten en een van de notitieblokken hebt meegenomen, al heb je die eerste niet nodig. Leg alle spullen maar op het tafeltje en kom dan naast me zitten.'

Ik legde de kaarten en het boekje weg en nam plaats naast hem op een zacht tapijt met een warme gele kleur. Het tapijt had de vorm van een halve cirkel, waarbij de ronde kant in de ronding van de U was gelegd.

'Wat denk je dat we gaan doen?' vroeg hij.

Ik keek naar de eenzame kaars aan de muur tegenover ons en de kleermakerszit waarmee Nestor op de grond zat.

'Nadenken?' raadde ik.

'Geen slechte gok. Hij klopt niet helemaal, maar zit wel in de goede richting. Weet je wat mediteren is?'

'Vaag. Ik heb er wel eens van gehoord.' Het leek me niet verstandig om eraan toe te voegen dat ik altijd had gedacht dat het een activiteit was voor zweverige types die zich bijzonder wilden voelen.

'Ik had de stiekeme hoop dat Thomas je er al uitgebreider over verteld had, maar dat is dus niet het geval. Afijn, dan zal ik het je zelf uitleggen. Meditatie is het proces van het verkrijgen van een kalme geest, een essentiële zaak voor iemand in ons beroep. Voor zowel het gebruik van spreuken als het nemen van juiste beslissingen in het heetst van de strijd is het belangrijk dat je rustig kunt blijven. Dat gaan we nu oefenen. Maak je geen illusies, het is een lang proces. Je zult honderden keren moeten mediteren voor je een aanvaard-baar niveau van rust bereikt. Zelfs als je een aanvaardbaar niveau hebt bereikt, zul je dagelijks moeten blijven mediteren om je mentale kracht op peil te houden en misschien zelfs nog te verbeteren. Kun je me tot nu toe volgen?'

Ik knikte, ook al begreep ik maar de helft van wat hij zei.

'Dan mag je nu dezelfde houding aannemen als ik.'

Net als hij ging ik in kleermakerszit zitten. Het was niet mijn favoriete houding, maar door het zachte tapijt zat ik toch comfortabel.

Nestor legde in één vloeiende beweging zijn voeten op zijn knieën in plaats van op de grond. 'En lukt het je ook om zo te gaan zitten?' vroeg hij.

Met mijn hand legde ik mijn rechtervoet op mijn linkerknie. Dat ging al moeizaam, maar het lukte wel. Om vervolgens mijn linker-voet ook nog op mijn rechterknie te krijgen, bleek onmogelijk. Met een verontschuldigende blik keek ik Nestor aan.

'Geen probleem. De Lotuspositie vereist veel flexibiliteit. Het is geen schande dat je dat nog niet hebt. Maar we gaan er wel aan werken. Ga maar weer terugzitten in de vorige houding en sluit je ogen.'

Blij dat ik mijn been kon redden van het ongemak van de mislukte Lotushouding legde ik mijn voet weer op de grond en deed mijn ogen dicht.

'We beginnen met vijf minuten diep in- en uitademen. Adem in door je neus en uit door je mond. Probeer je voor te stellen hoe de lucht je longen in stroomt en ze weer verlaat.'

Dat mediteren klonk zo gek nog niet. Vijf minuten lang alleen maar ademhalen moest geen probleem zijn.

Maar dat was het wel. Nooit geweten dat vijf minuten zo traag voorbij konden gaan. Na wat voelde als een eeuwigheid, waarin mijn gedachten op een gegeven moment steeds meer afdwaalden naar mijn opleiding, monsters en Miranda, had Nestor nog steeds geen sein gegeven dat ik al klaar was. Ik probeerde om mijn geduld te bewaren, maar op een gegeven moment lukte het gewoon niet meer.

Zonder mijn ogen te openen zei ik tegen Nestor: 'Je had het over vijf minuten. Niet een kwartier.'

Links van me klonk een schamper lachje.

'Zoals ik al zei, als ik vijf minuten zeg, bedoel ik ook echt vijf minuten. Ik heb je geen seconde te lang laten wachten. Kijk maar.'

Ik opende mijn ogen en hij liet me zijn zakhorloge zien. Hij gaf zeven uur aan, terwijl ik volgens de klok in de eetkamer om vier voor zeven de bibliotheek binnen was gelopen.

'Oh,' was het enige dat ik uit wist te brengen.

'Dat is de eerste les van mediteren, en meteen een van de belangrijkste van allemaal.'

'Dat het langer lijkt te duren dan het in werkelijkheid doet?'

'Ook. Maar dat was niet wat ik bedoelde. Wat je hiervan moet opsteken, is dat je hoofd zodanig krioelt van de gedachten dat het moeilijk is om een langere tijd stil te zitten en niks te doen. Die krioelende gedachten zijn de ondergang van een Patronus. We hebben allemaal een zekere aanleg voor magie en dat maakt ons geschikter dan magieloze mensen om tegen het kwaad te strijden, maar aan die aanleg hebben we maar bar weinig als we geen mentale rust hebben.'

Ik was gefrustreerd dat ik blijkbaar elke dag kostbare tijd ging verspillen aan niks anders doen dan stil zitten en ademhalen, maar diep van binnen wist ik dat Nestor gelijk had. Met moeite perste ik er een knikje uit. 'Duidelijk.'

'Goed. Dan gaan we nu door met oefenen. Nogmaals vijf minuten rustig ademhalen terwijl je probeert voor je te zien hoe de lucht door je lichaam stroomt. Elke keer als je merkt dat je gedachten afdwalen, probeer je te vergeten waar je over nadacht en concentreer je je weer op je ademhaling.'

Ikzuchtte. Dit ging nog een lange sessie worden.