Ik stopte op slag met bewegen. Hoe was ze daar gekomen? Ik wist zeker dat ze er een paar tellen geleden niet was geweest en ik had haar niet aan zien komen lopen, terwijl ik toch echt alles goed in de gaten gehouden had.

Met ingehouden adem keek ik toe, hopend dat ze me niet zou opmerken. Ik werd echter bekropen door het gevoel dat ze heel goed wist dat ik hier zat, dat ze misschien zelfs wel júist vanwege mij hierheen was gekomen. Misschien had ze me wel met haar magie ontdekt en ging ze me nu even op niet mis te verstane wijze duidelijk maken dat ik haar niet moest afluisteren.

Ze staarde me recht in mijn ogen aan en in die blik werd alles bevestigd wat ik tot nu toe had vermoed, plus nog veel meer. Terwijl ik toekeek veranderde de kleur van haar ogen van reebruin in gitzwart en vertrok haar gezicht zich tot een boosaardige grijns. Ik vroeg me af wat deze vrouw nog meer verborg. Iemand die je met één blik zo erg de stuipen op het lijf kon jagen moest wel levensgevaarlijk zijn.

Er verschenen zwarte slangen om haar heen en voor ik met mijn ogen knipperde, leek het even alsof haar haar tot leven kwam. De zwarte lokken sisten nog net niet met een gevorkte tong naar me.

Het maakte nu toch niet meer uit. Ze wist waar ik was en ze wist zonder enige twijfel dat ik haar gezien had. Ik gooide alle voorzichtigheid overboord en sprintte er vandoor, ver bij haar vandaan, boven alles hopend dat ze me niet zou komen halen.

~

Pas toen ik me weer tussen de huizen bevond, stopte ik met rennen. In de bewoonde wereld durfde Miranda me vast niks aan te doen. Ze was gelukkig niet achter me aangekomen. Niet dat ik me rustig voelde, zeker niet. Ik moest mijn best doen om niet te hyper-ventileren van de vermoeidheid en de angst. Mijn gezicht voelde alsof het op ontploffen stond en het zweet liep in straaltjes over mijn rug naar beneden. Als ik nog iets langer had moeten rennen, had ik het misschien niet volgehouden.

De weesmoeder van het kloosterweeshuis was dus een heks en ze was gevaarlijk ook. Die blik in haar gezicht had het onmogelijk gemaakt om daaraan te twijfelen. Die ijskoude woede en haat, het stille dreigement. Het zou gevaarlijk zijn om me met haar te bemoeien. Ze zou me vast het leven zuur maken. Op welke manier wist ik niet, maar het leed weinig twijfel dat ze het niet fijn zou vinden als ik haar lastigviel.

Aan de andere kant hing er nu wel een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders. Er was hier iets aan de gang dat misschien wel eens verregaande gevolgen kon hebben voor heel Kartes. Dit was nu al het tweede monster dat ik in korte tijd had gezien en dan was er ook nog een gevaarlijke heks die de macht over een van die monsters en zijn volgelingen leek te hebben. Dan kan het plan eindelijk in werking treden, had ze gezegd. En ze had Aurox beloofd dat zijn volgelingen voldoende in hun behoefte aan bloed voorzien zouden worden. Wat dat plan ook inhield, het was—zacht uitgedrukt—duidelijk niet goed als het door zou gaan. En Miranda was een van de kopstukken. Ze had tegenover Aurox duidelijk de regie in handen gehad en wist veel over wat er achter de schermen gaande was.

Om nog niet te spreken over de arme wezen die, getuige Miranda's reputatie, vast dachten dat ze een schat van een mens was. Die liepen ook gevaar met zo'n monsterlijk iemand in hun dagelijkse omgeving. Al die zeven- en achtjarigen waren natuurlijk nooit opgewassen tegen een duistere heks. Iemand moest ze op de een of andere manier helpen en veilig zien te krijgen voor het plan van Miranda—volgens haar eigen woorden waarschijnlijk klaar over een paar weken, dus er was haast bij—in uitvoering werd gebracht. Helaas was er waarschijnlijk maar één iemand die van het plan wist. Ik.

Het idee van tegen Miranda ingaan, joeg me de stuipen op het lijf (letterlijk, ik had kippenvel), maar het moest. Zo'n gevaarlijk iemand mocht niet zo maar haar gang kunnen gaan en als toekomstig Patronus was het mijn eervolle plicht om haar te stoppen.

Ik nam een besluit: ik zou, als mijn periode als leerling was ingegaan, Nestor alles vertellen over Miranda en samen met hem de duistere heks stoppen. Met de hulp van een ervaren Patronus moest het vast lukken.