POV Tigerai
Ze leefde. Zij en Tony allebei. En ze zaten bij de rebellen, want Esmeralda had van alle landen een slaaf gemaakt en we moesten ze bevrijden. Maar, het plan waar we mee gekomen waren was best goed, en had een best grote slagingskans. Het betekende alleen wel dat Sil en Tony nog even bij de rebellen moesten blijven, maar dat haalde onze goede humeuren niet weg. Toen we weer in onze kamer aankwamen, waar Jenny en Goldur op ons hadden gewacht, kon ik de grijns toch echt niet meer van mijn gezicht af houden. "Ze leven nog," vertelde Will. "Ze zijn bij de rebellen, die Esmeralda omver willen gooien omdat een slaaf heeft gemaakt van elk land dat 'zich vrijwillig bij het verdrag voegde'. Hoe is niet helemaal duidelijk, maar ze gebruikte pionnen en liet hen op de een of andere manier de macht aan haar overdragen. We hebben een plan bedacht om haar van de troon af te stoten, maar om dat plan te laten slagen moeten we het nog steeds laten lijken alsof we niet weten waar Silferina en Tony zijn." "Dat kan ik," zei Goldur, wiens ogen helemaal glommen. "Mooi," zei Will. "Hier is het plan..."

POV Goldur
Mijn broer was erg goed in Esmeralda overtuigen. Er waren rebellen gespot in de bossen, en hij stond erop dat hij erachteraan ging. "Als ze Silferina en haar vriend wel hebben, zullen wij er zelf op af gaan zodat jij je er niet mee hoeft te moeien. Want dat is ons gevecht, niet het jouwe." Daar had hij Esmeralda klem mee gezet, dus gaf ze toestemming om een kleine groep soldaten en Tigerai het bos in te laten gaan. Alsof ze het tegen had kunnen houden. Dus mocht ik weer achterblijven en wachten tot ze terug kwamen. Voordeel: ik kon Sil dan weer in mijn armen sluiten. Nadeel: ik haat wachten.

POV Silferina
Dit kon op slechts twee manieren aflopen: we slagen of we verliezen. Alles werd ingezet, alle mogelijke kaarten worden uitgespeeld... Nu is het alleen de vraag of we de juiste gok hebben genomen. Of we de weddenschap aan hadden moeten gaan. Of we op het goede moment in hebben gezet. We zullen het zien.

POV Tony
Ik loop Geldar's tent binnen. Hij keek even op toen ik naar binnen stapte, en bleef me volgen met zijn ogen terwijl ik een stoel pakte en tegenover hem ging zitten. We kijken elkaar een tijdje aan. "Ben jij mijn vader?" vraag ik dan, net als Geldar ook zijn mond open trekt. Geldar blijft een tijdje stil. "Ik denk van wel. Je lijkt erg op je moeder. Zij had ook van da wilde, blonde haar." Ik woel even door mijn haar heen en richt mijn blik op de grond. "Is je achternaam dan ook Marsher?" Geldar knikt. "Mijn volledige naam is Geldar Antonius Marsher. Je moeder's naam was Ophelia Marsher en jouw volledige naam is Antony Noah Marsher, roepnaam Tony." Hij glimlacht. "Je moeder wilde je Noah noemen, en na een lange discussie zijn we hierop uitgekomen." Ik glimlach een beetje. "Hoe was ze?" Geldar fronst. "Hoe bedoel je?" "Ik heb maar één sterke herinnering aan haar: de dag dat ze vermoord werd voor mijn ogen en ik meegenomen werd door de kinderrovers. Verder herinner ik me vaak haar lach en dat ze van zingen hield." Geldar leunt wat achterover. "Ach ja, dat zingen van haar. Als ze kon, deed ze het de hele dag, dus geen wonder dat je dat herinnert." Hij valt weer stil. Zijn bruine ogen beginnen te glinsteren, wat mij op mijn lip laat bijten. "Gevoelig onderwerp, niet?" "Beetje," geeft Geldar toe. "Maar ze was wel jouw moeder, dus je hebt het recht op hier vragen over te hebben." Hij kijkt op en glimlacht naar me. "Net als dat ik recht heb op vragen over hoe het met jou verder ging. Je bent nu iets wat heet een 'Grijze Jager', niet?" "Leerling Grijze Jager," zeg ik. "Ik heb een bronzen blad, nog geen zilveren." "Ah. Met een zilveren ben je dan een echte Grijze Jager?" Ik knik. "En wat is dat dan, een Grijze Jager?" En met die vraag begin ik mijn verhaal over Araluen, het weeshuis van kasteel Redmont en hoe ik uiteindelijk bij de Grijze Jagers terecht kwam, waarna ik vertel over alle avonturen die ik mee had gemaakt. Geldar bleef geduldig luisteren, al vertrok zijn gezicht hier en daar wel op punten dat mijn leven in gevaar was bijvoorbeeld. Na mijn verhaal vertelde Geldar hoe hij eerst een hele tijd het hele land afzocht naar de rovers die zijn vrouw hadden vermoord en mij hadden meegenomen, tot hij Esmeralda, de koningin van Tirakné ontmoette, die hem de baan aanbood en hielp met de zoektocht, die toen eindigde in de mededeling dat ik dood was. Hoe hij zich daarna stortte in zijn baan, zonder om wat dan ook te geven, alles maar om het verlies te vergeten. Hoe hij de opdracht kreeg om iemand met de naam Tony te ontvoeren. Hoe hij twijfels begon te krijgen over hoe eerlijk koningin Esmeralda was, al helemaal zodra hij mij gezien had. Hoe hij toen plannen begon te maken om mij vrij te krijgen en alles in de soep liep toen we Silferina ook bevrijdden. Hoe hij toen besloot dat het anders moest en zich aan de rebellen overgaf. En dat leidde allemaal hierheen, naar dit plan en gesprek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me nog niet per se verbonden met hem voelde, maar ik voelde wel een beetje sympathie voor zijn situatie en acties die daaruit leidden. Het snappen was iets anders dan het echt accepteren, maar zolang hij zich in wilde zetten om beter te worden, zou ik hem best wel beter willen leren kennen. Niet als vriend, maar als een vader.

Vader en zoon hebben eens een gesprek. Was ook hard nodig, als ze ooit een vader-zoon relatie op willen bouwen.
Wisten jullie dat mijn originele plan was om Tony ook uit Emara te laten komen? Hij zou een random boerenzoon zijn die de prinses verdedigde tijdens de aanval en daarom ook meegenomen werd. Dat verliep nog eens anders.
Hoe vinden jullie Tony's volledige naam eigenlijk? Ik ben er best blij mee. (Al herinner ik me ergens vaag wel dat ik de achternaam 'Marsher' ergens een keer als 'Marshall' had genoteerd en gepubliceerd. Marsher kwam als eerst voor in boek 2, dus daar houd ik het voor nu bij, maar als ik ooit echt de serie ga herschrijven gaat het waarschijnlijk Marshall worden, omdat ik dat leuker vind)
Stay safe and as always, Lots Of Love
xoxo_writer_xoxo