POV Tony
Vastgebonden zit ik in mijn tent. Hij is te groot voor een persoon, dus waarom Silferina hier niet bij in kan snap ik niet. In mijn hoofd probeer ik te bedenken waarom Geldar dit doet, als hij naar binnen loopt met een doek. "Ik ga even je mond snoeren, zodat je niet kan schreeuwen om wat ik zometeen ga doen." fluistert hij. "Of om een andere reden. Ik wil alvast zeggen dat alles wat ik hierna ga doen me spijt, echt heel erg. Ik weet dat het anders kan, maar ik weet niet hoe. Ik moet dit gewoon even kwijt." Hij doet een prop in mijn mond en doet de doek ervoor, zodat ik niet meer kan praten. Dan kijkt hij me nog een keer even in mijn ogen en glimlacht. "Houd je taai. Ze overleeft het wel." Dan verlaat hij de tent weer. Wat gaat hij zo doen dan? Ik kan niet bevatten wat er zojuist is gebeurd. Geldar leek zich oprecht te verontschuldigen, maar waarom? En waarvoor? Hoe hard ik ook nadacht, ik kon er niet op komen. Het bleef heel lang stil. Dan hoor ik zacht gekerm, waardoor mijn oren zich spitsten. Het kwam uit de tent van Silferina... Een kleine kreet -van schrik? - bereikt mijn oor, waarna ik heel duidelijk geschreeuw van Silferina hoor. Oh, en het geknal van een zweep. Dan houdt het een tijdje op. Ongerust ga ik verzitten en probeer ik een manier te bedenken om erachter te komen waarom Silferina moet schreeuwen. Ik wil alvast zeggen dat alles wat ik hierna ga doen me spijt, echt heel erg. Door de woorden van Geldar begint het me te dagen. Ze overleeft het wel. Ik begin te kronkelen om mijn touwen losser te maken, zodat ik los kan komen en naar Silferina kan lopen, al was het alleen maar even om haar in leven te zien. "Tony?" Silferina's onzekere stem laat me verstijven. Ze klonk ongerust. "Tony?" vraagt ze nu iets harder. "Toto?" Ik probeer de touwen om mijn polsen losser te maken, maar het lukt niet. "Tony!" Silferina's stem breekt mijn hart, zo in de war en ongerust klinkt het. "Tony!" Het blijft een tijdje stil. "TONY!" Weer een stilte. "Tony..." Silferina's stem sterft weg. Het blijft weer een tijdje stil. "Jij monster!" roept Silferina dan, kwaad en bezorgd tegelijk - al was het meer kwaad dan bezorgd. "Tony!" Het liefst was ik opgestaan en naar Silferina's tent gelopen, al was het alleen maar om Geldar even een harde klap te geven en Silferina gerust te stellen. "Tony! Antwoord!" Ik ben hier!- wil ik terug roepen, maar door de prop in mijn mond kan ik geen geluid maken. Ik ben hier.

POV Silferina
Fijn. Zit ik weer vastgebonden aan een paal. Dit keer was ik alleen, want Tony hebben ze in een andere tent onder gebracht. Ik zit er met mijn rug naar toe, met zicht op de achterkant van de tent. Achter me hoor ik voetstappen de tent binnen komen. Geldar komt voor me staan, samen met Leo en Platneus. Platneus heeft een zweep in zijn handen, die hij op eerbiedige wijze in zijn handen houdt, en Leo heeft een bak met naalden. Wat willen ze nu weer met een zweep en naalden gaan doen? "Hallo prinses." zegt Geldar zacht. "Bereid je voor op wat pijn, want die trap vond ik niet zo leuk." Hij pakt een naald uit de bak in Leo's handen. Ik trek mijn wenkbrauw op. "Eerst gaan we wat naalden onder je nagels aanbrengen, een kleine marteling met grote pijn. Dat is je straf voor de trap." Geldar knikt naar de zweep. "Die is voor als je moeilijk gaat doen." Hij grijnst. "Bereid je voor prinses. Naalden zijn pijnlijker dan je denkt." Leo likt zenuwachtig zijn lippen, maar Platneus wist zijn pokerface te houden. Geldar loopt naar achteren en Leo loopt met hem mee. De eerste prik in mijn wijsvinger deed pijn, maar niet zoveel als de tweede, die echt hard onder mijn nagel gestoten werd. Ik kerm zacht. Nooit geweten dat naalden zoveel pijn konden doen. Er kwam er nog een, in mijn middelvinger dit keer. En nog een, in mijn pink. En nog een, en nog een... Ik raakte de tel een beetje kwijt, maar Geldar leek niet zo blij te zijn met enkel gekerm bij zijn marteling. Boos gaat hij voor me staan. Dan, helemaal uit het niets slaat hij me keihard op mijn wang, net naast mijn neus. Ik slaak een kreet en trap zijn kant op, puur een instinctieve reactie op de onverwachte klap. Dàt vond Geldar al helemaal niet leuk. Hij pakte de zweep en sloeg me ermee op mijn benen, waardoor ik nog harder schreeuwde. "Ik breek je wel prinses." hijgt Geldar. Er lag een gestoorde blik in zijn ogen. "Ik breek je, want ik breek iedereen. Martelen kan op veel, heel veel manieren..." Zijn ogen glinsteren gevaarlijk. "Je vriendje heeft er al kennis mee gemaakt. Mensen breken is heel simpel. Roep hem maar, dan zal je merken dat hij niet reageert." Ik kijk Geldar een beetje onzeker aan. Ik voel hoe Leo alle naalden uit mijn vingers haalt - namarteling, echt waar - en zie Platneus grijnzen. Ze hebben hem toch geen pijn gedaan? "Tony?" vraag ik onzeker. Stilte. "Tony?" vraag ik wat harder, tot groot genoegen van Geldar. "Toto?" Nog steeds geen antwoord. Voor mijn geestesoog zie ik allemaal beelden van Tony, die hevig bloedend en gemarteld bewusteloos op de grond van zijn tent ligt. Maar hoe kan het dat ik niks gehoord heb? En hoezo deden ze daar dan zo kort over? Of dacht ik enkel maar dat er maar een korte tijd was verstreken? Geldar grijnst gemeen. "Tony!" roep ik verward. Ongerust luister ik of hij al reageert, maar er klinkt alleen een stilte. "TONY!" "Zie je?" zegt Geldar zacht. Hij knielt voor me neer. "We breken je wel prinses." Ze hebben hem echt gemarteld. "Tony..." Mijn stem sterft weg. Geldar blijft grijnzen. Dan ontsteek ik in een enorme woede. Hoe durven ze Tony zo te behandelen? "Jij monster!" roep ik kwaad, al voel ik me nog steeds ongerust over Tony. "Tony!" Hij antwoordt nog steeds niet. Ik haat ze! Hoe durven ze Tony pijn te doen? Hoe durven ze! Mijn hersens kunnen niet bevatten dat Geldar hem pijn heeft gedaan en zitten verdoofd rondjes te draaien en tegen mijn schedel in te beuken. "Tony! Antwoord!" Tony antwoordde niet. Geldar staat rustig op en loopt de tent uit, waarna Leo - die alle naalden uit mijn vingers heeft gehaald - en Platneus de tent ook verlaten en mij alleen achterlaten met mijn woede en ongerustheid. Hoe durven ze...