POV Tony
Jenny bracht ons naar de kamer van Vrouwe Pauline, waar iedereen al op ons aan het wachten was. Jenny van de herberg, Madelyn, Lucinda, Claire en vrouwe Pauline zelf. Een besloten groep mensen die dit gaat voorkomen. Nu ik erover nadenk, ik ben de enige jongen hier. Araluen wordt gered door zeven vrouwen en een man. Joepie. "Steek van wal. Wat gebeurde er toen jullie moesten vluchten." Vrouwe Pauline klinkt dringend, alsof ze het zo snel mogelijk moest weten. Ik en Silferina vertelden samen wat er allemaal gebeurt was toen we vluchtten. De gebeurtenissen in de herberg, bij heer Roderick, op weg naar Emara, in Emara zelf. Toen we daar aan waren gekomen vertelden we ook over Joris en Faralla, en wat daar de problemen waren. Vrouwe Pauline's ogen lichtten op toen ik zei dat ik daar naartoe zou gaan om ze te helpen. Waarschijnnlijk dacht ze ook aan de dingen die Joris me zei, dat van de banden en vriendschappen tussen landen en de economie. Daarna vertelden we over het aangepaste plan, de ontmoeting tussen Celvar en Auron, Goldurs gevangenneming en onze ontmoeting met de verrader van de grijze jagers, de weg naar hier en de tijd dat we wachtten. Toen we klaar waren met vertellen bleef het even stil. Vrouwe Pauline beet in gedachten gezonken op haar lip, Jenny van de herberg wreef in haar handen, Madelyn leek zenuwachtig, Claire en Lucinda keken naar vrouwe Pauline en Jenny keek naar ons. Silferina verbrak de stilte. "Is het waar de alle grijze jagers en Goldur beneden in de gevangenissen zitten?" Vrouwe Pauline knikt. "Het kasteel heeft wel een paar gevangenissen, maar niet veel. Eerder om even een paar mensen gevangen te houden voor ondervragingen. Hier was het nooit voor bedoeld." Dat snapte ik ook wel. De stilte kwam weer terug. Silferina staart naar de grond, en leek niet op te merken dat iedereen nu naar haar keek. "Waarom vroeg je dat?" vraagt Lucinda. Silferina schrikt op. "Huh? Wat?" Lucinda rolt met haar ogen. "Waarom vroeg je of het waar was dat alle grijze jagers in de gevangenissen zaten." Lucinda vroeg het langzaam, alsof ze een klein kind iets probeerde te leren. Silferina merkte dat ook op. Haar ogen vernauwen. "Als we straks het plan uit gaan voeren, lijkt het me verstandig dat we weten waar Goldur en de grijze jagers zitten. Anders kunnen we ze niet echt helpen." Lucinda antwoordde niet. Het bleef weer even stil. "Tot Clinn er is moeten we toch wachten. Silferina, Tony, ik doop jullie om tot Emma en Johan." Jenny grijnst naar ons. Ik grijns terug, maar Silferina lijkt in gedachten verzonken te zijn. Ik vraag maar niet waar ze mee zit. Ik denk dat ze er zelf wel mee komt.

POV Silferina
Iets zit me niet helemaal lekker. Wat doet Clinn? Ik probeer het al de hele tijd te verzinnen, maar geen van die dingen kan. Zaken, nope. Bondgenoten zoeken, nope. Vluchten, nope. Andere landen geruststellen, hoort bij zaken, dus nee. Ik besluit het maar aan vrouwe Pauline te vragen. Ik had het liever zelf uitgevonden, maarja. "Wat doet Clinn eigenlijk?" Vrouwe Pauline kijkt me een beetje ongelukkig aan. "Ik heb geen idee. Misschien is er ergens een opstand uitgebroken en gaat hij de boel even sussen. Misschien heeft iemand koning Arnaut gevonden en is Clinn daarheen om ervoor te zorgen dat hij dood-dood is. We weten het niet. We weten alleen dat hij vandaag of morgen terug zou zijn." Ik hoop dat er ergens een opstand is uitgebroken. Allereerst zou dat betekenen dat een deel van de bewoners nog wel gewoon nadent en ten tweede, als koning Arnaut door Clinn wordt gevonden... Dan is Araluen verloren. Dan is er niks meer tegen Clinn te doen, worden we allemaal gedood en is het einde verhaal. Punt. Ik knik een paar keer. Vrouwe Pauline glimlacht naar ons. "Kom. Laten we gaan slapen. Jullie slapen bij Madelyn en Jenny. Lucinda en Claire, jullie slapen mij en de andere Jenny, de mentor van Madelyn. Eens?" We knikken. Ik merk nu pas hoe moe ik ben. Elk bed is welkom, als ik maar een deken en een kussen heb. "Goed. Morgen wordt een lange dag..." Vrouwe Pauline kijkt ons moederlijk en triest tegelijk aan. "Is Halt eigenlijk opgepakt?" vraagt Tony als we de kamer uitlopen. Pauline's ogen vullen zich met tranen. Ze knikt, terwijl de eerste tranen strepen op haar gezicht maken. In me groeit de woede. Er zijn een heleboel mensen die van niks weten, er zijn mensen die verdriet hebben om wat er gebeurt en er zijn mensen die profiteren. Die laatste mensen mag ik niet, die andere twee moeten geholpen worden. "We gaan hem bevrijden vrouwe Pauline, samen met alle anderen. We gaan voor eens en voor altijd een einde maken aan dit gedoe. Dat beloof ik." Vrouwe Pauline glimlacht naar me. "Lief dat je dat zegt, maar doe geen beloftes die je niet waar kan maken."  Ik kijk haar vastberaden aan. "Mijn belofte blijft staan, want dit is haalbaar. We hoeven er alleen in te geloven." Tony legt zijn hand op mijn schouder. "Ik sta achter Sil. Als we geloven dat het kan, kan het. Als we met de pakken erbij neer gaan zitten lukt het ons ook niet." Jenny en Jenny knikken, Madelyns ogen begonnen te stralen, Lucinda en Claire keken ons met hernieuwde nieuwsgierigheid aan en vrouwe Pauline droogt haar tranen. "Goed. Ik geloof erin. We kunnen dit." Ik weet niet wie ze probeerde te overtuigen, ons of haarzelf. Wat maakt het ook uit. Ik kijk de groep nog eens even rond. Drie diplomatenleerlingen, een diplomate - de beste van al zelfs - een leerlingkok en haar mentor - die ook de beste van al is - en twee grijze jagers. Deze groep gaat Araluen redden, Clinn stoppen en de eer van de grijze jagers weer redden. Hoe we het doen gaan staat vast, iedereen weet zijn of haar taak en het enige wat we nu nog moeten doen is wachten tot Clinn terug is. Dan pas kunnen we Araluen redden. En het gaat ons gewoon lukken, ik voel het.