POV Tony
De reis per schip ging sneller dan eerst. Voor ik het wist waren we op het eiland waar we gingen rusten. Silferina en Goldur keken verbaasd om zich heen. Ik kende het allemaal al, dus leidde ik ze even rond. "Hier vond ik Clare, ze was bijna dood. Hier liepen ik en Will altijd langs..." De naam maakte me verdrietig en bezorgd. We bleven allemaal even stil. Toen wees ik naar het bos en besloot verder te gaan met mijn rondleiding. "Daar oefende ik stiekem. Misschien kunnen we daar zo ook even vlug wat doornemen." Silferina's ogen lichten op. "Ja! Doen! Ik pak mijn boog en messen even." Ze rent ervandoor, waardoor ik en Goldur alleen achter blijven. "Neem die van mij ook mee!" roep ik haar nog achtenrna, maar ik betwijfel of ze dat gehoord heeft. "Dat heeft ze denk ik niet gehoord." zegt Goldur. Ik knik, maar haal mijn schouders daarna ook op. "Misschien bedenkt ze het zelf wel, en anders moet ik ook even lopen." Als Silferina terug komt heeft ze helaas alleen die van haar,mwaardoor ik ook even het schip op moet. Als ik de loopplank oploop hoor ik twee stemmen in een discussie zitten. "We moeten ze ervan zien te overtuigen dat we de troepen nodig hebben om Arnaut en zijn vrouw te vinden. Dan krijgen we ze wel, geloof me. Als we dat als smoes gebruiken overtuigen we ze wel. Ze zullen er nooit achter komen dat we daar eigenlijk de grijze jagers mee gaan zoeken. We moeten die verdomde Gilan en nog een paar andere zien te vinden, maar de meesten hebben we al. In Emara moeten we lopend naar het paleis, maar dat is niet zo ver vanaf de havenstad. Ben je nu op de hoogte?" De tweede stem murmelde wat over stomme collega's die je de hele tijd pesten, maar de eerste lette daar niet op. "Mooi. Als de boot weer vertrekt, doen alsof er niks aan de hand is. We kennen elkaar niet, weet je nog?" "Ik ben geen klein kind!" roept de tweede verontwaardigd, waarna de eerste hem weer suste. "Niet zo hard! Je weet niet wie er allemaal meeluistert." Ik grijns en loop de loopplank zachtjes weer af. Nee, inderdaad. Dat weet je niet. Zo snel als ik kan ren ik naar Silferina en Goldur om ze dit te vertellen. "Dus er zijn meer mensen die naar Emara gaan voor het leger." concludeert Goldur na mijn verhaal. Silferina balt haar vuisten. "Gemenerikken. We moeten er sowieso eerder zijn, anders kan het nog wel eens helemaal in de soep lopen. Ik ben wel blij om te horen dat Gilan nog niet gevonden is." We knikken. "Maar we zijn er sowieso wel eerder. Zij moeten te voet, en wij hebben drie snelle paarden." zegt Goldur. Silferina knikt. "We moeten ze oppakken en ondervragen. Misschien komen we dan wat te weten." zeg ik. Silferina en Goldur knikken. Toen werden we geroepen omdat de boot vertrok, en daarna waren we sneller dan ik dacht alweer bijna in Emara. "We zijn er!" roept Silferina blij. Emara is nog tientallen meters van ons vandaan, maar toch varen we al in Emaraanse wateren. Goldur leek ook opgewonden te zijn. Tsja, zij zijn thuis. Even overmant een gevoel van verdriet me. Zal ik er ooit achter komen waar mijn ouders zijn? Silferina knijpt in mijn hand. Haar blik staat bezorgd, alsof ze weet wat er in me omgaat. Ze glimlacht. "Het is niet erg." fluistert ze. Ik glimlach terug, maar niet helemaal van harte. Als we van het schip af gaan en Emara binnenstappen zit ik er nog steeds mee. We leiden de paarden het havendorpje uit, waar niemand ons herkende. Die gedachte liet me bijna giechelen. Als ze wisten dat hier hun prins en prinses liepen... Vrolijker dan eerst loop ik met Bellado aan de hand de havenstad uit, waar we op ons zadel gaan zitten en galopperen naar het kasteel toe.

POV Silferina
Het was fijn om weer thuis te zijn. Tony keek aan boord een beetje bedrukt omdat ik en Goldur thuis waren, en hij zijn ouders nog steeds niet kende, maar dat was nu over. Het paleis kwam in zicht, wat mij aanspoorde Danser iets sneller te laten gaan dan nodig. Voor we bij de poorten kwamen stegen we af, om te voet verder te gaan. Ik en Tony wisselden onze vermomming voor onze jagerskleding en Goldur deed zijn zwaard openlijk om. Misschien waren we zo eerder te herkennen. "Wie is daar?" roept de schildwacht naar beneden als we bij de poorten aankomen. Ik zet mijn handen aan mijn mond. "Silferina, Goldur en Tony! We hebben een belangrijke missie te voltooien die nog wel ens het lot van Araluen kan bepalen. Wil je ons er alsjeblieft in laten?" De schildwacht bleef even stil. "Prinses Silferina?" Goldur moest moeite doen om zijn lachen in te houden bij het zien van mijn gezicht. Prinses, juist ja. De poorten gingen open en de schildwacht rende naar beneden. "Welkom thuis hoogheid! Moet ik uw ouders even waarschuwen? Ze zitten in een vergadering." Ik pak Danser bij de teugels en loop naar binnen. "Nee dank je. Ik onderbreek ze liever zelf even dan dat jij op je kop krijgt." De schildwacht knikt en gaat weer terug naar zijn post. De paarden lieten we op de binnenplaats, en zo snel als we konden gingen we naar binnen. "Waar is eigenlijk de vergaderzaal?" vraag ik hardop. Goldur rolt met zijn ogen. "Loop maar mee." Met Goldur als gids liepen we snel het paleis door, op weg naar een vergadering die we zometeen ruw onderbreken gaan. Tony was een beetje zenuwachtig. "Is het niet netjes om even aan te geven dat we eraan komen?" Ik glimlach naar hem. "Eigenlijk wel, maar dit is veel leuker." plaag ik hem. Tony kijkt me een beetje zenuwachtig aan. "Maar..." Dan lijkt hij het te snappen. "Hahaha. Heel grappig." zegt hij droog. Ik grijns naar hem en we lopen verder. "Hier is het." zegt Goldur, terwijl hij halt houdt voor een deur. Hij leek het niet open te willen doen. Ik rol met mijn ogen, stap naar voren en zwaai de deur open. Mijn vader, moeder, broer en twee mensen die ik niet ken kijken ons boos aan. Dan trekt Tigerai een verbaasd gezicht. "Silferina?" Ik glimlach naar de gasten. "Sorry dat we storen, maar we hebben een klein probleem die de ondergang van Araluen kan betekenen als we het niet oplossen. Is het erg als we heel even iets bespreken met mijn ouders?" De vrouw van de twee knikt, maar de man kijkt heel erg verbaasd naar Tony. "Marsher?"