In de vijfde eeuw voor Christus werd er in Athene een man geboren die de grondlegger voor de filosofie zou worden: Socrates.

Iedereen had, en heeft, bepaalde denkbeelden: wat is goed, wat is fout, hoe moet ik leven, wat is de beste manier van bestuur en leidinggeven? Het zijn allemaal dingen die we ons in deze tijd afvragen en waar we een bepaald idee bij hebben. Maar zijn er niet zaken die je gewoon aanneemt? Iets wat gewoon zo is, waar je je niet over hoeft na te denken?

Volgens Socrates niet. Zijn beroemde uitspraak is dan ook: 'Ik weet dat ik niets weet.'
Hij sprak willekeurige mensen op straat aan en ondervroeg ze over hun denkbeelden en ideeën over wat goed was, waarna hij net zolang doorvroeg totdat iemand zichzelf niet meer kon verdedigen en het hele standpunt onderuit was gehaald, met als doel het volk te laten nadenken.

Hij dacht wel positief over de mens: iedereen zou volgens hem handelen zoals ze denken dat goed en ethisch is, want niemand handelt bewust slecht. Al het slechte wat gebeurt, komt dus door een verkeerde interpretatie van het goede.
Wat dan écht goed is, weet hij zelf ook niet.

Na jaren rondzwerven en denkbeelden van mensen overhoop halen, was het Atheense volk er klaar mee: Socrates werd ter dood veroordeeld. Hij moest een gifbeker leegdrinken en deed dit zonder blikken of blozen.

De Gifbeker van Socrates, de naam van dit boek, is dan ook op zijn leven geïnspireerd: enerzijds de gifbeker die Socrates zelf opdronk, anderzijds de symbolische gifbeker waarmee hij ieder "gewoon" denkbeeld als het ware vermoordde.