We zijn nog niet helemaal klaar met de oude Grieken:
De filosoof Epicurus geloofde dat persoonlijk geluk het hoogste goed was in het menselijke leven. Pijn en verdriet moest je volgens hem altijd vermijden.
Hij ziet het als de taak van de filosofie om ons te bevrijden van angsten met betrekking tot de dood en de goden.

Wel moet je volgens Epicurus genieten met mate en denken aan de lange termijn: je kan nu heel veel eten en daar genot in vinden, maar op de lange termijn krijg je er buikpijn van. Dit is dus geen vorm van geluk.

Daarnaast denkt Epicurus dat telkens blijven piekeren over de dood, niks helpt: je leeft nu en moet zorgen dat je daaraan denkt: vind geluk in je leven, "de dood gaat ons niets aan", stelt hij.

Bij fysieke pijn moet je volgens hem proberen een mentale tegenhanger te vinden: goed, je hebt je been gebroken, maar denk eens aan het feit dat je vorige week dat prachtige uitzicht zag op die bergtop.

Tot slot hangst Epicurus ook het atomisme aan, waar Democritus het al eerder over had.
Maar waar Democritus gelooft dat de atomen willekeurig in allerlei richtingen zichzelf rangschikkingen, denkt Epicurus dat ze in een bepaalde richting bewegen en dat er soms een atoom afwijkt en daardoor raken de atomen uit hun koers. Hiermee bedoelt hij ook te zeggen dat een vrije wil dus bestaat.