Jocelyn rekt zich uit terwijl ze naar beneden loopt. Het is hartje zomer, waardoor haar korte broek en hemdje volkomen gerechtvaardigd zijn. Ze heeft vandaag een vrije dag, zoals ze er elke week een heeft. Ze maakt er nauwelijks gebruik van, want ze is erg op zichzelf en heeft daardoor geen rustplek, buiten de nachtclub en die is elke avond en nacht open.
Als het opstuwende kabaal van de muziek eenmaal haar etage heeft bereikt, maakt ze vaak een wandeling of probeert haar oordoppen uit.
In de praktijk is ze dan alsnog vaak in de algemene zaal te vinden: daar waar haar vrienden zijn.

Maar nu is het nog vroeg. Buitenhaven gaat nog lang niet open en ze heeft nu al zin in een ontbijtje in alle rust.

"Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria!" Terwijl Jocelyn langs de fluwelen banken in de VIP ruimte loopt, moet ze onwillekeurig lachen. Die rust kan ze wel vergeten.

Met een blijde glimlach loopt ze de brede trap af en ziet Danny en Christel bij de bar staan, een champagneglas in de hand. Vlad en Michael zijn er ook, net zoals een zestal meiden. Het gezang klinkt werkelijk nergens naar, maar het verwarmt haar hart als ze ziet hoeveel er speciaal voor haar vroeg naar Buitenhaven zijn gekomen.

"Goedemorgen," lacht ze stralend, als de anderen klaar zijn met zingen. Christel komt op haar aflopen en geeft haar een welgemeende knuffel.

"Van harte gefeliciteerd met je negentiende verjaardag, lieverd," fluistert ze in haar oor. Ze geeft haar glas aan de jarige tiener en praat hardop door: "Nu schelen we nog maar tien jaar." Jocelyn schudt lachend haar hoofd.

"Nu al aan de champagne?" merkt ze op, terwijl ze haar gekregen glas met Danny klinkt en geknuffeld wordt door een stroom aan meiden.

"Uiteraard," lacht Peaches. Ze fluistert hard: "Het is al bijna middag, dan mag dat."

Christel komt met een gigantische taart aanzetten en Jocelyn beseft dat ze haar verjaardag niet ongezonder kan beginnen. Ach ja, ze kan zich niet heugen wanneer ze haar geboortedag voor het laatst zo uitbundig heeft gevierd, dus dat mag ook wel eens.
Prompt krimpt ze in elkaar, als ze daardoor onwillekeurig terugdenkt aan haar verleden. Ze heeft haar verjaardag nog nooit voluit gevierd, maar tot en met haar vijftiende heeft ze zich altijd geborgen gevoeld.
Daarna ging het fout.

Ze verbergt haar pijn door met een strakke glimlach het mes van Christel over te nemen. Terwijl ze met haar rug naar de anderen de taart aansnijdt, is Peaches naar de muziekinstallatie gelopen en klinkt er al snel vrolijke muziek door de speakers. Het voelt direct vertrouwd aan: Buitenhaven is geen avondclub zonder muziek. Het geeft Jocelyn ook de kans om een diepe zucht te slaken, die nu onhoorbaar en onzichtbaar voor anderen naar buiten kan komen. Haar trillende handen houdt ze in het gareel door het mes stevig vast te grijpen en het verkrampte gekletter van de bordjes is onhoorbaar door het gezellige geroezemoes en de muziek op half volume.

"Bedankt," zegt Jocelyn uiteindelijk, terwijl ze een slokje neemt van de champagne. Ze weet haar grimas nauwelijks te verbergen als ze bubbeltjes door haar keel glijden. Brr, champagne op de vroege ochtend hoeft van haar geen traditie te worden.
"Wat geweldig dat jullie dit voor mij gedaan hebben, ik weet niet wat ik moet zeggen."

"Denk je dat dit alles is?" Amber, een mooi meisje van haar eigen leeftijd met blonde krullen tot haar onderrug, lacht ondeugend.
"Wie jarig is, krijgt cadeautjes!"

Terwijl Jocelyn een brok wegslikt, waar ze zo-even nog onwetend van dit alles de trap af liep, heeft Christel blijkbaar haar geboortedatum verklapt en een heel feestje geregeld. Het is ook Christel die haar gebaksbordje van haar overneemt en er een stevig vierkant cadeau voor in de plaats geeft.

"We weten dat je met niet al te veel hier bent gekomen en te hard spaart, dus wij geven je wat basics en wat gezelligheid," vertrouwt ze haar toe.

Het is waar dat Jocelyn nauwelijks geld aan zichzelf uitgeeft. Ze heeft in enkele belangrijke jaren van haar leven nauwelijks een cent te makken gehad en dat uit zich nu in het oppotten van haar verdiensten.
Het kleine kluisje die ze in haar handen houdt, is daarom ook een perfect cadeau, aangezien ze haar geld tot nu in kleine bundeltjes in haar kamer heeft opgeborgen.
Jocelyn werkt onder de radar, waardoor ze geen bankrekening heeft.

De meiden hebben wat van hun eigen zuurverdiende geld bij elkaar gelegd voor enkele kwalitatief goede kledingstukken. Er zit geen enkel deel lak, viscose of glittertje bij. Dit zijn geen kleren om in te shinen, maar om lekker in weg te kruipen; voorzien van een goed boek, die ze toevallig van Danny krijgt. De chocola van Vlad en Michael maakt het helemaal af.

Jocelyn kijkt naar de attente cadeaus en voelt de tranen in haar ogen springen. Nog nooit heeft ze zich zo geliefd gevoeld en ze kijkt haar vrienden waterig aan. Voordat ze de kans krijgt om iedereen nogmaals te bedanken, zet Peaches de muziek op hetzelfde volume als wat Buitenhaven dag in, dag uit, gewend is. Het maakt haar direct onmogelijk om haar dankbaarheid te uiten en uiteindelijk danst ze lachend met de rest mee.
Ze voelt hoe dierbaar iedereen hier haar is en ze voelt zich thuis.

Gelukkig denkt ze er op dat moment niet aan dat dat niet eeuwig zo door kan gaan.

***

Het is datzelfde jaar, maar het weer is omgeslagen. Binnenkort is het winter en de bomen van het Woud worden kaal. Jocelyn is blij met het feit dat het nooit koud is in Buitenhaven, maar moet daardoor wel extra wennen aan de kille wind die buiten giert.
Ze komt net terug van Havenpoort, waar ze enkele inkopen heeft gedaan. Danny, die ook in Buitenhaven woont, heeft haar zijn auto aangeboden, maar Jocelyn geniet van het frisse gevoel tegen haar gezicht.

Bovendien heeft ze geen rijbewijs en ze weet niet goed hoe ze dat moet vertellen, zonder dat haar weldoeners direct voor enkele lessen zullen zorgen. Buiten dat is het nog geen kilometer lopen.
Terwijl haar gedachten naar haar goedgevulde kluisje gaan, bedenkt ze dat ze bij deze een goed doel heeft gevonden voor dat geld. Ze neemt zichzelf voor om in het nieuwe jaar te starten met rijlessen. Het is nuttig genoeg voor haar eigen gespannen gedachten: ze voelt direct een opluchting in haar binnenste.
Geld moet immers rollen, dat ziet ze constant en overal in haar omgeving.

Als ze Buitenhaven binnenkomt, wrijft ze in haar handen en hangt haar dikke jas op in de ruime lobby. Haar tas met inkopen neemt ze mee naar binnen, met het plan om in een rechte lijn door te lopen naar haar kamer.
Terwijl de muziek alweer loeihard staat en iedereen zich aan het voorbereiden is op de klanten van zo meteen, ziet Jocelyn Christel zitten.

Ze zit aan de bar en als zij dichterbij komt, ziet Jocelyn een groot glas whisky in Christels hand. Met langzame bewegingen maakt ze cirkels met het glas over de bar.
Zo heeft zij haar nog nooit gezien en als ze de gekwelde uitdrukking bij de oudere vrouw ziet, loopt ze daar rechtstreeks heen.

Ze legt haar hand op die van Christel, net zoals die dat af en toe bij haar doet. Dit keer is het haar beurt om er voor Christel te zijn. De inmiddels dertigjarige vrouw geeft geen krimp, maar blijft in haar schommelende drankje kijken.

"Wat is er?" vraagt ze net boven de muziek uit. Het blijft lang stil, maar Jocelyn heeft geduld. Ze zet haar tas op de grond en gaat op de barkruk naast die van Christel zitten.
Het trage ronddraaien van het glas gaat maar door en door.

Jocelyn kijkt naast zich en ziet ineens dat er een traan op de bar uiteenspat. Met een naar gevoel bedenkt ze zich nu niet langer en slaat een arm om Christel heen.

"Je hoeft het er niet over te hebben," zegt ze uiteindelijk maar. "Danny runt de boel, dus je hoeft je nergens druk om te maken."

Het blijft stil. "Zullen we even naar buiten of naar boven gaan?" vraagt Jocelyn ten langen leste. De strippers en de uitsmijters nemen hun posities in, wat betekent dat de eerste klanten nu elk moment kunnen komen.

Eindelijk beweegt Christel. Met bloeddoorlopen ogen kijkt de normaal zo mooie vrouw even naar Jocelyn en dan weer naar haar glas. Met een gigantische slok, giet ze alles in een keer naar binnen en staat dan abrupt op.

"Kom mee," zegt ze schor.

Jocelyn zet haar tas achter de bar en rent achter Christel aan, die al halverwege de lobby is. Als ze gehaast haar jas aan heeft gedaan, lopen de twee vrouwen richting het Woud, richting de rust.

"Ik heb een miskraam gehad," geeft Christel dan uiteindelijk aan als ze langs de bosrand lopen. "En het is niet de eerste."

Jocelyn weet niet wat ze daarvan moet zeggen. Christel heeft het maar heel schaars over haar thuissituatie. Liever verliest ze zichzelf in de onwerkelijkheid die sprookjes en mythes haar te bieden hebben. Ze weet dat ze getrouwd is met ene Will, ze heeft hem zelfs al enkele malen ontmoet, maar ze wist niet dat ze aan het proberen waren om een kindje te krijgen.

"Wat erg voor je," zegt ze uiteindelijk.

Christel lacht kort en zonder humor. "Ik wil al moeder worden sinds ik wist hoe het werkte. Ik ben het al zo lang aan het proberen en elke keer opnieuw gaat het fout. Will zegt dat ik me niet druk moet maken, maar ik vind het leven zo oneerlijk."

Jocelyn kan niet anders doen dan knikken. Het leven ís ook oneerlijk. "Weerwolven kunnen zonder moeite kinderen krijgen en hier ben ik: een simpel mens, met al mijn gebreken."

"Eh, weerwolven hebben ook genoeg gebreken," zegt Jocelyn voorzichtig. Ze heeft eerlijk gezegd nog nooit gehoord dat weerwolven makkelijker kinderen kunnen krijgen dan mensen, maar - aan de andere kant - ze heeft ook nog nooit gehoord dat dat níet het geval is.
"Jij bent trouwens geweldig." Gedecideerd pakt Jocelyn de arm van Christel en houdt haar stevig vast. Ze kan niet veel voor haar doen, medisch gezien. Maar ze kan haar bijstaan, haar helpen met deze last door hem trachten te delen.

Weer lacht Christel wat snotterig. "Men zegt dat ik mijn baan op moet zeggen, plat moet liggen. Maar dat wil ik allemaal niet. Ik vind mijn werk leuk. Ik heb het gevoel dat ik het verschil maak en dat kan ik niet zomaar aan een ander overlaten."

Jocelyn voelt een stroomstoot door zichzelf schieten als ze denkt aan de mogelijkheid van Christel die langzaam ineen schrompelt, al liggend op haar bed, maar weg van alles wat haar lief is. Weg van haar.
Nee, dat lijkt haar ook niet de bedoeling.

"Oké, ik heb een voorstel," zegt ze behoedzaam.

Het blijft stil, dus ze neemt aan dat ze verder kan praten.

"Jij doet gewoon rustig jouw ding en tegen de tijd dat jij zwanger wordt, ga je pas plat liggen. Ik zal Danny helpen met Buitenhaven, dus jij hoeft je nergens zorgen om te maken."

Christel zegt niks, maar Jocelyn voelt aan de knuffel die ze van de ander ontvangt, dat ze er in ieder geval over na zal denken.

Zwijgend maken ze een flauwe bocht, om weer richting de club te lopen.