De dagen verstrijken: april nadert zijn einde. Jocelyn en Sander hebben het hun taak gemaakt om alles op orde te krijgen in de Koperen Einde-roedel en ook komen ze steeds nader tot elkaar.
Sander belt dagelijks met zijn Alfa in Blauwewater en wordt op die manier zelf evenzo op de hoogte gehouden van al het wel en wee buiten de Hanekam. 
Er is een hoop nieuws. 

"Hoe goed ken je Mångata en de roedels eigenlijk?" vraagt Sander, terwijl hij hun slaapkamer binnen komt lopen, de plek waar ze tot zichzelf kunnen komen. Zijn blik is gefronst en Jocelyn begrijpt dat dit een inleidende vraag is naar een uitleg. 

Bereidwillig zegt ze: "Ik ben vanaf... bijna deze exacte positie hier Mångata binnengekomen, maar ik liep dwars door het Duistere Woud naar Buitenhaven. De roedels aan de zijkanten van het Woud ken ik daardoor eigenlijk niet."
Ze vult aan: "Op Blauwewater na, natuurlijk."

"Ooit gehoord van de Donkere Laagte*-roedel?" 

"Het staat op de kaart," geeft Jocelyn aan. "Het is de dichtstbijzijnde roedel vanaf hier gezien en ligt tegenover Blauwewater, maar dan helemaal aan de andere kant van het Woud."
Ze verbetert zichzelf: "Nou ja... Donkere Laagte ligt dichter tegen de Hanekam aan, dan Blauwewater dat doet. Dus niet helemaal recht tegenover elkaar."

"In je wolf is het een trip van zo'n drie dagen, vanaf Blauwewater gezien," vult Sander aan. "Zoals jij al zei, is het dichterbij in onze huidige positie."

Jocelyn knikt. Wat is je punt?

"Goed... Daar start binnenkort een oorlog," zegt Sander bars. 

"Wat?" Jocelyn laat haar mond even openhangen, voordat ze met een klap haar kaken op elkaar klemt.
Waarom is ze eigenlijk verbaasd? Ze weet maar al te goed waar weerwolven toe in staat zijn. Toch had ze verwacht dat het hier anders zou zijn. Beschaafder. 

Ze ziet hoe Sander nadenkt om het haar begrijpelijk te kunnen vertellen. 

"Max," zegt hij. Jocelyn trekt een wenkbrauw op.

"Je kent Max," maakt Sander dan een meer duidelijke zin. 

Jocelyn knikt. "Hij was in Middelpunt," zegt ze. "Hij is een vriend."

"Klopt, ik mag hem ook wel," knikt hij haar toe. Hij vervolgt: "Hij is de oudste zoon van de Alfa daar. Alfa Hemming."

Jocelyn wordt doodsbleek als ze die laatste naam hoort. Haar hart bonst onstuimig in haar borst en ze hijgt alsof ze de marathon heeft gelopen. De angst kringelt door haar heen. 

"Wat is er?" Sander klinkt in paniek. Hij rent naar haar toe en pakt haar bij haar schouders beet. Zijn oogwit is extra zichtbaar, terwijl hij haar lichamelijk probeert te onderzoeken. "Wat is er aan de hand?" roept hij. 

Jocelyn heeft haar gedrag weer onder controle en ontspant onder zijn handen. "Alfa Hemming," zegt ze grimmig. 

"Ja, hij heeft het gezag van de weerwolfkoning nooit erkend, waardoor hij een unieke positie bekleedt in Mångata," zegt Sander. Zijn blik blijft niet-aflatend over haar gezicht glijden. 

"En dat vond hij goed?"

"In zekere zin," zegt Sander rusteloos. "Hij betaalt wel belasting, maar ze zijn een bepaald akkoord overeengekomen, waardoor ze elkaar met rust laten."

"Maar nu niet meer," begrijpt Jocelyn. 

Sander schudt zijn hoofd. "Het schijnt dat hij een chemisch wapen heeft ontwikkeld, waarmee hij angst en terreur wil gaan zaaien in de rest van het land."

"Oorlog dus," vat Jocelyn het samen. Sander knikt met gespannen kaken en zwijgt. 

"Wat wil je nog meer vertellen?" vraagt Jocelyn daarom. 

"Wat moet jij me over Hemming vertellen?" kaatst Sander terug. 

Jocelyn slikt en kijkt weg van zijn bezorgde blik. "Hij heeft mijn moeder vermoord," zegt ze uiteindelijk. "Het was als straf bedoeld voor mijn vader, omdat hun samenwerking niet meer goed liep." 
Ze merkt hoe haar ogen vollopen met tranen en knippert heftig om ze niet te laten vallen. Haar keel voelt pijnlijk en dik aan nu ze weer terug wordt geworpen naar dat verschrikkelijke moment in haar verleden. 
De omhelzing van Sander voelt louterend aan. 

"Maar jij komt toch uit Grim Empire?" Sander is verbaasd. "Heeft hij dezelfde weg genomen als jij destijds?"

"Ik denk dat Hemming zijn eigen geheime routes heeft," reageert ze. "Hij woont dicht bij de Hanekam en de roedel van mijn vader ligt daar, aan de andere kant, ook vrij dichtbij."
Ze kan zich niet voorstellen dat hij zo'n gigantische omweg zou maken door eerst een groot stuk van het Duistere Woud te moeten doorkruisen en dan aan de andere kant van het gebergte de route weer in tegengestelde richting te maken.
Hemming lijkt haar daar niet de man naar. 

Jocelyn geeft de afgelegen positie van de roedel de schuld, omdat ze tot nu niet wist dat hij daar de Alfa van was. 
Het is niet zo dat ze hele familiestambomen uit heeft geplozen, maar nu slaat ze zich figuurlijk voor het hoofd dat ze daar nooit mee bezig is geweest. 
Dan was ze er nog verder uit de buurt gebleven. 

Terwijl ze dat denkt, schiet haar blik naar Sander. Hij kijkt moeilijk en ze begrijpt al wat hij wil zeggen. 

"Ik ga daar morgenochtend heen, om poolshoogte te nemen." Sander scant haar gezicht. "Ik verwacht dat ik daar enkele weken moet zijn."

"Ik ga mee," zegt ze vastbesloten. Met jou durf ik alles aan.

Ze ziet aan Sanders glimlach dat hij daar blij van wordt. "Ik beloof je dat je buiten de gevarenzone blijft," zegt hij dan. "We zijn daar om te spioneren."

Jocelyn bedenkt zich ineens iets. "Dan moet je wel contact kunnen leggen met Vince," zegt ze. 

Hij kijkt haar trots aan, blij dat ze dat zo snel heeft bedacht. "Ja, dat klopt. Er komen drie wolven tussen Blauwewater en onze positie in te staan," geeft hij aan. "Via de gedachtenlink kunnen we dan contact hebben met ons hoofdkwartier die daardoor in korte tijd op de hoogte zal zijn van wat Hemming bedenkt en uitvoert."

"We verlaten Koperen Einde dus," concludeert Jocelyn, en Sander knikt. Maar dan kijkt hij geheimzinnig en Jocelyn kijkt hem benieuwd aan. 

"Ik heb nog wat voor je."
Cadeaus zijn altijd goed.

De gift is niet precies wat ze zich voor had gesteld, maar wel ontzettend welkom. Het pistool is geheel zwart en glanst dof. Er zit een doosje munitie bij. 

"Ik vond hem in de kledingkast van Isabel," zegt Sander met een grijns van oor tot oor. "Hij is vrij klein, waardoor hij niet interessant is voor de mannen hier. Maar daardoor is hij perfect voor jou."

Jocelyn werpt een blik op de gigantische kast, die een groot deel van de kamer in beslag neemt. Ze heeft er zelf nog niet goed in gekeken, hoewel Sander haar daar wel toe heeft aangemoedigd. 
De glimp die ze tot nu toe heeft opgevangen, beviel haar niet zo. Ze heeft stripperkleding gedragen en ze snapt niet goed wat Isabel met gelijksoortige kledij aan moet in een mijn als deze. 
Misschien was het een guilty pleasure voor haar? In haar andere roedel liep ze er iets... gekleder bij. Waarschijnlijk om haar dochter geen slecht voorbeeld te geven. 

Sander ziet haar blik en zegt: "Er zitten ook normale kleren tussen, kijk maar." 
Hij trekt inderdaad praktische kledij naar voren, waardoor de glitter en glamour letterlijk naar de achtergrond verdwijnt. 

"Oke, ik zal er tussen gaan shoppen," knikt Jocelyn. "Dan ga ik direct even inpakken voor onze reis."
Dat klinkt wel erg degelijk. 

Ze glimlacht even in zichzelf. Ze zijn de afgelopen dagen druk bezig geweest met de roedel weer op de rit te krijgen en de momenten dát ze zich in deze kamer bevonden, hadden ze wel wat anders aan hun hoofd dan kasten uitmesten. 
Sander komt dichterbij en begint haar rug te strelen. Hij plaatst sensuele kusjes in haar nek en ze weet direct dat hij dezelfde gedachten heeft als waar zij naar toe aan het werken was. 

"We moeten nog goed gebruik maken van deze kamer," fluistert hij in haar oor. "Straks moeten we het weer doen met harde bosgrond en de buitenlucht."

En dat is natuurlijk zo. 

*In andere weerwolfboeken wordt die roedel 'Dark Valley' genoemd.