"Vlad en Michael, wat leuk om jullie te zien!" Jocelyn probeert zich te herinneren hoe lang het geleden is dat zij de twee zwijgzame weerwolven voor het laatste heeft gezien. Ze zijn weggegaan toen zij bijna twintig was, dus dat moet toch alweer ruim vier jaar geleden zijn, aangezien zij in de komende zomer vierentwintig jaar zal worden.

Terwijl Isabel abrupt opkijkt nu Jocelyn deze mannen lijkt te kennen, tracht Jocelyn een reactie aan de twee mannen te ontlokken. Ze faalt hopeloos. De twee kijken voor zich uit en zijn zich niet bewust van hun omgeving. Hun blik is doods en hun gezicht is leeg.

"Isabel?" Vragend kijkt Jocelyn nu naar haar mentor, die wat heen en weer schuift en er ietwat onbehaaglijk uitziet. Het begint haar te dagen. "Dit is kapen?" Haar stem is vlak terwijl ze de twee hulpeloze mannen voor zich scherper bekijkt.
Voor het eerst, afgezien van destijds met William - maar toen had ze hier nog geen weet van - ziet ze de impact die een kracht, gelijkwaardig aan haar eigen, kan bewerkstelligen bij een ander.

Isabel knikt kort. "Had je een goede band met ze?" vraagt ze dan. Ze lijkt ongenegen hen weer terug te willen veranderen naar hun eigen ik, waarschijnlijk omdat ze haar trip naar haar andere roedel dan nog verder uit moet stellen.

"Niet per se," zegt Jocelyn. "Ze waren de bodyguards van Buitenhaven, waar ik enkele jaren heb gewerkt."

Isabel heeft nauwelijks naar het verleden van Jocelyn gevraagd en dat is de reden dat dit nieuwe informatie voor haar is. Ze verblikt of verbloost echter niet en direct besluit Jocelyn om haar methode het voordeel van de twijfel te geven.
Het is voor het eerst dat ze niet meteen wordt veroordeeld voor wat er in haar verleden is gebeurd - al heeft ze nu eigenlijk maar één persoon in haar hoofd en haar hart verkrampt onmiddellijk - en daarom zegt ze: "Het is goed, Isabel. Zeg maar wat ik met ze kan doen en wat je verwachtingen zijn."

Dat is precies het juiste antwoord en Isabel kijkt goedkeurend. Ze geeft aan dat de twee mannen de grotten in Middelpunt niet alleen opruimen, maar ook als thuisbasis krijgen en die kunnen inrichten voor zichzelf.
"Geef ze gewoon duidelijke bevelen en die zullen ze opvolgen. Hoe simpeler, hoe beter."

Jocelyn knikt wat onzeker.

Isabel zegt opgewekt: "Dat lukt je wel. Je kunt altijd wat bijsturen met je eigen kracht."
En dat is natuurlijk waar.

De twee vrouwen nemen afscheid en Jocelyn bereidt zich voor op een nieuwe periode in haar tumultueuze leven.

***

Haar verjaardag in juli viert ze helemaal alleen en zonder enige blijk van liefde van wie dan ook. Ze accepteert het met een wrange glimlach. Isabel weet niet dat ze jarig is en niemand anders weet waar ze is.
Dit heeft ze helemaal aan zichzelf te danken.

Enkele dagen later krijgt ze een boekenkast van Isabel, zoals ze gevraagd heeft, met daarin haar eerste rijtje boeken. Ze moet toch iets te doen hebben, in deze maanden vol stilte?
Behalve dat heeft ze een verborgen meertje ontdekt, ook een uitstulping van de rivier die verder ondergronds is in de vallei. Jocelyn kan zich niet herinneren dat ze ooit eerder heeft gezwommen in de Grim Empire of Havenpoort, maar ze geniet er intens van.

Vlad en Michael ziet ze maximaal twee keer per dag en ze praten alleen als zij hen dat specifiek opdraagt. Het zorgt ervoor dat ze zich niet uit kan leven in een intelligent gesprek.
Isabel ziet ze slechts zeer schaars, want ze heeft meerdere roedels te leiden. Ze heeft een minnaar en samen met hem heeft ze een dochter - en er zijn waarschijnlijk nog honderd-en-een andere dringende zaken die allemaal geregeld moeten worden.

De spaarzame momenten dat ze elkaar treffen, komt Jocelyn er meer en meer achter dat ze niet achter de werken van de ander staat. Isabel regeert haar roedels met harde hand, vooral die in de Hanekam, en ze vertelt daar graag over. Ze lijkt Jocelyn als een vertrouwenspersoon te beschouwen en het duurt niet lang of Jocelyn begint op te zien tegen haar bezoekjes.

Ze wordt als gevolg steeds stiller en trekt zich in zichzelf terug. De fantasiewerelden waarin ze terechtkomt via haar boeken zijn eventjes leuk, maar dat is totdat de onvermijdelijke liefde om de deur komt kijken.
Jocelyn merkt dat ze moeite heeft met lezen over het hartleed van de hoofdpersonen. Want uiteindelijk loopt elk boek goed af en dát is het punt die onverdraagzaam is voor haar.

Zij leeft in het echte leven en zij moet dealen met haar eigen stommiteiten. De kans op een persoonlijk happy end lijkt steeds onmogelijker te worden, naarmate de ene lege dag over wordt genomen door de daaropvolgende.

De vrije momenten geven haar teveel tijd om na te denken en dat is precies wat ze niet wil.
Toch vliegen de maanden praktisch ongemerkt voorbij in de idyllische rust van de vallei en de enkele verplichtingen die ze zichzelf gegeven heeft.
Ze heeft echter niet het idee dat haar liefdesverdriet slijt en dus blijft ze zich verschuilen: trachtend zichzelf bij elkaar te rapen en een echt leven op te bouwen in het verborgene.

Het wordt november en Jocelyn begint last te krijgen van de kille wind en herfstige regenbuien, die ervoor zorgen dat ze minder in de open lucht en meer in haar grot te vinden is.
Isabel is langere tijd afwezig geweest en als ze weer op komt dagen, is er iets veranderd in haar houding. Lachen deed ze al nauwelijks en is nu helemaal van de baan. Haar ijzige houding is gelijkwaardig aan het weer en het zorgt ervoor dat Jocelyn blij is als ze niet langskomt. Ze durft niet te vragen wat er is gebeurd.

Net in het nieuwe jaar komt er weer wat nieuws op haar pad. Jocelyn geniet van een koude, maar windstille avond terwijl haar voetafdrukken een prettig knisperend geluid maken in het bevroren gras. Ze overpeinst haar tijd hier en ze voelt zich eindelijk krachtig genoeg om over haar toekomst na te denken.
Misschien is het tijd om verder te trekken: ze is nog jong. Dat haar binnenste een zooitje van jewelste is, is waarschijnlijk niet te zien voor een ander.

Zal ze teruggaan naar Buitenhaven?

Met een schok staat ze even stil. Buitenhaven. Christel!
Ze heeft zich al die tijd alleen in haar eigen ellende begraven en toen ze vrij was, is ze naar Middelpunt gegaan. Op enkele momenten na, heeft ze geen ogenblik meer aan haar nieuwste thuis gedacht. Als haar route richting Buitenhaven was geweest, na haar succesvolle ontsnapping, had ze bij de geboorte van Christels kind kunnen zijn.

Nu? Nu heeft ze geen idee hoe het eraan toe gaat in die plaats.

Als Christels zoon of dochter keurig negen maanden in de buik heeft gezeten, zal hij of zij inmiddels... naarstig denkt ze na: acht maanden oud zijn.
Met angst in haar hart beseft ze dat ze niet meer terug durft naar Havenpoort. Zij heeft hen verschrikkelijk in de steek gelaten.

Ze beweegt alsof ze een oud vrouwtje is en zo sjokt ze naar haar bed.

Het duurt nog uren voordat ze in slaap valt en als ze wakker wordt lijkt ze weer terug bij af te zijn: opgesloten door iemand die sterker is dan zij.

***

Isabel staat ziedend naast haar bed en zij staat daar niet alleen.

"Raad eens wat ik in ons dorp vond?" Jocelyn kijkt verschrikt naar de zielloze man die naast de donkerharige vrouw staat en betwijfelt of ze op moet merken dat een mens geen 'wat' is. De gaap die naar boven komt, onderdrukt ze ook manmoedig.
Isabel kijkt haar nu aan terwijl haar ogen tot spleetjes samen zijn geknepen en dat beneemt haar direct de moed om ook maar iets van haar gedachten uit te voeren.

"Ne-ee," zegt ze langzaam. Weer flitst haar blik naar de knappe roodharige weerwolf.

Ook hij is een bekende uit haar verleden.

Dit is Ezra, een onregelmatige klant van Buitenhaven. Ze kent hem niet heel goed en daarom lijkt het haar maar het beste om te doen alsof ze hem helemaal niet kent. De vorige keer, met Vlad en Michael, bleek Isabel ook niet heel blij te zijn met dat gegeven.

"Dit is een regelmatige bezoeker van ons dorp. Hij gaat altijd weer weg, maar komt ook altijd weer terug." Isabel spuugt die woorden bijna richting de jongere vrouw.

Jocelyn kijkt verward. Hij heeft geen kwaad in de zin, dus hij zou het dorp gewoon moeten kunnen vinden volgens de instructies van Isabel zelf.

Blijkbaar toch niet, want Isabel komt dichterbij en sist in Jocelyns gezicht: "Dít is dus precies wat je moest voorkomen. Hij heeft een zusje." Dat laatste klopt, herinnert Jocelyn zich. "Hij gaat elke keer weer naar haar terug en op die manier raakt Middelpunt bekend."

"Maar hij heeft geen kwaad in de zin," herhaalt ze de eerdere instructies van Isabel. "Dan kunnen ze Middelpunt gewoon vinden." Bovendien: haar methode is niet onfeilbaar en dat blijkt maar weer.

"Je hoort niet wat ik zeg! Ik heb het nu gefikst, maar je zorgt er vanaf nu voor dat níemand Middelpunt meer kan vinden!" Isabel schreeuwt bijna en Jocelyn deinst naar achteren in haar bed. Hun verschillende posities in hoogte zijn sowieso niet bevorderlijk voor enige gelijkheid tussen de twee.

Haastig knikt Jocelyn. Ezra blijft hier dus ook en zijn zus zal alleen achterblijven in Havenpoort, zonder ooit weet te hebben waarom hij niet terugkomt.
Nu lijkt haar niet het goede moment om Isabel te zeggen dat ze hier weg wil, maar haar plannen worden wel steeds zekerder op deze manier.

De tijd verstrijkt en Jocelyn merkt dat het aantal gekaapten op begint te lopen. De grot wordt steeds drukker bevolkt.