Toch zit het Jocelyn niet lekker. Sinds de losse opmerking dat Amanda ook zingt en doordat ze haar voor het eerst zag terwijl ze door al die waarschijnlijke aanbidders werd omringt, heeft zij een vooroordeel ontwikkelt over haar leeftijdsgenoot.
Ze ziet al dat het op geen enkele andere aanname is gebaseerd, want in de komende dagen ziet ze haar vaker en haar gedrag laat aan niks te wensen over. Ze lijkt eerder lief dan gemeen, haar hele houding schreeuwt uit dat er voor haar gezorgd moet worden, iets wat jonge mannen van haar leeftijd met alle plezier op zich nemen. Als ze niet omringt wordt door die vereerders, is ze vaak te vinden bij enkele vriendinnen - vrouwen met een heel ander leven - die bij hun gezinnen zitten. Haar lach is gemeend en haar aandacht naar hun mannen natuurlijk en zonder bijbedoelingen. Haar adoratie voor hun kinderen is ongeveinsd en puur.

Is ze jaloers? Amanda is - zoals ze al dacht - bloedmooi, maar ook ontzettend vriendelijk naar anderen toe. Haar ogen zijn helderblauw en zuiver, en haar glanzende haren reiken inderdaad tot haar billen. Zij kan niks doen aan de gretige ogen die elke beweging van haar slanke gestalte volgen.
Jocelyn voelt geen noodzaak om de ander beter te leren kennen en daar is eigenlijk geen reden toe.
Waarom heeft ze die aversie?

Met argusogen volgt ze de jonge vrouw, elke keer als hun paden elkaar kruisen: iets wat voornamelijk tijdens de drie maaltijden gebeurt die Jocelyn tegenwoordig elke dag trouw in de eetzaal nuttigt.
De aanwezigheid van Sander blijft daardoor tot het minimum beperkt en zij voelt een soort woeste vreugde omdat ze zijn regels naar haar eigen wensen heeft kunnen kneden.

De nacht is het enige moment dat ze alleen is en dat heeft ze hard nodig. De omgeving van het kasteel en Blauwewater is nog steeds nieuw voor haar, en het rustmoment zorgt ervoor dat ze alle prikkels een plekje kan geven.
Toch voelt ze langzaam maar zeker aan dat ze beter in haar vel gaat zitten. Haar verontwaardiging door alle onrechtvaardigheid is, tegen wil en dank, gezakt en haar depressieve gevoelens verdwijnen langzaamaan.

Sander bevindt zich in de andere hoek van de eetzaal, terwijl zijzelf en Sonya weer eens samen zitten. Beiden hebben ze een dienblad met ontbijt voor hun neus. Hoewel ze het jongere meisje erg aardig vindt, heeft ze zelf ook door dat hun levens dermate verschillen dat ze weinig raakvlakken gemeen hebben.
Af en toe doen ze wat samen, maar vaak loopt Jocelyn maar wat rond, bijgestaan door Reinout die haar in zo'n geval niet alleen laat.
Ze heeft de bibliotheek opnieuw ontdekt en is uren kwijt met het uitzoeken en lezen van steeds weer nieuwe boeken.
Ze leert Denise en enkele andere vrouwen iets beter kennen, maar altijd lijkt er een onzichtbare muur tussen hen en haar te staan.

Eerlijk gezegd verveelt ze zich. Ze mist de spanning die haar eerdere leven haar gaf. De roes.

Ze heeft nog niet durven vragen hoe lang ze daadwerkelijk moet blijven, nu het einde van het jaar nadert zonder dat zij weg mag, maar vreest dat dat samenhangt met het omgaan met Sander.
Jocelyn klemt haar kaken op elkaar. Waarschijnlijk zal ze hier voor eeuwig moeten blijven, want ze weigert om toe te geven, hoe knap hij ook is. Waar kwam die laatste gedachte vandaan?
Behalve de ontvoering is er niks wat hij tegen haar zin heeft gedaan of doet en ze merkt op dat ze eigenlijk wacht tot het moment dat hij zich niet meer kan inhouden. Zijn ware gezicht laat zien.

Hij is een weerwolf en aan zijn uiterlijk is niks aan te merken, maar toch wacht ze op woedeaanvallen of iets waaruit blijkt dat dit niet zijn waarlijke karakter is.
Ze zijn in een impasse belandt en waarschijnlijk daarom voelt ze dat er wat op stapel staat. Dit kan niet altijd zo doorgaan.

"Joehoe." O ja, ze was met Sonya in gesprek. De zeventienjarige heeft blijkbaar iets belangrijks met haar te bespreken, want ze buigt haar hoofd dichterbij en dempt haar stem.
"Nog een week en dan is het oud en nieuw," begint ze.

Onwillekeurig is Jocelyn geïnteresseerd. "Wat wordt hier dan gedaan?" vraagt ze. Zelf is ze in haar tienerjaren ingetogen feestjes gewend geweest, ook in de Grim Empire wordt het oud en nieuw gevierd - of juist de uitbundige maar toch ietwat nep aandoende party's in Buitenhaven.
Sonya kijkt ongemakkelijk en zegt uiteindelijk: "Eh, wij vieren dan ook Sanders verjaardag. Hij is op de laatste dag van het jaar jarig en wordt dan..." Sonya denkt na: "Negenentwintig."

"Echt waar? Ik dacht dat hij veertig werd," zegt Jocelyn vals. Dat is niet waar: dat dacht ze helemaal niet, maar ze probeert zo af en toe even haar gezapige leventje wat te beroeren door er een dergelijke hatelijke opmerking tussen te gooien.
Aan de frons op Sonya's gezicht te zien, wordt dat niet gewaardeerd en Jocelyn zwijgt maar weer.
Hij hoorde het toch niet, dus de uitlating was onnodig.

"Maar goed, we hebben dan altijd feest en vuurwerk enzo," praat Sonya intussen verder. "Sander krijgt extra aandacht."

"Fijn voor hem," zegt Jocelyn droog, maar voelt dat haar hart sneller begint te kloppen. Hoewel ze haar lichaam op blijft dragen om niks te voelen, elke keer als hij ter sprake wordt gebracht of als ze hem ziet, lijkt die niks van haar aan te trekken en ze voelt hoe er een warmte door haar heen trekt, waar ze niks aan kan veranderen.

"Vorig jaar werd hij letterlijk en figuurlijk versierd door..." Ineens stopt Sonya met praten en Jocelyn kijkt op. Ze was verzonken in haar eigen gedachten, waardoor de woorden van Sonya iets later binnenkomen, maar als ze eenmaal gehoord heeft wat er eigenlijk wordt gezegd, begint ze te fronsen.

"Door...?" Vlak kijkt ze terug. Er begint een vermoeden in haar te rijzen.

"Door eh... Amanda." Sonya kijkt weg en Jocelyn ziet hoe ze wat met haar vingers friemelt.

Direct wordt ze overspoelt door afschuw. Ze probeert haar gezichtsuitdrukking blanco te houden, maar denkt dat er iets van haar gevoel ontsnapt, want Sonya praat haastig door.

"Ze hebben sindsdien iets, maar wees maar niet bang: sinds jij in het spel bent, heeft hij het met haar uitgemaakt."

Jocelyn staat zo abrupt op dat haar stoel met een scherpe knal op de grond terechtkomt en ze merkt vaag op dat enkele gesprekken worden afgebroken en hoe mensen naar haar staren.

"Daar ben ik blij mee." Ze sist de woorden tussen haar tanden en draait zich dan abrupt om, richting de dubbele deuren en dan rechtstreeks de trappen af, naar haar vertrekken.

Al voordat ze de gezellige eetruimte achter zich heeft gelaten, heeft ze spijt van haar heftige reactie.
Haar hart klopt hard en onregelmatig als ze eenmaal op haar bed ligt.

Ze kan het daarom al helemaal niet hebben als er op de deur wordt geklopt. Niet voor het eerst heeft ze spijt van die deur, die alleen maar aan de buitenkant op slot kan worden gedraaid. Even denkt ze eraan om in de badkamer te gaan zitten, maar die gedachte verdwijnt direct weer.

"Ga weg, Reinout," zegt ze snijdend, wetende dat hij dat toch niet zal doen. Als hij geluidloos voor haar deur blijft staan is het haar ook goed. Als hij maar stil is en niet met haar probeert te praten of iets dergelijks.

"Ik ben het, Sander," reageert dan de laatste persoon die ze wil zien, afgezien misschien van Amanda.

"O, in dat geval: ROT OP." Op haar stemverheffing volgt slechts stilte en terwijl Jocelyn zich opnieuw op haar bed laat zakken, probeert ze alle wervelende gedachten in haar hoofd te ontwarren.

Voordat ze echter weet wat haar overkomt, vliegt de deur open en staat Sander in haar kamer.
De grijns op zijn gezicht zou niet zo aantrekkelijk moeten zijn.

***

Jocelyn vliegt weer overeind en haar ogen bliksemen terwijl ze haar handen protesterend naar hem opheft. Ze krijgt verder geen kans om nog meer in opstand te komen, want Sander heeft de deur achter zich gesloten en loopt met resolute stappen haar kant op.
Terwijl haar lichaam niet weet of ze nou naar voren moet springen of naar achteren moet deinzen, neemt hij haar al in zijn armen.

Jocelyn kreunt bijna door het hemelse gevoel dat dat haar geeft. Zo'n hard mannenlichaam is heel wat anders dan het zachte peuterlichaampje van Derrick en de tintelingen die vrijkomen zijn van een volkomen volwassen orde.
Haar zicht wordt wazig en ineens heeft ze door dat ze niet echt iets doet om hem tegen te houden. Terwijl ze bijna hardop in gevecht raakt met haar eigen ledematen, weet ze het voor elkaar te krijgen om iets naar achteren te leunen, terwijl ze hem tegen zijn borst aanduwt om hem van het bed af te krijgen.

Jammer alleen dat Sander niet meewerkt.

Hij grinnikt zacht in haar oor, terwijl hij haar weer dicht tegen zich aandrukt. "Je bent overdag alleen in je kamer. Dus ik kom je vergezellen, zoals we hebben afgesproken."

Zijn geur is hemels en ze is volledig in zijn overweldigende warmte gewikkeld, waardoor er geen ontkomen is aan zijn stoere mannelijkheid. Hulpeloos zegt ze: "Ik was boos, die ruimte moet je me gewoon geven."

Ze klinkt alleen niet boos, eerder volledig buiten adem en hij neemt haar niet echt serieus. "Wat was er dan?" Zijn stem is meelevend genoeg, maar ze hoort het randje plezier er vlak naast. Samen, natuurlijk, met de rauwe hartstocht die met elke hartslag duidelijker wordt.

Sander is intussen begonnen met haar over haar rug strelen en elke nieuwe aanraking brengt een rilling van genot bij haar teweeg. Ze ademt steeds zwaarder. Nadenken wordt moeilijker.

"Sonya had het over je vriendinnetje," zegt ze dan defensief. Nu ze daar weer aan denkt, is het makkelijker om zich niet over te geven aan zijn bedwelmende aanwezigheid. Weer duwt ze zich van hem weg en dit keer geeft hij mee.

Ze ziet hoe hij even volkomen verbijsterd kijkt, maar dat er dan een lichtje bij hem opgaat. Hij blikt kort naar haar en ze ziet hoe er een stiekeme glans over zijn gezicht verschijnt nadat hij zijn zicht iets naast de hare in het luchtledige boort. Hij lijkt uit het raam te staren terwijl hij alles op een rijtje probeert te zetten.

"Amanda," zegt hij uiteindelijk. Jocelyn knikt slechts.

"Dat is voorbij sinds ik jou ken," geeft hij aan en dit keer is zijn blik standvastig. Zij blijft hem even onderzoekend aankijken, maar geeft het op een gegeven moment op.

"Oké, ik geloof je."

Zijn schouders zakken ietwat omlaag en er verschijnt een brede grijns op zijn gelaat. Het glinsteren van zijn ogen, samen met zijn gebeeldhouwde gelaatstrekken, zorgt ervoor dat Jocelyn haar adem scherp in moet houden. Hij is veel te knap voor wat goed voor hem is.

"Dat is mooi, want ik spreek de waarheid," zegt hij, ontzettend in zijn nopjes met deze uitkomst. Hij aarzelt even, maar besluit dan overduidelijk om zijn gedachten uit te spreken. Hij kijkt nu ondeugend. "Dus... Waarom werd je nou boos? Was je jaloers?"

"Nee!" zegt Jocelyn nadrukkelijk, maar denkt in zichzelf: ja!
Ze schrikt ervan.

Sander grinnikt. Hij gelooft haar overduidelijk niet, maar besluit het los te laten. Hij begint haar gezicht te strelen en Jocelyn weet plotsklaps niet meer waar ze het net nou over hadden. Hij komt dichterbij en ze stopt bijna met ademen, zo druk heeft ze het met het bekijken van zijn uiterlijk en het voelen van wat hij precies doet.

"Jij bent de enige voor mij," zegt hij zacht.

"O ja?" Jocelyn is ineens benieuwd. "Heb je jezelf voor mij bewaard?"
Op de een of andere manier voelt het beter om het op een dergelijke hoogdravende manier te vragen, dan plompverloren of hij nog maagd is - zoals zij.

Sander lacht kort en zegt - alsof dat vanzelf spreekt: "Nou... dat niet."

De felle reactie van Jocelyn verbaast hen allebei. "Waarom is dat zo gek? Jullie weerwolven zijn toch zo vol van 'zielsverwanten'?" Vol venijn laat ze de haakjes zien met haar vingers en vervolgt: "Als je weet dat je ware liefde rondloopt op de aarde, waarom zou je je pleziertjes dan bij een ander zoeken?"

Ze ziet dat hij nu ook boos wordt en diep vanbinnen is ze blij. Nu zal ze eindelijk zijn ware aard te zien krijgen. Dat hele geduldige - wat hij de afgelopen maanden heeft laten zien - is niks voor hem.

Hij pakt haar terug met woorden. Hij spuugt ze uit: "Ben je vergeten waar ik jou gevonden heb? Hoe onze eerste aanraking precies verliep?"

Met een ruk pakt hij haar handen en legt ze op zijn buik neer. Zijn perfecte blokjesbuik, met ribbels op precies de juiste plaatsen. "Zo. Precies daar." Jocelyn staat in een onhandige positie, haar polsen zijn vastgeklonken in zijn grote handen en zij moet haar uiterste best doen om de fijne gevoelens niet de overhand te laten krijgen: dat is nu allesbehalve het juiste moment.
Ze kijkt hem slechts aan, haar ogen lopen over van haar gedachten die ze op een rijtje probeert te zetten.

Als dat eenmaal gelukt is, zegt ze zacht: "Dat wil niet zeggen dat ik ervaring heb."

Ze staat op het punt om hem te vertellen dat ze nog maagd is, dat ze zelfs nog nooit heeft gezoend aangezien de juiste omstandigheden er nooit voor haar waren. Maar iets in zijn gezichtsuitdrukking zorgt ervoor dat ze zwijgt.
Wat ze ook zegt, hij zal haar niet geloven. Ze hebben elkaar in een striptent ontmoet, waar hij een lapdance kreeg van haar. Het woord 'pooier' komt weer bij haar boven. Zo noemde hij Danny.
Ze heeft hem nooit gezegd hoezeer hij het bij het foute einde heeft.

Zij maakt haar keuze. Met een kille stem zegt ze: "Je verlaat nu mijn kamer. Ik heb ook recht op een dag rust. Morgen zal ik me weer onder het publiek begeven. Wat ik níet nodig heb, is jouw aanwezigheid hier.
Ga. Weg."

Ze rukt haar handen terug en vouwt haar armen over elkaar. Haar blik is leeg. Ze heeft haar boodschap doorgegeven en - hoewel ze er zich van bewust is dat er niet veel is wat ze kan doen als hij niet naar haar luistert - duidelijk gemaakt wat zij denkt van deze situatie.

Sander kijkt haar even zwijgend aan en Jocelyn kijkt onverzettelijk terug. Haar hart bonkt, maar dat kan van alles betekenen.

Hij wil wat zeggen, maar blijft dan stil. Knikt slechts.

Hij draait zich om en laat Jocelyn alleen achter in haar slaapkamer. De sleutel draait rumoerig rond in het slot.