Ze zijn later dichtgegaan dan gewoonlijk en ook door de onderbezetting kostte het Jocelyn en Danny meer tijd dan normaal om af te sluiten. Ze voelt zich traag, ze kan een lange nacht, of eigenlijk: 'dag' goed gebruiken - aangezien haar dag- en nachtritme al enkele jaren bijna helemaal is omgedraaid.

"Als je nog niks van me hebt gehoord om vier uur vanmiddag, maak je me dan wakker?" Jocelyn heeft eigenlijk nooit een extra hulpmiddel nodig om op tijd beneden te zijn, maar ze voelt in haar botten hoe ontzettend moe ze is.
Pas om vier uur wakker worden is de absolute max, wil ze zich voldoende kunnen voorbereiden voor het publiek van de nieuwe dag.

Danny knikt. Zijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen. Zijn gezicht lijkt haast grijs. Ook hij snakt naar zijn bed.

"Kom, morgen doen we de rest," merkt hij op, vermoeid naar de tafels en stoelen kijkend. Al het glaswerk en dergelijke is schoon en op hun plek, maar het aanschuiven en rechtzetten van de meubels is nu even teveel van het goede.
Hij mist Christel en haar kalme efficiëntie ook. Jocelyn weet dat zij minder gestructureerd is, maar doet haar uiterste best.

Als Jocelyn eenmaal in bed ligt, worden haar dromen en gedachten gedomineerd door de intense donkere ogen van Sander. In haar droom zijn ze gelijken van elkaar en bemind hij haar alsof zij zijn enige ware liefde is.
De scheut van pijn die door haar heen schiet, maakt haar bijna wakker: ze weet dat iets dergelijks er niet in zit. Zij heeft haar keuze gemaakt, toen ze besloot te gaan strippen. Sander is een belangrijk man en zij is alleen nu even interessant. De rest van haar shift, die nacht, voelde ze zijn ogen op zich gericht: bij haar dansen en bij haar zingen.

Het duurde uren voordat zij uiteindelijk opbraken, reden voor haar eigen uitputting, en Jocelyn verwacht ze de volgende dag niet meer te zien. De prins zal in Havenpoort op zoek gaan naar die ene speciale geur van zijn zielsverwant en of hij die vindt of niet; daarna zullen ze weer verder trekken.
Haar mond vertrekt pijnlijk in haar slaap, als ze die beelden voor haar geestesoog voorbij ziet trekken. Ze ziet Sander weggaan en haar achterlaten, zonder nog een moment aan haar te denken. Zijn pleziertje voor één avond.

Jocelyn schrikt wakker van de muziek, die door haar vloer bonkt. Het is een déjà vu naar haar allereerste dag hier.
Een blik op haar wekker geeft aan dat het úren na vier uur is en gedesoriënteerd staat ze direct op. De eerste klanten zijn al binnen, wat het haar onmogelijk maakt om ongezien naar de kleedruimte te gaan.

Wat bezielt Danny om haar niet op tijd wakker te maken?

Ze schudt even haar hoofd: daar is toch niks meer aan te doen.
Hij heeft haar niet wakker gemaakt? Dan mag hij het eerste uur ook gewoon alleen oplossen. Zij zal nu rustig aan doen.
De daad bij die gedachte voegend, doucht ze zich uitgebreid. Het voelt heerlijk om alle tijd te nemen om zich van top tot teen te scrubben, af te drogen en uiteindelijk in te smeren met een subtiel geurende lotion. Christel heeft haar dat ooit eens gegeven: hiermee kan ze zichzelf zijn, in tegenstelling tot de protserige geuren en kleuren waar ze zich normaal mee tooit. 

Straks zal ze weer vol worden geplamuurd met make-up, dus ze neemt de moeite niet om daar wat aan te doen. Kleding is een groter probleem. Ze heeft alleen maar zeer degelijk materiaal op haar kamer liggen, iets waarmee ze zich eigenlijk niet kan vertonen bij de klanten die - omdat het zaterdag is - al vroeg aan de tafeltjes zullen zitten.

In haar kamerjas overdenkt ze dat probleem, terwijl ze enkele eitjes kookt en wat brood roostert. Ze moet haar lichaam dwingen om kalm te doen, wat uiteindelijk lukt.
Mentaal probeert ze zich om te schakelen voor wat haar zo te wachten staat. Een rustig ontbijtje - direct gevolgd door het rumoerige avondleven van Buitenhaven - is best een grote stap.
Haar enige hulp is de niet-aflatende muziek door het tapijt.

Peinzend staat ze voor haar kledingkast. Ze ziet een dikke harembroek hangen en ze weet dat ze er bijpassende muiltjes bij heeft. Het is niet haar normale kledij, maar voldoet om langs de klanten te lopen.
Achterin de kast ziet ze een rood glittertopje hangen, waarvan ze weet dat hij direct onder haar borsten eindigt. Daar is die dus gebleven. Officieel hoort dat beneden thuis, bij de stripper kleding.

Keurend bekijkt ze zichzelf in de manshoge spiegel die aan haar badkamerdeur hangt. Haar eigen gezicht kijkt haar aan, zonder enige versiering in de vorm van heftige make-up, veren en blingbling. Het is lang geleden dat ze dat in zo'n rust in die pure vorm heeft gezien. Beneden is het een stuk donkerder en rokeriger dan in haar brandschone slaapkamer. Haar jukbeenderen steken verder uit dan ze van zichzelf gewend is, haar gezicht is absoluut volwassener geworden. Ze kijkt in haar eigen heldere donkerbruine ogen en probeert zich voor te stellen wat mannen zien als ze naar haar kijken.
Het lukt haar niet.

Uiteindelijk haalt ze een borstel door haar haren en weet ze dat ze voldoende heeft getreuzeld. Hoe langer ze wacht, hoe meer volk er zal zijn, dus is het tijd om zich klaar te maken voor haar werkdag. Ze is een manager, Christel rekent op haar als haar vervanger. 

Ze loopt de trap af en opent de deur naar de gang op de split level. Links van haar ziet ze de eerste deur, die van de Purperen kamer, en rechts van haar zorgt een balustrade ervoor dat ze niet regelrecht in de algemene zaal zal vallen.

Voor zich uit ziet ze de VIP ruimte en die is niet zo leeg als ze had gehoopt. Prins Vince en zijn hofhouding zijn op volle sterkte aanwezig.
Prompt voelt Jocelyn de vlinders in haar maag hevig fladderen.

Angstvallig stopt ze even, ze haalt diep adem en dwingt zichzelf weer tot de rust waar ze net zo goed in geslaagd was.

Ogenschijnlijk kalm, zet ze een serene glimlach op en loopt bevallig de gang door, haar rechterhand glijdt over de reling. Het plan is om langs de hoge heren te lopen en dan de trap af, richting de zaal. De mensen die zich op de begane grond bevinden, zijn heel wat minder angstaanjagend dan die eerste groep.
Erop vertrouwend dat ze haar net zo zullen negeren als vannacht, ontspant ze haar handen en vouwt ze zedig ineen zodra haar houvast ophoudt.

Onwillekeurig kijkt ze naar de mannen vlak bij haar. Stuk voor stuk zijn ze in de bloei van hun leven. Het is haar plicht om ze begroeten als hun gastvrouw, ook al voelt ze zich niet zo. Ze geeft hen een knikje. De korte blik zorgt ervoor dat ze in stilte kreunt.
Alle acht zijn ze stil en alle acht kijken ze haar intens aan.

Tot zover haar onopgemerkte tocht.

Vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe er een op begint te staan, haar eigen tred wordt haastiger, terwijl ze de bevallige pasjes laat voor wat het is en van de groep vandaan begint te benen. De trap af en de zaal in.

Ze was vergeten hoe snel Sander was. In een flits staat hij naast haar en houdt haar tegen met een druk tegen haar pols. Ze zou zich makkelijk van hem los kunnen trekken, maar fatsoen houdt haar tegen. Bovendien: en wat dan?
Quasi-beleefd draait ze zich naar hem toe en direct stokt haar adem haar in de keel. Zijn donkerbruine, bijna zwarte ogen weerspiegelen het licht van de omgeving dusdanig dat er allemaal gouden sterretjes weerkaatsen in de donkere poelen. Het kost haar alle moeite om er niet in te verdrinken en het lukt haar slechts met uiterste krachtinspanning om haar eigen blik ergens naast die ogen te laten zweven, naar de lichte frons tussen zijn wenkbrauwen.

"Wie ben jij?" Zijn toon is scherp, zijn stem is sissend.

Verward kijkt Jocelyn hem weer even recht aan, voordat ze haar vergissing direct daarop inziet. Gespannen antwoordt ze: "Ik ben Luna, uw escort van afgelopen nacht."

Dat is hij toch nu niet al vergeten? Aan de andere kant, haar make-up wás zwaar.

Zijn hand omklemt haar pols steviger. Pijnlijk bijna. Geschrokken kijkt ze daar naar en dan weer naar hem.

"Was het niet naar wens?" Een onverwachte pijn vlam door haar heen. Heeft ze zijn brandende blik - de rest van de avond - dan slechts verbeeld?

Sander antwoordt niet. Hij buigt zich slechts dichter naar haar toe, naar haar hals die hij gisteren zo erotisch heeft gezoend, en ruikt. Zijn inademing is diep en lang. Jocelyn staat doodstil, er is eigenlijk ook niks anders wat ze zou kunnen doen zonder een scène te veroorzaken.

Als hij haar dan weer aankijkt, is ze diep geschokt. Zijn blik is in een fractie van een seconde omgeturnd. Woedend kijkt hij haar nu aan, de lichtjes vonken nu agressief en als ze kon, had ze een stap van hem weggezet.

"Vince," Sander blijft haar aankijken terwijl hij zijn superieur roept. Zijn stem is niet hard, Jocelyn is ervan overtuigt dat niemand in de zaal hem zal horen, natuurlijk mede door de knetterharde muziek die door het pand schalt.
Maar daar beneden zijn dan ook geen weerwolven, althans: geen noemenswaardige. Díe bevinden zich allemaal achter haar, op de luxe banken van de VIP ruimte.

Behalve Vince. Die staat plotsklaps direct achter haar, ze voelt zijn aanwezigheid, al kan ze hem niet zien. Ze beweegt ongemakkelijk als ze zijn gevaarlijke aura gewaarwordt.

"Ik ga."

Er wervelt van alles door Jocelyn heen terwijl Sander die simpele woorden uitspreekt. Opluchting, maar ook teleurstelling. Die zo tegenstrijdige emoties krijgen het moeiteloos voor elkaar om door elkaar heen te vlechten en haar helemaal van haar à propos te brengen.

Hij zal nu gaan en ze zal hem nooit meer zien, daar is ze van overtuigt.

"Ik begrijp het." De stem van Vince is minstens net zo diep als die van Sander. Toch voelt ze zich bij lange na niet zo bedreigt door de prins als door zijn ondergeschikte.
"Wij gaan ook, ik kan hier niet vinden wat ik zoek."

De geruchten waren dus waar, de prins is op zoek naar zijn bruid.

Het zal haar niet heel veel verdriet doen ze te zien gaan, hoeveel geld ze ook in het laatje brengen.

Voorzichtig tracht ze zich los te rukken uit de greep van Sander. Die houdt haar alleen maar steviger vast. Hij beweegt vooruit, van de trap af en Jocelyn moet met hem mee.
Ze wilde die kant ook uit, maar dat gaat haar prima alleen af.

Met een wilde beweging schudt ze de betovering van zich af, die de onverwachte situatie haar heeft gegeven, en zegt scherp: "Laat me, ik kan best zelf lopen."

Sander lacht alleen maar, droog en zonder humor. Na een vlugge blik van haar kant, beseft ze dat hij haar aankijkt, zijn gezicht is ontstoken van iedere blijdschap. Hij is woedend, zoveel is haar wel duidelijk.

Hij draait zich nog een laatste keer naar zijn prins en zegt: "Regel jij het met haar pooier?"

Dat laatste woord spuugt hij uit en Jocelyn voelt zijn greep nog meer verstrakken.
Jocelyn hoort zijn woorden, maar kan er geen betekenis uit onttrekken. Verbluft probeert ze te ontcijferen wat hij nou precies zei en wat hij ermee bedoelt.

Sander gunt haar geen moment de tijd. Zonder zich ook maar iets van haar aan te trekken, sleept hij haar de zaal door. Enkele meisjes op het podium eisen alle aandacht op, waardoor ze bijna ongezien gedwongen wordt mee te lopen.

Jocelyn protesteert wel, maar ze komt niet over de muziek heen en kan niet tegen zijn kracht op.

Als ze bijna in de lobby is, weet ze de blik van Danny te trekken. Hij heeft een dienblad in zijn handen en staat daar roerloos tussen zijn clientèle. Zijn ogen zijn groot en geschokt.
De deur klapt tussen hen dicht en Jocelyn weet dat hij toch niks kan doen.

"Heb jij een jas hier?"

De stem van Sander is grommend. Puur uit overlevingsdrang, het is oktober en de ijskoude wind raast door de open ruimte tussen Buitenhaven en het Woud, wijst ze haar jas aan.

Hij helpt haar ongeduldig en even later staat Jocelyn buiten. De wind snijdt door haar broek en ze voelt hoe haar onbeschermde handen en voeten nu al in ijsklompjes veranderen terwijl Sander het gevecht aangaat met de twee uitsmijters die hem hier - godinzijdank - niet zomaar mee weg laten komen. Sander wordt gedwongen haar los te laten.
Hoewel hij alleen is en Ad en Lorenzo niet voor de poes zijn, is hij belachelijk snel aan de winnende hand.

Jocelyn kan niet meer naar binnen, daar zijn Vince en zijn handlangers.

Ze wacht het einde van het gevecht niet af, maar draait zich om en rent naar het Woud.