"Dus, ik hoop dat je het niet erg vindt om te strippen. Je weet; ik zou dat ook wel willen doen, maar gek genoeg willen ze geen kalende, praktisch middelbare mannen op het podium."

Danny probeert zich ervan af te maken met een grapje, maar Jocelyn heeft al geknikt. Met het runnen van een stripclub zijn ook zulk soort problemen aan de orde van de dag, maar vandaag zitten ze, wat personeel betreft, echt omhoog. Het is vrijdag, de drukste dag van de week, en doordat de herfst nu echt in is getreden, is er een stroom aan ziekmeldingen geweest van snotterende, snipverkouden meisjes.

Jocelyn, halfwolf die ze is en dientengevolge niet behept met dergelijke kwaaltjes in de warme omgeving waar ze zich nu in bevindt, voelde de vraag al aankomen.

"En je bent niet middelbaar," zegt ze dan nog. Danny is, net zoals Christel, bijna vierendertig - wat logisch is, aangezien ze hun plan voor Buitenhaven in hun gezamenlijke schooltijd hebben bedacht. Drieëndertig is nog minstens een decennium van die middelbare leeftijd af.
Maar kalend is hij wel, iets waar hij vroeg mee is begonnen. Vandaar die eeuwige muts van hem.

Ondanks dat hij er wat ruig uitziet met zijn pokdalige gezicht en vettige staartje, heeft hij een zacht karakter en - hoewel Jocelyn de match van de twee managers in het begin van haar werkperiode wat opmerkelijk vond - snapt ze prima waarom deze samenwerking met de twee zo goed gaat. Waar Christel oog heeft voor detail en het beste met de vrouwelijke werknemers voor heeft, overziet Danny het geheel en zorgt ervoor dat Buitenhaven niet verzandt in kleinigheidjes.

Nu is het aan haar om te zorgen dat het goed gaat met de meisjes en de aparte elementen en, nu Christel al een week weg is, merkt ze dat ze het steeds beter in haar vingers begint te krijgen. De assistent-bedrijfsleider zijn is toch heel iets anders dan de echte leiding op zich te moeten nemen.

***

Jocelyn zit voor de spiegel en kijkt nerveus naar zichzelf. Het is - zoals elke keer - weer een dingetje om die stap te zetten: van zichzelf naar Luna. Haar make-up is heftig. Storm; een vrij nieuw meisje, is een van de vier andere strippers die er vandaag zijn en heeft talent voor visagie. Zij volgt dan ook een dergelijke opleiding en Jocelyn schat in dat zij, na het behalen van haar diploma, al snel afscheid zal nemen van Buitenhaven.

Storm heeft voor herfsttinten gekozen, waardoor er smalle rode veertjes aan haar wimpers geplakt zitten - een aparte gewaarwording - en de tinten op haar oogleden overlopen van lichtbruin naar dieporanje.
Ze heeft een keer geen pruik op, haar donkerblonde bob past perfect bij dit uiterlijk, en dat voelt toch ietwat vreemd aan. Koud, hoewel het warm genoeg is in de zaal.
Het zware parfum is vertrouwd. De heftige muskusgeur maakt het haar makkelijker om zich Luna te voelen. 

Het is opmerkelijk rustig achter het dikke gordijn, daar waar de strippers zich omkleden. Jocelyn hoort het rumoer van de steeds voller lopende zaal over de harde muziek heen.
Maya en Denzilla zijn zachtjes aan het roddelen over enkele geruchten die Buitenhaven bereikt hebben.
"Ze zeggen dat de weerwolfprins op zoek is naar zijn zielsverwant," hoort ze opgewonden fluisteren. Jocelyn kreunt in stilte als zij naar hét nieuws van de dag luistert.

De prins komt uit Blauwewater en is inmiddels vijfentwintig jaar. Waar ze eerst een spanning voelde om hem te ontmoeten, volgens zichzelf toch wel een 'moetje' nu ze zich in Mångata bevindt, voelt ze dat nu absoluut niet meer. Zijn reputatie én die van zijn mannen, hebben haar intussen bereikt en ze zit niet te wachten op de rokkenjagers die ze, volgens de verhalen, zijn.
Ze probeert het positief te bekijken: een prins komt gewoonlijk met een hele entourage aan ondergeschikten en in zijn specifieke geval; met een deel van zijn roedel.
De VIP-ruimte is alweer een tijdje niet in gebruik geweest en zijn komst zal de omzet absoluut doen stijgen. Zij is nu een manager en zou dat belangrijk moeten vinden.

Toch voelt dat niet zo. Een kringel vrees roert zich in haar binnenste.

Er staat wat op stapel, ze voelt het in haar botten.

***

Tijdens het dansen voelt ze de blikken van het hooggeplaatste bezoek op zich branden. De wervelende spots zijn op haar gericht, dus ze ziet niet meer dan silhouetten. Ze draait zich van hen weg, verdiept zich weer in haar verleidelijke bewegingen. Bant hen uit haar gedachten.

***

"Jocelyn, je bent geboekt."

Jocelyn kijkt geschrokken op terwijl ze het dienblad met lege glazen omwisselt voor een met volle exemplaren, terwijl ze tussendoor aan haar licht-taupe bikinitopje sjort.
Die heeft ze vandaag voor het eerst aan en, als het aan haar ligt, ook voor het laatst. De lichte kleur lijkt veel te veel op haar eigen ivoren huidskleur en ze voelt zich lichtelijk aangerand door alle hongerige blikken die op haar bedekte borsten worden geworpen. Het is nog erger dan als ze daadwerkelijk topless is.
Gelukkig zijn ze nog niet handtastelijk geworden, daarvoor is de reputatie van Buitenhaven te goed.

Maar door die boeking weet ze al dat er voor haar betaald wordt.

Ze slikt.

"Wacht, ik ga het voor je afzeggen." Danny heeft die beweging gezien en weet voldoende. Sinds die ene - rampzalige - keer, toen ze negentien was, is ze niet meer alleen met een klant in een privékamer geweest en eigenlijk was ze dat van plan zo te houden.

Maar ze kijkt rond, naar de vier andere meisjes. Normaal, en zéker op een vrijdagavond, zijn ze met het driedubbele aantal, zo niet meer. Degenen die anders de privédansen op zich nemen, zijn nu allemaal ziek en Jocelyn weet al dat ze iets dergelijks niet over kan laten aan de jonge meisjes die nu al doen wat ze kunnen.

"Nee," zegt ze dan ook beslist. "Ik doe het. Heb je een tijd afgesproken?"

Op dit moment is het te druk om iemand te missen, maar ervaring heeft haar inmiddels geleerd dat het na drieën rustiger zal worden.

"Ja, om middernacht," zegt Danny echter. Hij ziet dat ze wil protesteren en zegt: "Hij hoort bij de weerwolfprins. Ik kon hem dat niet weigeren."

Ze had al verwacht dat een dergelijke boeking van de VIP gasten zou komen, dus die laatste opmerking doet haar niet zoveel.
Jocelyn haalt haar schouders op en zegt: "We zien het tegen die tijd wel."
Het duurt nog een uur voordat het zover is.

***

Jocelyn baalt gigantisch dat de afspraak pas om twaalf uur is. Als ze direct gegaan was, had ze nu niet te maken met die ontzettende spanning.
Ze weet niet eens wíe er die afspraak heeft gemaakt. Ze is tot nu nog niet in hun buurt geweest, alle meisjes hebben gesmeekt om hen alsjeblieft te mogen bedienen, dus die noodzaak was er niet.

Misschien dat toch iemand van de anderen de striptease over zou willen nemen?

Met nog vijf minuten op de klok, stelt ze die vraag aan Danny, die trouw glazen blijft vullen en het overzicht houdt.

"O, eh. Hij vroeg speciaal naar jou," zegt die dan en Jocelyn trekt haar wenkbrauw omhoog.

"Hoezo dan? Ik ben daar nog niet in de buurt geweest."

De geladenheid waar haar lichaam strak door staat, wordt ineens tien keer erger.

"Luna, je kunt je naar de Sterrenhemel begeven, kom je?" Het is Storm die haar op komt halen. Ze kijkt professioneel naar de make-up van Jocelyn en knikt tevreden. "Je bent er klaar voor," geeft ze dan aan.

De paniek slaat toe.

Angstig zegt ze, zich er niets van aantrekkend dat zij de leidinggevende is: "Storm, wil jij het van me overnemen? Ik eh, ik ben er niet klaar voor."
Hoewel de ander net achttien is, vindt Jocelyn dat ineens niet meer zo belangrijk. Zeker niet als het gezicht van het jongere meisje oplicht.

Direct daarop betrekt haar frisse gezichtje echter weer en Storm zegt nors: "Ik heb het aangeboden, maar hij vond me te jong."

Ah, hier was blijkbaar al over gediscussieerd.

Jocelyn heeft niet de tijd om hier verontwaardigd over te raken, of om hier verder over na te denken.
Uiteindelijk had ze het niet erg gevonden om deze beurt aan zich voorbij te laten gaan.

Ze knikt manmoedig en heft haar kin trots omhoog.
Het is zover.

Snel draait ze zich naar Danny die haar bezorgd aanstaart. "Geen seks, toch?"

Dat laatste zou voor zich moeten spreken, maar ze moet het ineens zeker weten.

Gelukkig lacht Danny geruststellend en herhaalt haar woorden: "Geen seks. Succes Luna. Je kan dit."

Ze loopt naar de trap die naar de split level leidt en ziet de weerwolfprins zitten, omringt door zijn meegenomen roedelleden. Ze telt er, buiten de prins om, zes.
Hij is groot, dat ziet ze zelfs in die zittende houding. Zijn spierballen spannen soepel tegen zijn kleding aan en hij heeft zijn benen ver uitgestrekt, simpelweg omdat hij die ruimte nodig heeft. Zijn huid is ontzettend donker, wat hem een mysterieuze glans geeft in de betrekkelijk duistere ruimte. Het flitslicht en de draaiende spots zijn voorbehouden aan het podium, maar ze weet dat deze weerwolven haar beter kunnen zien dan zij haar, wat haar een ongemakkelijk gevoel bezorgd.
De andere zes zijn ook groot. De helft heeft een donkere tint - zoals de prins. Drie stuks hebben een lichtere huids- en haarkleur, maar ze zien er niet minder gevaarlijk uit. Jocelyns hart klopt in haar keel als ze de moeiteloze dreiging van hen af ziet komen. Ze hoopt van harte dat ze geen onrust zullen veroorzaken, want ze betwijfelt of Ad en Lorenzo hen aan zouden kunnen. Ook één op één schat ze hun kansen niet heel hoog in, als ze heel eerlijk is.

Denzilla bedient ze en haar lach is te hard en schel, terwijl ze zich veel dichter bij de mannen bevindt dan Jocelyn zelf prettig lijkt.
De mannen schijnen het geen probleem te vinden.

Weer slikt ze als ze bedenkt dat zijzelf zo meteen nog dichter bij iemand zal zijn. Er schijnt een streep licht onder de deur van de Sterrenhemel, maar de andere deuren die naar de privéruimtes leiden zijn donker.
Ze had niet gedacht dat er slechts één persoon gebruik zou maken van de speciale geneugten die Buitenhaven te bieden heeft, maar dan denkt ze aan de opmerking van Maya: weerwolfprins Vince is op zoek naar een bruid, een zielsverwant.

Hij keurde haar net geen blik waardig, dus zij schat in dat zij dat niet is.
Aan de andere kant, zij zit volop in de make-up en is getooid met veren. De geur die haar omringt is niet de hare. Dit is zíj niet.
Ze lacht wrang.

Nummer acht van het gevolg van de prins wacht op haar. Ze moet stoppen met treuzelen.

***

Met een uiterst nerveus gevoel doet ze de deur van de Sterrenhemel open. Hoewel de andere kamers naar een kleur vernoemd zijn, is deze vanaf het begin aangeduid met zijn huidige naam. De overheersende kleur is diep-donkerblauw, maar het dikke, luxueus aanvoelende behang is voorzien van een zilver schijnende maan en honderden twinkelende sterren.
Het weelderige tapijt is effen donkerblauw, wat voor een aparte gewaarwording zorgt, alsof ze zich midden tussen de sterren bevindt.

De Sterrenhemel dus.

De hele kamer wordt echter gedomineerd door de man die op de halfronde donkerblauwe bank zit, bijgeschenen door een zacht licht dat uit enkele strategisch geplaatste spotjes komt. Hij leunt ontspannen achterover, zijn gespierde benen gespreid en uitgestrekt. Zijn handen heeft hij achter zijn hoofd gevouwen en er staat een zinnelijke uitdrukking op zijn donkere gezicht, voorzien van een kort baardje en keurig bijgewerkte snor. Hij ziet er enkele jaren ouder uit dan zijn prins, eerder dertig dan halverwege de twintig.
Jocelyn blijft aarzelend bij de deur staan, de klink krampachtig in haar hand.

De man neemt haar intens op en zij voelt zich als een hertje, gevangen in de koplampen van een snel-naderende auto.

"Sluit de deur maar, Luna," zegt de man. Zijn stem is duister, vol beloftes.

Jocelyn ziet hoe haar vingers trillen als ze doet wat hij zegt. Ondanks haar angst, kan ze niet anders dan vol bewondering naar het prachtige exemplaar voor zich kijken.
Zijn dikke wimpers vallen als een sluier over zijn wangen, terwijl ze doorheeft dat hij haar ook van top tot teen bekijkt.

Haar kleding, de taupekleurige top en het bijpassende broekje - wat is ze blij dat het in ieder geval geen string is - verhullen nauwelijks en de glinsterende gouden pumps maken haar niet zekerder van zichzelf. Ze heeft slechts haar zware make-up en parfum waar ze zich achter kan verschuilen.

De man zelf is gekleed in een fris overhemd en een versleten spijkerbroek. Zijn schoenen zijn van leer en verrassend schoon.
Hij is een weerwolf, dus ze durft te wedden dat hij verder niks draagt; dat dit al veel is voor zijn doen.
Bovendien ziet ze zijn spieren duidelijk afgetekend in zijn kleding, wat haar ook een hint geeft.

Hij zit ogenschijnlijk ontspannen op de bank, maar zelfs in deze ruststand heeft hij een katachtige, gespannen sfeer over zich heen hangen die haar angstige gedachten voedt.

Als ze slim is, gaat ze er nu vandoor.

De daad bij het woord voegend, tast ze weer naar de klink. "Sorry, dit is een misverstand," piept ze.

Ze draait zich naar de deurklink en heeft hem nog niet omlaag gedrukt, of ze voelt hoe zijn hand de hare bedekt en haar moeiteloos tegenhoudt. Die is snel!

Geschrokken probeert ze zich los te wringen, maar hij lijkt dat niet eens te merken en begeleidt haar doelbewust naar de bank toe. Zijn hand is warm en ze voelt kleine stroomstootjes door zich heen trekken.
Ze weet dat hij haar hart in haar borst moet horen bonzen. Hij is per slot van rekening een weerwolf en het is hier - op haar eigen versnelde ademhaling na - erg stil.

De man laat haar los en gaat weer zitten. Hij kijkt nu omhoog naar haar - waar hij staand meer dan twintig centimeter langer is - en ze ziet zijn ogen glinsteren.
"Ik ben Sander," zegt hij dan. "Ik heb jou geboekt en ik wil graag een lapdance van jou. Begin maar."

Sander legt zijn handen kalm naast zich op de bank en hij buigt zich ietsjes naar voren - gelijk een roofdier. Jocelyn ziet een spiertje in zijn kaak bewegen.
Zelf balt ze haar handen tot vuisten en tracht tot rust te komen. Hij heeft gelijk, hij heeft haar geboekt en ze zou dapper genoeg moeten zijn om niet weg te rennen. Jammer alleen dat haar lichaam hele andere signalen doorgeeft.

De adrenaline pulseert door haar aderen terwijl ze hem aankijkt, haar ogen zijn groter dan normaal.
Onwillekeurig trekt ze haar kleding recht, maar er is nauwelijks eer aan te behalen. Het zorgt er slechts voor dat zijn blik naar de beweging wordt getrokken en Jocelyn ziet hem geïnteresseerd naar haar lichaam kijken. Overal waar zijn strakke blik haar huid raakt, wordt ze een intens getintel gewaar.

Jocelyn sluit haar ogen en probeert haar eigen ik weer in haar binnenste op te sluiten. Nu is er alleen ruimte voor Luna.

Als ze haar ogen weer opent, ís ze Luna. Sander ziet het ook. Tevreden leunt hij verder naar achteren.

***

Leeswaarschuwing: bevat een seksuele scène

Met een verleidelijke beweging loopt ze naar de kast en zet de muziek aan. Het zachte achtergrondgeluid die nog doordrong van de hoofdzaal is nu helemaal niet meer hoorbaar, er is slechts ruimte voor hem en voor haar.
Ze staat even stokstijf en beweegt dan haar billen naar achteren op de maat van de muziek, terwijl ze met haar handen door haar haren woelt en vervolgens haar vingers over haar eigen lichaamscontouren laat gaan.

Sander sist zacht, Jocelyn voelt haar mondhoeken tevreden omhoog kruipen. Nu heeft zíj de macht.

Ze draait zich sierlijk om en loopt heupwiegend en uitdagend naar hem toe. De ietwat glimmende danspaal negeert ze en staat ver genoeg van de bank om genegeerd te kúnnen worden.
Ondeugend leunt ze iets naar voren. Ze zorgt ervoor hem niet aan te raken met haar lichaam, behalve met haar handen. Ze strijkt door zijn korte haar en deinst weer terug, draait zich helemaal om. Langzaam beweegt ze haar heupen, haar hele lijf, en volgt haar rondingen opnieuw met haar handen.

Ze kan zijn reactie niet zien, maar voelt hem wel verstrakken op de bank. Als ze achter zich gluurt, ziet ze hoe zijn handen nog werkeloos naast hem liggen, maar wel tot vuisten zijn gebald.
Abrupt keert ze weer en laat zich zakken, haar gezicht opgericht naar de zijne, en kruipt sensueel naar hem toe, haar oogleden half geloken en schuddend met haar haren. Voor het effect likt ze over haar boventanden en ziet hoe zijn ogen in reactie koortsachtig glanzen.

Jocelyn komt omhoog en raakt bíjna zijn benen aan. Ze hoort hem scherp zijn adem inhouden, dus hoewel er geen lichamelijk contact is, hij voelt het toch. Net zoals zij zijn enkels bijna kan uittekenen, zijn gespierde kuiten en dan zijn knieën. Er zit een ruimte van minstens vijf centimeter tussen haar en hem, maar de hitte straalt van hen beiden af.

Ze voelen allebei de pulserende aantrekkingskracht.

Haar handen belanden bij zijn brede bovenbenen en ze krabbelt weer overeind, ze heeft haar lichaam daardoor iets minder goed in de hand, waardoor ze hem bíjna bij zijn kruis aanraakt. Weer sist Sander heftig door zijn opeengeklemde tanden, hij spreidt zijn benen nog iets verder. Jocelyn glimlacht speels.

Sander beweegt een klein beetje, maar houdt zijn gebalde handen nog steeds naast zich, zijn ogen zijn strak op haar bewegingen gericht.
Jocelyn zet haar knie vrij abrupt tussen zijn benen. De grote man verstijft onmiddellijk. Zij heft een wenkbrauw naar hem op, de ondeugende glimlach straalt door naar haar ogen. Ze heeft het eigenlijk prima naar haar zin, nu zij zo overduidelijk de touwtjes in handen heeft.

Ze raakt hem dan echt aan. Ze begint bij zijn buik, voelt de harde ribbels tegen haar tastende vingers. In cirkels gaat ze verder omhoog: zijn gespierde borst tegen haar trillende handpalm, slechts zijn dunne kleding zit ertussen. Dat moet veranderen. Langzaam reikt ze naar de knoopjes, die ze een voor een losmaakt. Met haar knie nog steeds tussen zijn benen, weet ze zijn overhemd uiteindelijk helemaal open te krijgen.

Geschokt kijkt ze naar de matglanzende donkere huid. Als ze dan eindelijk haar hand op zijn blote vel legt, voelt ze de tintelingen door haar heen trekken en rechtstreeks tussen haar benen eindigen. Sidderend haalt ze adem, terwijl ze verder op verkenningstocht gaat. Het trage, maar machtige kloppen van zijn hart heeft haar interesse, net zoals zijn stugge borsthaar. Ze lacht inmiddels niet meer.

Sander pakt haar heupen vast, wat voor een extra intens gevoel zorgt. Haar hele lijf staat nu in vuur en vlam voor zijn aanrakingen en het kost haar heel veel moeite om hem "Nee", te zeggen. Haar stem klinkt schor in haar oren, maar hij luistert wel. Het voelt direct als een gemis voor hem en voor haar.

Jocelyn buigt naar voren, naar zijn gezicht, naar zijn lippen. Automatisch buigt ook Sander zich, wat reden voor haar is om weer naar achteren te leunen. Haar lach is weer terug. Ze voelt zich oppermachtig.
Deze krachtige man wil haar, maar luistert naar haar, zal niks tegen haar zin doen. Dat gevoel is bijna verslavend.

Ze voelt iets tegen haar knie groeien.

Met haar beide handen weer in haar korte coupe, legt ze haar hoofd in haar nek. Het voelt ontzettend kwetsbaar, maar ook precies goed. Weer pakt hij haar heupen vast, zijn duimen maken magische cirkels op haar hypergevoelige huid. Jocelyn hoort iemand kreunen. Is zij dat zelf?

Met koortsachtige ogen kijkt ze hem aan en woelt dan door zijn zwarte, kroezige haar. Haar rechterarm legt ze achter zijn nek en draait zich in een vloeiende beweging om. Jocelyn zit op zijn schoot en haar rug leunt tegen hem aan.
Ze legt haar hoofd op zijn linkerschouder en wrijft haar haren erover. Zijn krachtige arm sluit zich om haar middenrif en hij drukt zijn lichaam nog meer tegen de hare. Ze voelt zijn brede borst langs haar schouders wrijven als hij even beweegt. Zijn buikspieren voelt ze tegen haar rug, terwijl zijn keiharde stijve tegen haar billen drukt.

Dan pakt ze zijn handen, neemt het weer van hem over, en maakt er een gecontroleerde beweging mee over haar buik. Haar handen leiden de zijne en hij laat dat toe. De muziek - voor even vergeten - dringt weer tot haar door en Jocelyn zingt zachtjes enkele woorden mee "Jij bent mijn enige geliefde, mijn maan, mijn sterrenhemel" terwijl ze voelt hoe zijn grote handen over haar buik heen gaan in haar ritme.

Met een schok voelt ze hoe zijn verrassend zachte lippen zich sluiten over een plekje in haar hals waar haar hart zichtbaar klopt.
"Weet je, blondje, je intrigeert me. Ik kom er graag achter waarom dat is." Zijn stem is diep en sensueel terwijl hij de woorden in haar oor fluistert.

Ze zet zich tegen hem af, wat hem op een gesmoorde kreun komt te staan, en beweegt haar billen, haar lijf, haar hoofd. Met haar handen woelt ze weer in haar haren, over haar schouders en de rest van haar lichaam.
Heupwiegend loopt ze dan van hem vandaan, naar de muziekinstallatie toe.

Voorzichtig draait Jocelyn de muziek steeds zachter, totdat de achtergrondmuziek van de zaal weer tot hen beiden doordringt.

Ze merkt op hoe Sander een gigantische bobbel in zijn broek heeft en haar glimlach is veelbetekenend. Sander gromt. Zijn blik is zwart en intens, maar hij blijft op de bank zitten, zoals hem is opgedragen.

"Een fijne avond toegewenst, Sander," zegt ze, waarna ze kalm naar de deur loopt en zich vervolgens richting de zaal beweegt. Ze is zo weer aan de beurt om te strippen en te zingen, maar weet dat deze ervaring haar lang bij zal blijven.