Chantal

De mensen vechten zo hard als ze kunnen. Maar ik niet. Ik cirkel om de schaduw van Gerard heen. 'Hoe is het mogelijk dat je ontsnapt bent?'

Gerard lacht. 'Ik ben niet ontsnapt, draakje. Ik ben nog gewoon in mijn knusse kasteel. Eigenlijk zou ik je moeten bedanken voor het vermoorden van Hades. Nadat hij dood ging heb ik al zijn bezittingen gekregen. Ik ben nu de baas in dit kasteel. Maar dat doe ik niet. In plaats daarvan ga ik jullie doden. Een voor een zal ik jullie doden en in de hel laten lijden. Oh, wat verheug ik me hierop.'

Ik weet niet wat er gebeurt, maar ineens neemt iets wat blijkbaar altijd diep in me heeft gezeten het over. Het aura om me heen wordt tien keer helderder. Mijn stem wordt veel luider en is duidelijk te horen over het geluid van het vechten. 'Verdwijn, demon! Verdwijn uit mijn land! Ga terug naar de hel!'

Witte wind stormt langs mij en grijpt de schaduw Gerard, waarna het ervan door vliegt met Gerard gevangen. Ik val dan neer van de uitputting. Julia rent naar me toe. 'Mam! Zeg me alsjeblieft dat je in orde bent!'

Ik zucht. 'Ik ben nog in orde, Taritalia. Ik ben alleen uitgeput. Gerard verbannen kostte me veel energie, en ik weet niet hoe lang hij wegblijft. Ik... ik heb gefaald.'

Julia grijpt mijn kop en schud die door elkaar. 'Je hebt niet gefaald! Hij is weg nu en wij kunnen nog een dag vechten. Als je iets hebt gedaan dan heb je juist ons gered van Gerard.'

Ik kan Julia alleen nog in de ogen aankijken. Nee, ze is Julia niet meer. Ze is Taritalia. Ze is honderd procent mijn dochter. Ze lijkt zelfs meer mijn dochter dan Seniera. Ik kan gewoon niet negatief zijn met haar in de buurt. Ik aai haar over haar kop. 'Misschien heb je gelijk, kleintje. Ik heb Gerard verslagen. Hij is terug in de Hel. Maar voor hoe lang? Hoe lang duurt het voor hij terug komt? Ik maak me zorgen erover. Misschien kan ik hem niet verslaan. Niet permanent tenminste. Daar maak ik me zorgen om. Ik ben misschien een godin, maar hij is nu ook een god. En goden zijn onsterfelijk.'

Taritalia lacht. 'Maar er is daar een oplossing voor! Waarom maak je ons geen godinnen? Seniera, mij, Denise en Anouk? Wij kunnen je helpen!'

Misschien heeft ze een punt. Maar Taritalia en Seniera zijn nog jong, net als Tarquiral. Als ik ze krachten ga geven dan kan het verkeerd aflopen. Athena komt in mijn gedachten. 'Ze zijn misschien jong, maar ze zijn slim. Je kan het niet alleen aan. En bedenk dit: hoe meer jouw krachten zich verspreiden, hoe sterker jij wordt. In het begin zal het je energie kosten, maar na een langere tijd zal het meer en meer energie geven. Het zal je veel sterker maken dan je ooit kan denken.'

Ik heb nog zo mijn twijfels. 'Als ik mijn krachten met de verkeerde deel dan moet ik er zelf tegen vechten en kost het mij enorm veel energie. Dat wil ik voorkomen. Ik kan niet dingen doen die mij later de kop gaan kosten. Ik wil Taritalia en Seniera niet in gevaar brengen. Net als Denise en Anouk. We zijn te ver gekomen om nu risico's te gaan nemen.'

Athena laat me tot rust komen. 'Met de krachten komt onsterfelijkheid. Neem een keer het risico. Durf een beslissing te nemen. Ik beloof je dat je er geen spijt van gaat krijgen. Maar vergeet niet te zeggen welke taak ze gaan krijgen. Want iemand met de krachten van een godin zonder een taak zal vroeg of laat een gevaar worden.'

Athena heeft wel gelijk. Niet dat ik dat zeg, in mijn trots. Ik heb nog wat om over na te denken. Wil ik een van de andere de krachten geven, en zo ja, welke taak geef ik ze dan? Voor Taritalia weet ik al wat het beste past. Ik pak haar voorpoten in mijn voorpoten. 'Sluit je ogen, kleintje. Het is tijd voor jou om machtiger te worden dan je ooit ben geweest.'

Taritalia sluit haar ogen. Ik focus me dan op de krachten in mij. Ik kies dan de krachten die ik met haar wil delen. Ik adem een soort rook uit. De rook zweeft naar Taritalia, die het vervolgens inademt. Zodra ze de rook heeft ingeademd zucht ik. 'Open je ogen maar, Taritalia, godin van de oorlog.'

Taritalia opent haar ogen. Ze zijn nu bronskleurig. Haar schubben zijn iets lichter van kleur, net als haar vleugels nu ook veren hebben. Taritalia bekijkt haarzelf. 'Gaaf! Kan ik nu hele legers in de pan hakken in mijn uppie? Kan ik nu alle wapens die ooit bestaan hebben hanteren? Kan ik...'

Ik moet haar wel onderbreken. 'Rustig, opgewonden standje. Straks dood je nog alle niet-goden hier omdat je krachten losbreken.'

Taritalia komt iets tot rust. Nu kan ik een uitleg geven. 'Je kan nu elk wapen dat er bestaat of dat jij je in kan denken maken en hanteren. Dat is een mogelijkheid om legers van je af te houden, maar niet te veel. Als je jouw krachten opgebruikt ben je namelijk wel sterfelijk, zover als ik het begrepen heb van Athena. Wijsheid en terughoudendheid zijn belangrijk bij het hanteren van je krachten.'

Taritalia knikt. Dan laat ik haar op mijn rug klimmen. 'Hoe dan ook blijft je mijn dochter. Zullen we de rest ook maar regelen?'

Taritalia reageert. 'Ja. Ik wil wel weten wat je voor Tarquiral in gedachten hebt.'