Sylvia is een doodnormaal meisje. Tenminste, dat denkt ze. Haar leven gaat op rolletjes; ze is populair, heeft veel vrienden en wordt geliefd! En stiekem is ze verliefd op iemand. Ach ja, het hoort bij het leven. Het verhaal begint op de dag wanneer er een nieuwe jongen is.
⤞ ⤝
Sylvia keek naar alle mensen die naar binnen lopen. Ze zag ook een onbekende jongen naar binnen glippen. Ze volgde hem met haar blik en zag dat hij haar kant op loopt. 'Hoi.' zei ze wanneer hij ging zitten. 'Ik ben Sylvia.' voegde ze er aan toe. De jongen keek verbaasd naar haar. 'Heb je het tegen mij?' vroeg hij zenuwachtig. Eigenlijk wou ze iets zeggen zoals "Ja natuurlijk zit er soms een geest in je ofzo" maar ze hield zich nog net in en zei: 'Ja, hoe heet je?' De jongen keek haar even aan. 'Seb.' zei hij. Sylvia wou net iets zeggen wanneer de juf in haar handen klapte. De doodsaaie, lange, irritante les begon. Natuurlijk zat Sylvia gewoon te tekenen, en Seb keek stiekem mee. 'Mooie tekening.' fluisterde hij. 'Hoe ben je op het idee gekomen?' vroeg hij. 'Geen idee, ik teken vaak over de vier elementen en magie.' zei ze. 'Sylvia, ken jij het antwoord misschien?' vroeg de juf. 'Ja, 6390 x 7392 = 47234880.' zei ze. Seb keek haar verbaasd aan. 'Goed zo Sylvia, ga zo door!' complimenteerde de juf haar. Sylvia tekende gewoon verder. Elk antwoord wat Sylvia gaf was goed. De bel ging. 'Goed, vergeet niet je huiswerk te maken en ga nu door naar het volgende lokaal. De juf riep Seb even bij haar. 'Hé Seb, waarom kwam je niet naar voren om jezelf voor te stellen?' vroeg ze. Sylvia stopte en bleef in de deuropening staan. 'I-ik wou het niet...' fluisterde hij stotterend. 'Hij bedoelt dat hij het niet zo fijn vind als alle aandacht op hem gericht word.' zei Sylvia. Seb keek haar dankbaar aan. 'Oh, oké dan. Maar kom alsjeblieft wel een keertje naar voren, oké?' zei ze. 'Natuurlijk mevrouw.' zei hij. Hij liep snel weg met Sylvia.
⤞ ⤝
(Kort beginnetje ja maar oké)