P.o.v Cecilia. 

De volgende dag ga ik weer naar de trainingshal, om te zien hoe het met de andere agenten-in-opleiding gaat. Ik kom onderweg mijn mentor Hailey tegen. Ze kijkt me met een vreemde blik aan en ik glimlach twijfelachtig naar haar. Ze houd me tegen door mijn schouder zachtjes vast te pakken. ''Wees voorzichtig, Cecilia,'' Fluistert ze. Voor ik kan vragen waar ze het over heeft laat ze me los en verdwijnt ze in de menigte. Verward staar ik naar de plek waar ze net stond en vraag me nogmaals af waar ze het in vredesnaam over had. ''Oh hey Cecilia,'' Ik kijk op en zie mijn broer samen met Valerio naar me toe lopen. ''Wat doe jij hier?'' Vraagt Valerio. Ik zucht en kijk naar de trainingshal. ''Ik zag op het rooster dat er hier een mede agent met dezelfde simulatie ging trainen als ik heb gedaan. Het leek me wel leuk en leerzaam om te zien hoe andere agenten met de situatie omgaan. Cassian knikt en gebaart met zijn hand dat ik hem moet volgen. Verbaasd doe ik wat hij vraagt.

We rennen het gebouw binnen, en Valerio pakt een pasje uit zijn broekzak en opent een deur aan de rechterkant. Die was me nog nooit opgevallen; het heeft hetzelfde patroon als de rest van de muur en het is waarschijnlijk de enige deur die niet dramatisch omhoog glijd. Ik blijf even staan om te kijken naar de deur. Het klinkt misschien raar, maar als je je hele leven alleen maar futuristische deuren heb gezien kijk je nog aardig verbaasd naar normale deuren. Mijn broer pakt mijn hand en trekt me met hem mee de trap op. Valerio staat boven te wachten en roept naar ons dat we op moeten schieten. Eenmaal bovenaan de trap kijk ik met grote ogen de kamer rond. Het is een grote ruimte vol met techniek, en ik kan niet precies vertellen wat alles is. Ik zie een computer met vier verschillende camera beelden van de zaal, en ernaast hoe het eruitziet in de simulatie en voor degene die erin zit. Verder staan er nog computers met cijfers en statustieken, te veel om op te noemen. Cassian en Valerio haasten zich naar twee lege computers bij het gigantische raam en loggen zo snel mogelijk in. Ik blijf verbaasd kijken naar de techniek die hier aanwezig is. Een iets oudere man komt naar de toe, en ik herken hem meteen. Het is onze leider, Max Davidson. Al noemen de meeste mensen hem Kapitein M. 

''Welkom, Cecilia. Ik neem aan dat je hier bent om te kijken naar de simulatie?'' Vraag de Kapitein. Ik knik en hij neemt me mee naar een aparte kamer. Links is er een groot raam met een bank ervoor, en op de muur ertegenover hangt een aardig grote tv waar een beeld op word weergegeven. Ik bestudeer het voor een paar seconde en zie dat het het beeld is van de agente die gaat beginnen met de simulatie. Ze beweegt haar hoofd naar rechts en ik zie de laatste paar mensen de hal verlaten. De kapitein zet een glas met water op de tafel voor de bank. ''Er ligt daar een afstandbediening waarmee je naar de simulatie-camera's kan overschakelen. Succes.'' Ik bedank hem en neem plaats op de bank. 

P.o.v  C.O.V

''Dus het leek je een handig idee om de agente te laten gaan en tegen iedereen laat vertellen wat er gebeurt is.'' Christian gaat zuchtend zitten en haalt een hand door zijn haar. Ik grijns. ''Ja. Dat meisje was doodsbang, dus haar verhaal zal ook niet erg veel kloppen. Het enige wat ze zal vertellen is dat we onverslaanbaar zijn, wat hopelijk de andere agenten ook bang maakt.'' Mijn partner reageert niet en heeft inmiddels zijn handen voor zijn gezicht geslagen. ''Komop, je weet zelf toch ook wel dat diep van binnen die jongere agenten niet echt tegen ons willen vechten. Ze zijn jong, willen vrij zijn, maar hun ouders zijn agenten en de plicht roept dan voor hun. Ze moeten trainen, ze moeten spioneren, bla bla bla.'' Christian zucht. ''Daar heb je een punt. Maar weet je zeker dat ze echt niet verkeerde dingen gaat vertellen?'' Dit keer is het mijn beurt om te zuchten. ''Ja, en als ze het toch doet zullen er grote gevolgen zijn voor haar en haar omgeving.''