Celine

Bernard en Sila brengen me naar hun huis. Het is een kleine blokhut midden tussen de groene heuvels. Ik laat me uitgeput vallen in het gras naast het huis, want zelfs ik zie in dat ik veel te groot ben voor het huis. De wandeling heeft me veel energie gekost, wat me vertelt dat ik nog niet de conditie van een draak heb. Bernard gaat even tegen me aanzitten in het schitterende graslandschap. Hij kijkt me aan. 'We kunnen best een huisje voor je maken hier. En we kunnen ervoor zorgen dat je meer leert over hoe je nu bent.'

Ik leg mijn kop op mijn poten. Ik sluit mijn ogen half, maar kan niet in slaap komen. Er is te veel gebeurd. 'Ik wil juist terug naar huis. Niet meer een draak zijn. Is dat niet mogelijk?'

Bernard kijkt naar me. Hij lijkt te twijfelen og hij wat moet zeggen en wat hij precies moet zeggen. Hij twijfelt nog verder. Dan zucht hij. 'Sila denkt dat ik de alwetende magiër ben. Dat ben ik niet. Ze weet bijna alles wat ik weet over magie. Wat ik weet heb ik na velen jaren geleerd. Maar ik weet niet hoe de magie van de draken werkt. Het gaat me boven de pet. Ik kan je wel vertellen dat jou naar huis krijgen onmogelijk gaat worden. Jouw nieuwe vorm heeft een of andere betovering geactiveerd die je hier naartoe heeft getrokken. Ik weet niet hoe ik die betovering moet omkeren.'

Ik zucht luid en verlig iets. Ik zit voorgoed vast in deze wereld, hoe het ook mag heten hier. Dan bedenk ik me het andere. 'En me terug veranderen? Mij weer een mens maken? Is dat mogelijk?'

Bernard knikt. 'Dat is mogelijk, maar ik kan er helemaal niks aan doen. Dat is het rare. De magie van die pakken is gebaseerd op de eigenaar. Je kan terug veranderen, maar je moet het zelf uitvinden. Ik kan er niks aan doen. Ik kan je wel helpen met het vinden van de manier.'

Ik knik. 'Bedankt, Bernard, voor wat je gedaan hebt. Ik zal je nu niet meer lastig vallen met mijn problemen. Veel plezier met jouw leven.'

Ik sta op om weg te gaan. Het is beter als ik hem met rust laat vanaf nu. Hij pakt mijn voorpoot door zijn armen eromheen te slaan. 'Alsjeblieft, blijf! De wereld is te gevaarlijk om alleen zonder manier om jezelf te beschermen rond te zwerven.'

Ik schud mijn hoofd. 'Als ik blijf dan ben ik jullie alleen maar tot last. Ik ga uitzoeken hoe ik dit terug kan draaien en ik ben weg. Dan hebben jullie geen last meer van me en kunnen jullie ongestoord blijven leven. Vaarwel, Bernard.'

Sila rent het huis uit en gaat eigenwijs voor me staan. 'Nee. Ik laat je niet alleen gaan. Niet totdat je jezelf kan beschermen.'

Ik laat mijn schouders zakken en rol mijn kop. 'Omdat jullie erop staan blijf ik even. Maar zodra ik het gevoel heb dat ik op welke manier dan ook tot last ben verdwijn ik.'

Berden laat me los en loopt het huis in. Sila achtervolgt hem. Maar voor ze dat doet gebaart ze met een boze vinger naar me. 'Waag het niet om weg te gaan, want ik kom je achterna.'

Sila

Pap gaat zitten in zijn luie schommelstoel. Hij lijkt niet helemaal gerustgesteld, net zoals hij naar buiten blijft kijken of het nog goed gaat met Celine. Eigenlijk ben ik ook nerveus, maar ik houd mezelf onder controle. Ik plof neer op de bank. Dan begint pap. 'Schat, ik heb werkelijk geen idee hoe ik haar moet helpen. Ze lijkt niks te weten over wat er met haar is gebeurd. Ook mijn kennis is zeer gelimiteerd, vooral omdat ik nog nooit iets zoals dit heb meegemaakt en maar weinig hierover heb kunnen lezen.'

Ik leg mijn benen op de bank. Ik kijk even naar buiten, door het raam dat tussen de huiskamer en de ligplek van Celine zit. Celine is half opgerold en kijkt naar de zonsondergang. Ze lijkt te huilen. Ik heb eigenlijk medelijden met haar, vooral omdat het lijkt alsof dit haar allemaal overkomt. Ze lijkt nergens invloed op te hebben en helemaal geen keuze. 'Ik wil haar helpen, hoewel ik niet weet hoe. Het lijkt alsof ze ze ineens een draak is geworden, tegen haar zin.'

Pap knikt. Hij schommelt wat in zijn aftandse schommelstoel. 'Dat idee heb ik ook. We zullen in ieder geval geen saaie tijd tegemoet gaan. Maar ik weet ook niet of ik haar nu wel of niet moet vertrouwen. Maar dat is niet hetgeen wat het meeste op mij weegt. Ik ben bang dat ze de krachten gaat ontdekken van haar nekband. Op zich zijn ze redelijk veilig voor haar, maar voor de mensen en andere wezens om haar heen vrees ik. Bindingsmagie is niet zwak, maar met een drakenschat die het voor je doet is het bijna onbreekbaar. Straks veranderd ze zonder dat ze wilt jou in een dienaar, of erger. Dus Sila, alsjeblieft, wees op je hoede bij haar. Als je magie begint te voelen in haar, die je niet vandaag voelde, ren meteen naar mij toe. Ik kan het misschien nog inbinden, maar jij bent te onervaren. Bij jou zou het misschien los kunnen breken en zich tegen je keren. Ik ben zo bang dat er iets met je gebeurt.'

Ik knik zachtjes. Pap heeft een goed punt. Celine is geen kwaad mens, of draak, maar ongetrainde magie is nog gevaarlijker dan een atoombom. Het is een ongeleid projectiel dat iedereen en alles kan verwoesten. En die angst hebben we beiden.