Celine

Het meisje komt terug met een oudere man, die net als haar een staf heeft om op te leunen. De oude man kijkt naar me. 'Dus jij bent degene die volgens mijn dochter de wereld aan het verwoesten is. Wat is jouw naam?'

Ik verlig iets, zodat ik hem normaal kan aankijken. Ik kan me nog steeds niet goed bewegen, dus is dat het enige wat ik kan doen. 'Ik ben Celine. Wat is er met me aan de hand? Waar ben ik? Wie zijn jullie?'

De oudere man legt een hand op mijn kop. 'Rustig, Celine. Ik ben oude Bernard. Mijn dochter is Sila. We zijn bewakers van de magie. Sila heeft uitgelegd dat je veranderd bent zonder dat je het wilde. Ze heeft ook verteld dat je er niks van wist. Klopt dit?'

Ik knik, zover als dat mogelijk is, want ook mijn nek voelt nog stijfjes. 'Ze vertelde dat ik de wereld kapot heb getrokken hierdoor. Heb ik de wereld verdoemd?'

Bernard schud zijn hoofd. 'Niet perse. Mijn dochter is gewoon een onheilsprofeet. Je hebt de wereld nog niet verdoemd. Er is nog een kans om het te redden. Maar niet als je niet kan bewegen. Maar ik heb meer uitleg om te geven. Dat pak dat je aan had gedaan, was de huid van een draak. Omdat het uit zichzelf al magisch is, is jouw transformatie geen verrassing voor me. Die nekband is wel een verrassing. Ik weet niet hoe lang ik heb gezocht naar dat reliek. Het is een object, dat de drager in een leider of leidster veranderd. Het is zo machtig, dat degene die het draagt iedereen die niet loyaal is aan een ander, meteen beïnvloed. Maar niet alleen dat, je kan ook iedereen onder je veranderen naar wat je maar wilt. Ik was bang dat het in de handen van het kwaad zou vallen.'

Ik probeer mijn linker klauw naar mijn nek te laten gaan. Helaas valt mijn klauw na een meter of vijf weer naar beneden. Ik heb amper kracht genoeg om te bewegen. Berden ziet dat. 'Ik zie dat je nog geen controle hebt over jouw nieuwe spieren. Misschien als ik even naar jouw lichaam mag kijken dan kan ik je wat meer bewegingsruimte geven.'

Ik zucht. Ik heb alle hoop al opgegeven. Als het lot van de wereld in mijn handen ligt, dan zou de wereld er beter vanaf zijn geweest zonder een held. 'Je mag het proberen. Maar ik denk niet dat je de juiste persoon voor je hebt om de wereld te redden. Je zou nog meer hebben aan een manke wolf.'

Bernard knikt. Hij gaat aan het werk. Langzaam beweegt hij zijn handen over een van mijn poten. Terwijl hij dat doet begint het gevoel in de poot te komen. Bernard gaat door met de andere poten. Vervolgens neemt hij mijn romp onder handen. Terwijl hij dat doet spreekt hij tegen me. 'Een manke wolf heeft ook nog nut. Zijn nut is alleen niet bekend bij hemzelf. Je moet gewoon leren wat je kan doen. En dat kan alleen met de juiste begeleiding. Begeleiding zoals Sila en ik. Kom maar met me mee. Ik denk dat de zenuwen nu goed zijn gekoppeld.'

Ik sta voorzichtig op. Deze keer val ik niet direct om. Dat geeft me de moed om verder te gaan. Ik rol me overeind en duw mijn poten volledig uit. Ik weet net te voorkomen dat ik voorover val omdat mijn achterpoten zodanig gebogen zijn. Ik bekijk mezelf weer. Net als eerder bij oma's huis heb ik turquoise platen en zwarte schubben. Mijn vleugels zitten netjes opgevouwen op mijn rug. Ik zie tussen de grote vingers tekenen van turquoise membranen. Ik probeer mijn vleugels uit te klappen, maar ze reageren net zo miniem als de rest van mijn lichaam eerder. Bernard legt een hand op mijn linker vleugel. 'Niet te veel in een keer. Anders kunnen jouw hersenen het begeven.'

Ik kijk naar mijn sterke voorpoten en achterpoten. 'Wat was er nou aan de hand? Waarom kon ik ze niet gebruiken?'

Hij legt een hand op mijn schouder, wat makkelijk voor hem is omdat ik nog verre van een volgroeide draak ben. 'Tijdens jouw transformatie is er veel spiermassa gegroeid. Maar die spiermassa moet ergens door worden aangestuurd. Daar is je zenuwstelsel voor. Jouw zenuwen waren wel nog aangesloten op jouw originele spieren, maar niet op jouw nieuwe spieren. Dat heb ik zojuist gedaan. Maar pas op: om jouw lichaam goed aan te kunnen sturen moest ik je ook aan jouw tweede set hersenen, het hulpbrein, introduceren. Dat zit ergens hier in jouw heup. Wat dat doet is dat het jou helpt je lichaam te sturen wanneer je groter wordt. Jouw hele achterlichaam wordt aangestuurd door het hulpbrein. Maar pas op, want het kan een eigen leven gaan leiden als je het niet onder controle houdt.'