Celine

'Doei schat! Geniet van je tijd met oma! Ik kom je over een week weer ophalen, ok? Ik zie je dan weer!'

Mam stapt in haar auto en rijdt weg, mij achterlatend met mevrouw stofnest, oftewel mijn oma. Oma is niet alleen saai, maar ook nog eens ouderwets en soms zelfs gemeen. Ik haat het om in haar buurt te zijn. Helaas moet ik hier verblijven terwijl mam met haar vriend op vakantie gaat. Oma sleept me naar binnen. Ze gaat op haar luie stoel zitten en breien, waardoor ik de tijd heb om te ontdekken waar ik de komende weken gevangen zit.

Al bijna meteen ga ik naar boven, naar de zolder. Ik weet dat daar tenminste nog wat spannends te vinden zal zijn. Opa was een soldaat tijdens de tweede wereldoorlog, waar hij souvenirs van had verzameld. Die zoek ik nu op.

Ik ben al even aan het zoeken als ik de kist vindt. Het is een soort houten kist met stalen banden erom heen. Ik gebruik mijn zakmes om de sloten open te breken. Ik ben verbaasd als de deksel piepend en krakend open gaat. In de kist ligt een of ander kostuum, met een grote nekband erop. Als ik het eruit haal lijkt het kostuum precies groot genoeg voor mij. Ik kan mezelf niet tegenhouden met het aantrekken. Het is alsof er iets is dat mij erin trekt.

Het pak glijdt makkelijk aan. Mijn armen glijden makkelijk in de klauwen, net als mijn benen. Als het pak aan is doe ik de nekband om. Ik weet dat het mijn lot verzegelt maar ik kan niks doen. Ik groei ineens uit. Zwarte schubben bedekken mijn lichaam, en alles wat onder komt nadat ik op mijn handen en voeten val wordt bedekt met platen. De platen zijn turquoise, waardoor ik een aangenaam contrast heb. Dan lijk ik tenminste niet duister. Om de een of andere reden blijf ik groeien. Ik spring omhoog in de hoop dat ik in de tuin achter het huis land. Ik wordt door een cirkel opgenomen en verlies mijn zicht.

Als ik eindelijk mijn ogen weer kan openen lig ik in een grasveld. Ik kan erg wijd zien, ongeveer de hele omgeving. Dan bedenk ik me dat ik nog niet heb gekeken hoe ik er nu uit zie. Mijn hoofd optillen gaat zwaar. Ik zie een groot drakenlichaam in het gras liggen. Als ik mijn veel zwaardere rechter arm optil beweegt de enorme klauw ook. Ik ben een zwarte draak geworden. Ik probeer moeizaam op te staan. Het gaat zo moeilijk dat ik twijfel of het de moeite waard is. Hard val ik om. Een stem klinkt. 'Jij stomkop! Waarom moest je per se een van de drakenschatten nemen?'

Ik draai mijn hoofd naar de stem, maar niets meer. Een meisje van ongeveer zestien staat voor me, leunend op een staf. Ze draagt een bruine jurk en bruine schaapsleren schoenen. Ik kijk ongeïnteresseerd naar haar. 'Waar komt dat nou weer vandaan? Denk je dat ik hiervoor gekozen heb? Ik ben echt niet zo iemand die een draak wilde worden. Ik was tevreden met mijn leven zoals het was. Tenminste, zolang als ik niet bij mijn oma moest blijven. Dat saaie mens. Het is haar schuld. Waarom moest ze die stomme kist op de zolder bewaren?'

Het meisje kijkt me bestuderend aan. 'Heb je dan serieus geen idee wat er aan de hand is? Kijk eens naar jezelf!'

Ik kijk kort naar mezelf. Dan kijk ik het meisje weer aan. 'Ik weet dat ik een draak ben geworden door een of ander pak en nekband die ik vond in een kist op mijn oma's zolder, terwijl ik naar spullen van mijn opa zocht. Hij was een soldaat in de oorlog.'

Het meisje kijkt op naar me. 'Een soldaat in de oorlog? De grote drakenoorlog? En ik zou graag wat meer willen horen over dat pak dat je gevonden hebt.'

Ik trek mijn hoofd iets terug. 'De grote drakenoorlog? Nee, juist niet! De tweede wereldoorlog. En ik was aan het zoeken toen ik een grote kist met metalen banden vond. Ik had een zakmes, dus probeerde ik het slot te forceren. Ik zag dat pak en die nekband liggen, en ineens kon ik niks meer doen! Ik werd ernaar toe getrokken en veranderde zonder dat ik het wilde...'

Het meisje knikt. 'Ik dacht het al. Ik kan je niet precies vertellen welke van de drakenschatten je hebt gevonden, maar ik kan je wel vertellen dat de tweede wereldoorlog eigenlijk de grote drakenoorlog is. En ik kan je vertellen dat doordat jij dit bent geworden de drakenschatten, en de oude vijanden van de draken, terug aan het komen zijn. Je hebt de wereld in stukken getrokken, dame. Iets wat mijn vader je ook duidelijk zal maken.'