'Kan je alsjeblieft de volgende keer melden waar je heen gaat, of tenminste zeggen dat je ergens heen gaat? Ik maakte me zorgen over je! Ik dacht dat je ontvoerd was!'

Ik laat mijn hoofd zakken. De moeder van Chris staat tegenover me, haar handen fier in haar zij geplant. Ze was niet blij met mijn tripje naar de zuster. Nu geeft ze me flink op mijn donder ervoor. Ik hoop maar dat ze niet te hard door blijft gaan. Ze weet wel hoe je iemand flink moet uitfoeteren. Blijkbaar is Chris vroeger niet erg braaf geweest. Uiteindelijk koelt de moeder van Chris een beetje af. Ze zucht. 'Sorry. Het is niet aan mij om je op je nummer te zetten. Ik had moeten weten dat jij juist nu het racen hard nodig hebt om te herstellen.'

Ik ga zitten. Sanilish duwt haar kop bezorgt tegen me aan, alsof ze probeert te kijken of ik nog in orde ben. Als antwoord neem ik haar nek in mijn armen en leg ik mijn hoofd op haar kop. De tranen stromen weer over mijn wangen. Het doet nog steeds pijn dat mam en pap in het ziekenhuis liggen en dat Stola dood is. Mijn hele leven was op slag overhoop gegooid. En dan wordt er van me verwacht dat ik mijn leven maar gewoon doorleef.

Ik kijk op als ik een hand op mijn schouder voel. De hand zit vast aan de moeder van Chris. 'Ik heb vandaag een brief gekregen van het schoolhoofd. Hij zegt erin dat je bijna ingestort was door de stres en hij je bijna niet herkende. Hij zegt dat hij je de komende tijd vrijstelling van school geeft, tot je weer hersteld bent.'

Ik laat mijn hoofd weer zakken. 'Wat voor nut heeft het? Ik ben doodop, kan niet slapen omdat ik bang ben voor een volgende aanslag op mijn leven en ik heb een race waar ik voor moet trainen maar niemand om mee te trainen. Ik zit muurvast.'

De moeder van Chris lijkt een duivelse glimlach te ontwikkelen. 'Weet je zeker dat je echt niemand hebt om mee te oefenen?'

Ik kijk op. 'Hoe bedoel je? Mijn trainingspartner zit de komende veertig jaar achter de tralies. De zuster waar ik vandaag mee oefende wil waarschijnlijk nooit meer op de rug van een draak zitten na vandaag. Ik mag dan wel de titel "beste racer van het dorp" vier jaar op een rij hebben, maar ik kan niet met ingebeelde tegenstanders racen...'

De moeder van Chris lacht. 'Ik zit ook niet bepaald zonder contacten. Je deed het goed door naar de hulpdiensten te gaan, maar je bent naar de verkeerde dienst gegaan. Ik ken iemand in de politie, die zowel jong is als goed in racen. Misschien kan je het wel goed vinden met hem.'

Nu heeft ze mijn aandacht. 'Kan je me introduceren aan diegene? Ik zou graag weer serieus willen trainen.'

Drie dagen later zoek ik mam weer op in het ziekenhuis. Haar conditie is vooruit gegaan, maar ze moet opnieuw leren lopen. De klap heeft haar benen op meerdere plekken gebroken, waardoor ze voorlopig nog niet uit het ziekenhuis ontslagen kan worden. Pap is ook aan het herstellen, hoewel lang niet zo voorspoedig als mam. Hij heeft een hersenschudding en meerdere gebroken ribben. Daarnaast scheelde het weinig of hij was doodgebloed. Hij was enorm blij dat ik hem het leven had gered, hoewel hij niet blij was met de manier waarop.

Mam zucht. 'Ik zou graag naar jouw race komen, over drie dagen. Maar ik denk niet dat iemand mij erheen kan brengen. Zelf kan ik er niet heengaan. Je moet het maar zo zien, Tes: wij zijn bij je in geest. Misschien kunnen we je zelfs zien op de televisie.'

Ik schud mijn hoofd. 'Dat is niet hetzelfde. Ik wil jullie graag zien als ik de prijs in ontvangst neem. Ik werk hier al zo lang naar toe. Alsjeblieft, kan je echt niets regelen?'

Mam laat haar hoofd zakken. 'Tot nu toe niet. Als ik erheen wil moet er een gespecialiseerde begeleider met me mee. En die zijn allemaal vrij komende donderdag. Ik kan weinig meer doen.'

Teleurgesteld zeg ik gedag tegen mam. Ik wil hoe dan ook winnen komende race. Maar heeft het zin als ik mam en pap niet eens mijn prijs kan laten zien? Buiten geeft Sanilish me weer een kopje. Het lijkt alsof ze zegt: kom op, je kan het. Houdt vol.

Ik aai haar over haar kop. 'Ik weet het, Sanilish. Het is alleen moeilijk. Ik heb zo lang geoefend. Maar wat voor een nut heeft het als mijn ouders er niet bij kunnen zijn? Ik kan toch niet de prijs in ontvangst nemen als niemand mij aanmoedigt?'

Sanilish drukt nu haar kop langer tegen me aan, alsof ze zegt dat zij er voor me is. Ik haal diep adem. Dan klim ik op haar rug. Sanilish spreid haar vleugels en vliegt het dorp uit. Ze vliegt naar de rivier ten noorden van het dorp, waar ze een zweefvlucht maakt naar een rustig grasveldje tussen de bomen. Het laatste stukje natuur tussen de weidevelden. Sanilish gaat liggen tussen de bomen en kijkt over de rivier uit. Ik kijk rond. Waarom zou Sanilish mij hier heen brengen?

Het antwoord komt als ik op onderzoek uitga. Ik doorzoek het struikgewas, en dan kom ik een blauwe steen tegen. Pas als ik het optil besef ik me dat het geen steen is. Het is warm, ietwat ruw en glanst te veel voor een steen. Het is een ei. Een drakenei. Als ik het naar Sanilish breng kijkt ze er kort naar, voor ze mij in de ogen kijkt. Ik besef me dat ze het al wist, en het ei aan mij wil geven. Waarom weet ik niet. Als een dank je wel aai ik haar over haar snuit. Ze bromt terug. Sanilish weet precies wat ik nodig heb.

Als ik terug kom bij het huis van Chris vraagt de moeder van Chris hoe ik aan het ei kom. Ik vertel kort hoe Sanilish mij het ei heeft gegeven. De moeder van Chris klinkt twijfelachtig. 'Of Sanilish heeft een wilde nacht gehad vlak voor de aanslag, of Sanilish vertrouwd je het ei van een andere draak toe. Als dat laatste zo is maak ik me zorgen. Er zijn niet veel wilde draken meer, maar de wilde draken die er nog zijn, zijn enorm gevaarlijk. Ik ben bang dat er eentje voor de deur komt te staan op zoek naar haar jonkie...'

Sanilish schud wild met haar kop, alsof ze probeert te antwoorden. Ik wijs de moeder van Chris erop. 'Volgens mij probeert Sanilish ons erop te wijzen dat het geen wild drakenei is. Maar hoe wist Sanilish dat het drakenei daar lag, vraag ik me af. Dat ei is warm, naast dat het overduidelijk iets erin heeft zitten. Het is dus een levend jonkie. Maar drakenouders zijn enorm beschermend over hun jonkies. Geen enkele drakenouder laat zijn of haar ei zomaar achter. Het is zeker ook niet van Sanilish, want haar kleur is anders...'

De moeder van Chris vergelijkt het ei met Sanilish. Dan knikt ze. 'Je hebt weer een mysterie gevonden, Tes. De kleur van een draak wordt inderdaad overgeërfd van de moeder, en dit is niet de kleur van Sanilish...'