Hoofdstuk 7 (Tes)
Die avond slaap ik bij een paar vrienden, die het verhaal hebben gehoord. De moeder van een van de vrienden zorgt zo goed mogelijk voor me, beseffend hoe hard dit aankomt. Ik zorg vooral voor Diarain en Sanilish. Dat helpt mij om te voorkomen dat ik terug denk aan de resultaten van de explosies. Het huis waar ik al sinds mijn geboorte leef, waar de familie van mijn vader al generaties leeft, weg. Beide ouders zijn in het ziekenhuis voor ik weet niet hoe lang. En dan nog de andere problemen...
Een van de vrienden, Rick, komt binnen. 'Gaat het allemaal nog een beetje?'
Ik probeer mijn woede van me af te boenen bij Diarain, maar dat brengt mijn gedachten weer naar hoe het vuile daar gekomen is, wat mijn gedachten weer naar de explosies brengt. Ik schop boos tegen de metalen emmer met water aan. De boze kreet die ik erbij slaak hangt even in de lucht. Dan laat ik mezelf tegen de stalmuur aan zakken. De tranen stromen over mijn wangen. 'Nee, het gaat niet. Had ik dat idee maar niet gehad. Dan had ik Robert nog gehad, dan zou ik over twee weken meedoen met de race, misschien zouden Robert en ik dan een team gevormd hebben en uiteindelijk zou ik in een grote race gewonnen hebben terwijl mam en pap me toejuichen.'
Rick komt naast me zitten, maar zegt niks. Het is zijn moeder die antwoord vanuit de deur. 'Misschien, maar misschien ook niet. Denk maar eens hier over na. Robert zou vroeg of laat gepakt worden. Jouw moeder zou instrumenteel zijn, dus alsnog een doelwit zijn. Alleen dan zou je niks weten dus zou jij er zelf aan gaan omdat je niet weet wat er aan de hand is. En vergeet niet dat er dan niemand voor Sanilish en Diarain kan zorgen. Niemand kan in de buurt van Sanilish komen zonder jou erbij. Sanilish zou, zonder jou, het simpelweg niet overleven.'
Alsof het gedemonstreerd moest worden gromt Sanilish naar de moeder van Rick. Ze gaat om mij en Rick heen liggen alsof we haar nest zijn. Het is gek dat Sanilish zo doet naar ons. Hoewel... er is vandaag zoveel gebeurt dat ze misschien wel een punt heeft. Ik denk ook dat ik maar bij Sanilish blijf slapen. Als de moeder van Rick het niet erg vindt. 'Vindt u het erg als ik bij Sanilish blijf vannacht? Ik voel me prettiger bij haar.'
De moeder van Rick knikt. 'Ik zal wel een slaapzak hierheen brengen voor je. Ik begrijp dat je bij jouw draak wilt blijven. Zij is de enige van thuis die je nog hebt.'
Het duurt twee dagen voor ik weer naar school kan. Daar blijkt dat ik geluk heb: de dode van de explosie was niet mijn leraar. Hoewel, niet heel erg veel geluk. In het lokaal van het noodgebouw is de leraar een partij boos op me. 'En waarom heb je geen huiswerk, Tes?'
Ik ontplof bijna. 'Misschien omdat mijn huis is ontploft, meneer? Omdat ik de afgelopen dagen druk ben geweest met mijn ouders die in het ziekenhuis liggen? Misschien is dit de eerste dag dat ik in de verste verte hier kan zijn?'
De leraar is woedend van mijn uitbarsting. 'Je had best de afgelopen dagen eraan kunnen zitten, Tes! Had tijd gemaakt! Ik heb toch ook tijd gemaakt voor jullie toetsen ondanks dat ik nu een gebroken arm heb?'
Rick komt voor me op. Ik moet hem echt een keer trakteren op iets hiervoor. 'Meneer, Tes heeft een punt. Haar vader ligt nu al drie dagen op de intensive care. Ze waren voor gisteren avond nog niet eens zeker of hij het zou redden tot eind volgende week. Tes zweeft continu tussen woede, verdriet en verslagenheid. Ze verdient iets meer respect.'
De leraar laat het er maar bij. Na een paar uur is het pauze. Ik heb niet eens het fut om het zadel op Sanilish te leggen en met de rest een paar rondes te racen. Ik ga enkel tegen Sanilish aan zitten om te huilen. Sanilish legt haar vleugel over me heen als een beschermende cocon. Ik hoor Sanilish grommen, maar het interesseert me niks. Het interesseert me pas wat als Sanilish haar vleugel op tilt om het schoolhoofd te laten zien. Hij zit in een rolstoel. Zijn linker arm en been zitten in het gips, maar als hij mij ziet lijkt hij vrolijk. 'Daar is mijn reddende engel. Tes, bedankt dat je mijn leven hebt gered. Dankzij jou zijn mijn wonden niet erger geworden.'
Ik knik. Meer kan ik niet meer. Het schoolhoofd gaat door. 'Waarom ga je niet racen met je klasgenoten? Je genoot er altijd van! Je bent de beste racer hier! En had je niet die belangrijke race binnenkort?'
Ik knik weer. 'Ja. Maar wat voor een zin heeft het nog? Mijn ouders liggen in het ziekenhuis, mijn vader nog minstens een week op de intensive care. Ik heb een zadel dat het racen bijna onmogelijk maakt voor mij en Sanilish. Zelfs Sanilish heeft er geen energie meer voor na vannacht...'
Het schoolhoofd komt nog dichter bij. 'Natuurlijk heb je veel tegenslag meegemaakt de afgelopen dagen. We leven allemaal met je mee. Maar je moet volhouden. Houdt vol voor je ouders. Laat zien dat je sterk bent. En niet alleen dat: laat de mensen achter de aanslagen niet winnen. Als je het nu opgeeft dan hebben ze gewonnen. Dan heeft hun aanslag jou geterroriseerd. Wil je ze laten zinnen?'
Ik denk even na. Uiteindelijk schud ik mijn hoofd. 'Nee, dat wil ik niet.'
Het schoolhoofd wijst naar Sanilish. 'Klim dan weer in het zadel. Laat aan iedereen zien dat de Luchtprinces niet dood is. Laat aan de wereld zien dat ze sterk is.'
Tijdens ons gesprek zijn er meer mensen bij gekomen. Enkele klasgenoten moedigen mij aan. Maar zodra ik mijn zadel gepakt heb stort ik weer in. Ik heb de kracht gewoon niet meer om het zadel te dragen, waar ik het voorheen wel kon. Enkele klasgenoten helpen mij ermee. Sanilish lijkt even ongemakkelijk, maar staat het toe dat ze helpen. Als het zadel op de rug van Sanilish ligt klim ik erin. Ook hier heb ik hulp bij nodig. Maar als ik in het zadel zit juicht iedereen me toe. Het voelt goed.
Sanilish spreid haar enorme vleugels en klapt er een paar keer mee. Ze brengt ons naar de startlijn van het schoolparkour. Ik zie dat ik nu naast de mensen van het laatste jaar ben. De beste racers van de school. Ergens heb ik het gevoel dat nu tegen hun racen ongeveer net zoveel zin heeft als dronken een domino-kasteel bouwen. Maar ik moet het proberen.
Een toeter geeft het begin van de race aan. Sanilish neemt meteen de leiding. Ineens komt alles terug. Hoe ik Sanilish bijstuur, hoe Sanilish de bochten neemt en vooral, de energie die nodig is om te racen. Dat moment komt het allemaal weer terug. Verslagenheid wordt afgeschud als een kapotte mantel. Ik ben weer vrij. Sanilish stuurt ons strak door de hoepels heen die het circuit aangeven. Door in de bochten mee te leunen of juist tegen te sturen zorg ik ervoor dat we nog strakker langs de hoepels kunnen. Ik meen zelfs te zien dat enkele keren Sanilish de hoepels streelt. Dan weet ik het weer. Dit is waar ik voor geboren ben.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top