Later die avond komt mam terug. Als haar draak weer in haar stal staat laat ze haarzelf op de bank vallen. De klap zorgt ervoor dat ik uit mijn kamer kom om het te onderzoeken. 'En, had ik gelijk? Is Brandon ook schuldig?'

Mam knikt. 'Hij is schuldig, ja. Van afzetterij, meewerken aan diefstal en onderdak verlenen aan voortvluchtigen. Drie mensen die al eerder van diefstal beschuldigd zijn, zijn bij hem gevonden. Alleen nu zitten we met een probleem. We hebben zijn huis overhoop gehaald zonder een huiszoekingsbevel. Misschien wordt hij losgelaten door de rechter...'

Ik laat mezelf ook vallen op de bank. 'We hebben alles gedaan wat we konden, mam. De diefstallen zouden nu moeten stoppen. En ik ben mijn vriend en racehulp kwijt...'

Mam slaat een arm om me heen. 'Ik weet dat het hard aankomt, dat jouw oudste vriend een verrader blijkt te zijn. Laat jouw tranen maar vloeien. Wij zijn er nog voor je. Wij zorgen voor je.'

Ik ben nu aan het huilen. Huilen als een klein meisje. 'Ik kan het niet geloven dat hij dit gedaan heeft! Hij is mijn beste vriend! Hij kan dit niet doen. Waarom doet hij me dit aan?'

Mam aait me over mijn hoofd. 'Misschien werd hij gewoon door hebzucht overmand. Dat gebeurd wel eens. Ik heb goede mensen gezien die aan misdaad begonnen, simpelweg omdat ze geld wilden of nodig hadden. Er zijn genoeg mensen in de gevangenis met een goed hart. Hij zal vast wel goed terecht komen, over een tijdje.'

Ik kijk haar aan. 'Denk je dat echt? Denk je echt dat hij ooit nog vrij gaat komen? En dat hij niet weer de fout in gaat?'

Mam knikt. 'Ja, schat. In de gevangenis zal hij waarschijnlijk een vak leren, ermee oefenen en geld ermee verdienen. Uiteindelijk, wanneer hij vrij komt, zal hij meteen aan het werk kunnen. Het komt allemaal goed.'

Ik hoop dat mam gelijk heeft. Ik kijk op als ik pap hoor vloeken, om Sanilish bezorgd een kop in de huiskamer te zien steken. Dat rare beest is de gang in gekropen om te kijken hoe het met me gaat. Ik neem haar kop gretig in mijn armen. Mam heeft gelijk. Ik heb nog altijd mijn ouders en Sanilish. Dat kan niemand afpakken.

'Robert, na overleg met de jury wordt je schuldig bevonden van veelvoudige diefstal en poging tot moord. Je wordt veroordeeld tot veertig jaar cel zonder strafvermindering.'

*Bang*. De hamer komt neer. Mijn hart zakt naar de zolen van mijn schoenen. Robert zit voor de rest van zijn leven vast. Ik heb net al gezien hoe de andere dieven tussen de vijfentwintig en vijfendertig jaar het stuk kregen en zijn vader vijfentwintig. De rechter is streng. Robert is de laatste die merkt hoe streng. Hij heeft zich karig geweerd, maar het mocht niet baten. Hij heeft een zware straf gekregen. Verslagen volg ik mam en pap de rechtbank uit. Buiten omhelst mam me weer. 'Het geeft niets. Hij kan altijd over een jaar of vijftien een verzoek indienen voor vervroegde vrijlating. Die rechters vallen mee. Meestal.'

We halen onze draken op uit de stal. Om de een of andere reden besloot Sanilish vandaag wel naar me te luisteren. Ze heeft het hek van haar stal wel zelf open gemaakt maar is erin gebleven. Het verbaasd me dat ze zich zo goed gedraagt vandaag.

Ik plaats het tijdelijke zadel op haar rug. Het is een zadel dat als een blok beton om mijn benen zit en Sanilish enorm belemmert, maar het doet zijn werk. Voor nu. Met dit zadel kan ik tenminste op Sanilish rijden. Tot ik een zadelmaker kan vinden die een zadel voor Sanilish en haar uniek gevormde rug kan maken.

Pap is al in de omringende dorpen geweest. Nergens is meer een zadelmaker te vinden. En die van ons zit de komende vijfentwintig jaar in de cel. Het ziet er naar uit dat ik de race maar aan me voorbij moet laten gaan.

Drie dagen na de rechtszaken komt de burgemeester naar mijn school toe. De eerste keer dat ik door heb dat hij er is, is wanneer ik hem door het raam de school in zie lopen. Na een tijdje komt hij bij mijn lessen meekijken. Als de docent het vak, geschiedenis, afrondt stapt hij naar voren. 'Sorry voor de onderbreking. Ik ben hier vandaag vanwege de opmerkelijke acties die een van jullie heeft uitgevoerd. Tes, om precies te zijn. Dankzij haar onmisbare hulp zijn de dieven van talloze draken gevangen gezet. Ik heb vernomen van de commissaris dat je graag aan de komende race mee wil doen. Klopt dit?'

Ik sta op. 'Dat klopt, meneer de burgemeester. Ik ben alleen bang dat ik niet mee kan doen. Ik heb geen goed zadel meer. En die zijn zo duur...'

De burgemeester haalt iets uit zijn zak. Het is een ticket, besef ik me. Een ticket om aan de race mee te mogen doen. Hij loopt naar me toe en geeft het aan me. 'Als dank voor wat je gedaan hebt voor het dorp en alle dorpen in de omgeving hebben de burgemeesters jouw inschrijfgeld betaald.'

De burgemeester loopt weer naar de voorkant van de klas. 'Nu dit opgelost is wil ik nog iets regelen. Bij de bestorming van de schuilplaats van de dieven is er een draak in beslag genomen van een van de dieven. De draak heeft momenteel geen eigenaar meer. Kan een van jullie voor de draak in kwestie zorgen?'

Ik steek mijn hand op. 'Ik zou het wel willen regelen, meneer de burgemeester. Mijn ouders vinden het vast niet erg dat we er een draak bij hebben.'

De burgemeester knikt. 'Ik zal het doorgeven aan de politie. Kan je vanavond aanwezig blijven bij jouw huis voor het ontvangen van de draak? Je moet er namelijk voor tekenen.'

Ik knik. 'Geen probleem, meneer de burgemeester.'

Die avond zit ik op de veranda te wachten. Mam en pap waren eerst boos dat ik zonder overleg de draak naar ons toe liet komen. Maar toen ik vertelde dat het waarschijnlijk Diarain is, die naast mij niemand kent, keurden ze het goed.

Met Sanilish naast me kijk ik uit over de vlaktes die mijn familie bezit. In de verte zie ik enkele stippen. De stippen groeien uit tot een escorte van politieagenten, samen met enkele strasie die een kooi dragen. In de kooi zit Diarain. Bij landing zie ik hoe Diarain met zijn kop naar beneden zit. Ik loop rustig naar Diarain toe en steek mijn arm uit. Diarain komt langzaam naar me toe. Hij snuffelt even aan mijn hand voor hij er een kopje tegen geeft. De commissaris kijkt tevreden naar de Salfier. 'Volgens mij is hij hier goed op zijn plek.'

Ik knik terwijl ik Diarain aandacht geef. Diarain reageert er goed op. Hij houdt nu zijn kop redelijk omhoog terwijl ik hem de aandacht geef. Dat is genoeg voor de commissaris om de kooi open te maken. Samen begeleiden we Diarain uit de kooi en naar mijn kamer. Sanilish volgt ons ook naar binnen. Als Diarain een plekje gevonden heeft geef ik hem wat eten. 'Eet maar, Diarain. Je hebt veel meegemaakt de afgelopen tijd. Kom maar bij.'

De commissaris blijft staan. 'Ik moet je waarschuwen. Officieel heb ik niks gezegd, maar we denken dat Robert en zijn aanhangers slechts een klein deel van een veel groter netwerk zijn. Ik heb andere politiecorpsen op de hoogte gesteld van ons succes. Tot nu toe, vier dagen na de aanval op de basis, zijn er al een dozijn andere ondergrondse plekken gevonden met kooien, sommige met gestolen draken erin. Het land lijkt er vol mee. We denken dat iedereen die meedeed met de aanval nu gevaar loopt. De politie is al volledig op de hoogte. We zullen ook iemand undercover plaatsen in jouw omgeving.'