Thuis vertel ik wat er op school is gebeurd. Pap en mam zijn geschokt. Uiteindelijk is het mam die als eerste spreekt. 'Dit is al de vierde stal die beroofd is deze week. Weet je ook wat voor draken er gestolen zijn?'

Ik knik. 'Twee Salfier en een...'

Mam onderbreekt me. 'En een Borsie. Dacht ik het niet. Overal wordt de zelfde combinatie draken gestolen. Zou je even met me mee willen lopen, Tes?'

Mam staat op. Ik loop met haar mee. Ze brengt me naar de gang, waar ze een stuk tapijt optilt om een luik te onthullen. Ze opent het luik om een ladder naar beneden te laten zien. Samen gaan we naar beneden. Ze doet een lamp aan, waardoor ik kan zien wat er in deze verborgen kelder staat. Het ontneemt mijn adem.

Op drie van de vier muren zijn kaarten geplakt. Op de kaarten wordt met spelden bepaalde locaties aangegeven. Als ik dichterbij een van de kaarten kom herken ik drie van de locaties. Het zijn locaties waar draken gestolen zijn. Mam legt het uit. 'Ik ben al een tijdje bezig met deze diefstallen. Ik help de politie met deze zaak. De rode pinnen geven weer waar draken gestolen zijn. De blauwe pinnen geven aan waar vee gestolen is. Geel... daar verwacht ik dat er illegale praktijken plaats vinden.

'Tot nu toe vindt elke diefstal op een andere plek plaats. Er is nog niet een plaats twee keer beroofd. We vragen ons ook af hoe ze het doen. Een aantal van de diefstallen vonden plaats overdag en zonder waarschuwing. De dieven zijn nog niet een keer gezien...'

Mam duwt nog een rode pin in een van de kaarten, bij de stal van mijn school. Mam kijkt dan puzzelend naar de kaart. 'Al die diefstallen hebben in de afgelopen twee maanden plaats gevonden. Maar nergens vinden we een teken hoe ze het gedaan hebben of waarom. Zelfs geen DNA. De politie wil het zelfs opgeven omdat ze geen idee hebben. Heb jij een idee?'

Ik kijk naar de kaarten. Nergens zie ik iets van een patroon. Dat is zo, tot ik nadenk over mijn vele vluchten met Sanilish. Ik herinner me dat ik ergens een hoop lawaai had gehoord, dat van draken af had moeten komen. Dat lawaai kwam van vlak bij het windmolenpark. Het centrum van de kaarten. Ik wijs de plek aan. 'Daar moeten die draken zijn. Ik weet het zeker.'

Mam kijkt me vragend aan. 'Hoe weet je dat zo zeker? Heb je er bewijs voor?'

Ik wijs er nog een keer naar. 'Dat is het middelpunt van de diefstallen. Alle diefstallen vonden plaats rondom die plek. Kijk maar eens. Het is een perfecte cirkel rond de diefstallen. En niet alleen dat, ik hoorde er een week geleden draken, maar zag ze niet. Sanilish voelde haarzelf niet op haar gemak toen ze het hoorde. Dat is de plek.'

Mam laat alles uit haar handen vallen en pakt een soort portofoon. 'Commissaris, met mij. Mijn dochter heeft het gevonden. Het is tussen de windturbines. Regel onmiddellijk versterkingen. Ik ga erheen.'

Mam rent naar de ladder en klimt uit de verborgen kelder. Ik volg haar snel. Boven rent ze naar buiten. 'Blijf hier, Tes. Ik ga naar de commissaris toe en sluit deze zaak af, voorgoed!'

Ik ren naar mijn kamer en maak Sanilish snel klaar. Sanilish opent de deuren al voor ons, alsof ze doorheeft wat voor een haast ik heb. Ik ben klaar voor mam naar buiten komt op de rug van haar Salfier. Ze is verbaasd dat ik er ben. 'Ik zei dat je hier moest blijven! Waarom zit je nu op de rug van Sanilish?'

Ik roep terug naar haar. 'Ik heb het patroon ontdekt, weet je nog? En ik ben bijna Sanilish verloren aan die dieven, dus ik heb zelf een appeltje met ze te schillen!'

Mam zucht luid. 'Prima. Je mag mee komen. Maar als je in de weg loopt ga je terug, ook al moet ik je onder politiebegeleiding terug sturen! En ik hoop maar dat je me niet vertraagt!'

Ik spoor Sanilish aan, die meteen het luchtruim kiest. Ik roep over mijn schouder naar mam. 'Volgens mij vertraag je mij eerder, mam!'

Mam's Salfier neemt de uitdaging van Sanilish aan met een grom. Ze strekt haar enorme vleugels en zet de achtervolging in. Mam zet ondertussen de politielampen aan van haar zadel. De Salfier klapt snel met haar vleugels in een poging Sanilish in te halen, maar Sanilish is veel te snel voor haar. Sanilish en ik hebben goed getraind. Onderweg komen we de commissaris tegen, die verbaasd naar Sanilish kijkt. 'Ik dacht dat er geen burgers mee gingen, Detective. Waarom is jouw dochter hier?'

Mam zucht. 'Ze wilde mee gaan. Ze is ook degene die ons doel heeft gevonden. Ze had het een week geleden gevonden maar besefte niet dat het de gestolen draken konden zijn.'

Mam's Salfier is ondertussen zwaar aan het hijgen. Sanilish snuift afkeurend naar de Salfier. Ik glimlach naar mam. 'Ik zei toch dat JIJ me niet bij kon houden? Sanilish en ik zijn gewoon sneller!'

Mam zucht weer. 'Wrijf het nu niet in. Ik stuur je anders terug naar huis. Ik ben nu aan het werk. Ik heb geen tijd voor kinderachtig gedrag.'

Ik draai me weer naar voren toe, nog steeds met een grijns op mijn gezicht. Dan fluister ik in het oor van Sanilish. 'Laat het ze zien, Sanilish.'

Sanilish gromt kort als antwoord. Ze maakt een duikvlucht richting de basis van een van de turbines. De politiedraken achtervolgen ons. Sanilish scheert langs de turbines tot ze landt. De draken van de politie volgen haar voorbeeld. De commissaris stijgt af en kijkt rond. 'Ik hoop maar dat dit geen geintje is, Tes. Anders hebben we genoeg politiecellen voor je.'

Ik stijg ook af. Voordat ik kan reageren loopt Sanilish iets naar voren en slaat ze met haar staart tegen een hoogspanning-koppeling. De metalen doos vliegt weg om een tunnel te laten zien. De commissaris kijkt er verbaasd naar. 'Daarom hebben we ze nooit gevonden. Ze hebben de diefstallen van onder de grond gepleegd! Jullie twee gaan eerst. Tes, jij en jouw moeder gaan erachter. Wij volgen!'

De twee politieagenten die als voorloop gekozen zijn gaan ons voor, en dan trekt mam mij de tunnel in. Sanilish gromt naar de politieagenten die mij en mam willen volgen voor ze zelf erin duikt. Als ik de vertrouwde kop van Sanilish tegen mijn rug aan voel lach ik zachtjes. Mam lacht ook als ze Sanilish voelt. 'Die rare draak van je weet echt van geen stoppen.'

Ik knik. 'Dat is Sanilish. Ze stopt nergens voor om bij me te zijn. Ik vertrouw haar als geen ander. En ze vertrouwt mij.'

Dan zien we het licht aan het einde van de tunnel. We lopen door tot we in een grote kamer terecht komen. Aan de weerskanten staan enorme kooien met draken erin. Ik kijk naar de grote beesten. Dan schrik ik me een ongeluk. 'Diarain! Hoe hebben ze jou te pakken gekregen?'

De commissaris kijkt verbaasd naar de draak. 'Ken je die draak, Tes? En zo ja, waar ken je die draak van?'

Ik aai Diarain over zijn kop. 'Diarain is de draak van Robert. Robert en ik zijn praktisch vrienden sinds de geboorte. Maar hij laat Diarain bijna niet uit zijn ogen...'

Dan zie ik de schaduw. Ik draai me razendsnel om en schijn met mijn zaklamp naar de schaduw. Daar, in het licht van mijn zaklamp, staat Robert.