Het is eindelijk zover. De dag van de race. Terwijl ik vanuit mijn tent naar de tribunes kijk stijgt de nerveusheid vanuit mijn maag op. Zoveel mensen. Niet alleen mijn dorp, maar alle dorpen in de omgeving zijn hier om naar de grootste race in jaren te kijken. Niet alleen dat, maar er zijn cameraploegen om de race op nationale televisie uit te zenden. Ik voel de druk om te presteren. Dat heb ik tenminste. Maar dat zadel van mij...

Mijn gedachten worden ruw onderbroken door een hand op mijn schouder. De burgemeester staat achter mij. 'Tes, er is bezoek voor je.'

Ik draai me om, en zie dat een deel van het ziekenhuispersoneel daar staat. Tussen hun in staat het schoolhoofd, met voor hem mam en pap. 'Mam! Pap! Jullie zijn gekomen!'

Mam en pap omhelzen mij als ik naar hun toe ren. Pap lacht pijnlijk. 'Ik kon je niet zomaar alleen ervoor laten staan, Tes. Ik vond dat ik er bij moest zijn. Dat is het minste wat ik kon doen voor het redden van mijn leven.'

Mam lacht ook. 'Je zei hoe belangrijk je het vond dat wij erbij zijn. Ik heb wat geregeld met het ziekenhuispersoneel. Het bleek dat het merendeel vrij had genomen voor deze race. Ik heb geregeld dat een paar mensen hun vrije dag opgaven zodat wij erbij konden zijn.'

Het schoolhoofd trekt mijn aandacht dan. 'Tes, er is nog een ding dat geregeld moet worden. Jij hebt ondertussen twee keer dit dorp geholpen toen het in nood zat. Toch heb je niks terug gevraagd. Ik heb met jouw ouders gesproken en jouw vader vertelde mij over jouw... zadelproblemen. Ik heb contact opgenomen met een vakschool in de grote stad. Ze hebben dit voor jou gemaakt.'

Hij stapt opzij zodat twee verplegers en twee politieagenten een gloednieuw zadel kunnen laten zien. Het zadel ziet er ongeveer uit als mijn oude zadel, behalve dat het gemaakt is van het peperdure Starista-leer en gouden versieringen heeft. Het hele zadel ziet er een stuk dunner en kwetsbaarder uit dan de meeste prettig zouden vinden, maar precies zoals ik het wilde. Ik laat mijn hand over het zadel glijden. Het voelt zo goed. Het voelt zoals ik het zou laten maken als ik het geld nog had. Het schoolhoofd kijkt over mijn schouder mee. 'Is dit wat je ongeveer wilde hebben?'

Ik draai me kort om. 'Ja. Dit is perfect. En nog precies op tijd ook. Nu kan ik de race racen zoals ik hoor te racen.'

Ik pak het zadel en slinger het op de rug van Sanilish. Ze snuffelt even aan het zadel, voor ze me een kopje geeft. Dat is al een teken dat ze het goedkeurt. Daarmee gesp ik het vast. Sanilish strekt haar vleugels kort uit om te testen hoe het nu werkt. Ze laat een brom van goedkeuring klinken. Ik geef haar een paar klopjes. Dan richt ik me naar de verzamelde groep mensen. 'Bedankt dat jullie dit allemaal voor me doen. Ik weet weer waarom ik race. Wat er ook gebeurt, ik zal mijn uiterste best doen om jullie trots te maken.'

Pap knikt. 'Dat doe je nu al, Tes.'

Een van het personeel komt mijn tent binnen. 'Tes, het is jouw beurt om een kwalificatieronde te racen. Over vijf minuten wordt je op de baan verwacht.'

Ik klim in het zadel. Zodra ik vast zit loopt Sanilish de tent uit richting de baan. Sanilish vindt zonder hulp de startlijn. Daar zien we net hoe de vorige racer een tijd van een minuut en veertig seconden neerzet. Dan spot de omroeper ons. 'Dames en heren! Nu, van dit dorp, de grote held! Al vier jaar op een rij is ze de beste racer van dit dorp, maar sinds kort is ze een beroemdheid hier. Nu klaar voor een kwalificatieronde: Tes en haar Strasie Sanilish!'

Sanilish springt met gemak van de grond naar het platform waar we van moeten starten. Ik scan ondertussen het parcours. Het is een aardig ingewikkeld parcours. Sanilish en ik zullen flink ons best moeten doen. Ik zie al drie plekken waar ik de limieten van mijn nieuwe zadel zal moeten testen. Maar niets waar ik bang voor moet zijn. Dan gaan de lampen aan. Rood. Rood. Rood. Oranje. Groen! Sanilish springt de lucht in en spreid haar enorme vleugels. Onder ons klinkt er afwisselend gejuich en gejoel. Maar daar merk ik weinig van. Het moment dat Sanilish haar vleugels spreid voel ik het ultieme geluk. Ik zit weer in mijn bubbel van racen. Mijn wereld.

Links. Rechts. Kurkentrekker naar beneden... ik weet weer hoe alles zo soepel mogelijk gedaan moet worden. Alle moeilijke dingen doen Sanilish en ik perfect. We laten beiden onze skills zien. We laten zien waarom we de beste racers zijn van het dorp. Bij verschillende time-traps zijn we sneller dan de snelste racers voor ons. Ik geniet ervan. Dan gaat alles mis. Sanilish raakt een van de hoepels met haar vleugels. Het is de laatste hoepel voor de finishlijn. Sanilish schrikt ervan, waardoor ze een rare duik naar beneden neemt. Ze landt hard vlak voor de basis van het platform. Ik spring snel van Sanilish af en ren naar haar kop. 'Sanilish! Ben je in orde?'

Sanilish tilt haar kop op en kijkt me in de ogen. Ze lijkt verdrietig. Gelukkig zie ik geen pijn in haar ogen. Het valt me dan pas op dat het hele publiek stil is. Sanilish kijkt kort rond voor ze opstaat. Ze maakt een sprong omhoog, het platform weer op, en gaat over de finishlijn. Dan komt ze weer naar mij toe. Ik aai haar over de kop. 'We hebben alles gedaan wat we konden, Sanilish. Het ziet ernaar uit dat we toch niet zo goed waren als we dachten. Kom, dan gaan we terug naar onze tent. Misschien kan ik dan nog kijken naar die vleugel van je.'

Terug in de tent is het nieuws niet goed. Ze heeft haar vleugel flink bezeerd. Volgens het personeel van het ziekenhuis mag ik blij zijn dat ik niet gewond ben. Maar als omgeroepen wordt dat de echte race begint zijn Sanilish en ik er wel weer klaar voor. Hoewel Sanilish en ik op de laatste plek, de twaalfde plek, beginnen, staan we wel trots op het platform. De raceleiding wilde in eerste instantie ons uit de race laten na de crash, maar toen ik vol hield dat we het nog aankunnen besloten ze ons een kans te geven. Ik heb die kans met beiden handen aangenomen.

De omroeper tettert weer door de microfoon. '...vanmorgen had ze nog een zware crash toen haar draak een bocht te krap nam. Maar nu staat ze weer op de startlijn. Als ze niet gecrasht had dan was ze zeker op de tweede plek begonnen. Haar doorzettingsvermogen is zeker bewonderend. Dames en heren, hier is de luchtprinses, terug van het ongeluk. Op nummer twaalf: Tes!

Een donderend applaus klinkt van alle tribunes. Verbaasd kijk ik om me heen. Blijkbaar heeft het ongeluk vanmorgen veel mensen geraakt. Sanilish drukt haar kop even tegen me aan, wat ik beantwoord met een aai over haar snuit. Dan is het tijd om op te stijgen. Ik klim snel in het zadel. Dan kijk ik naar de lichten. Rood. Rood. Rood. Oranje...