Wanneer we klaar zijn met de onzichtbaarheid gaan we naar het oppervlak. De oudere trekt haarzelf de kant op. 'Er is nog een trucje dat elke waterdraak kan gebruiken, als ze ouder zijn. We kunnen, tot op zekere hoogte, water beheersen. Je hebt waarschijnlijk wel gemerkt, toen ik met mijn collega's op bezoek kwam, dat je niet meer aan het water gebonden was. Dat was mijn werk. Nu wil ik dat je de luchtvochtigheid weer zoveel verhoogt dat ik in de zon rond kan lopen zonder dat mijn schubben uitdrogen.'

Ze geeft me nu een enorme verantwoordelijkheid. Ze vraagt me bijna letterlijk of ik ervoor wil zorgen dat ze niet kwetsbaar wordt. Maar hoe zorg ik ervoor dat de lucht vochtig blijft? Dan moet er veel water in de lucht zitten. Ik focus me op het water, dat ik laat verdampen. Al meteen is er een verandering in de lucht. Het wordt een stuk bewolkter, net als het water condenseert op onze schubben. De oudere knikt. 'Niet slecht. Kan het ook iets minder vochtig?'

Ik doe mijn uiterste best. Door een bepaalde balans te houden valt er iets van neerslag, zonder dat meteen al het vocht uit de lucht is. De regen voelt irritant aan, maar minder dan verwacht. Als het vocht een beetje uit de lucht is gromt ze. 'Niet slecht. Hou het nu vol. We moeten nog wat andere dingen doen.'

Ze staat op om wat anders te beginnen als ik weer gekweld wordt door een spontane serie pijnscheuten. Ik kan mezelf niet meer bewegen of focussen. De oudere komt meteen naar me toe om te kijken of ik nog in orde ben. 'Gaat het nog?'

Als de pijnscheuten voorbij zijn sta ik weer op. 'Ik ben in orde. Ik ben eraan gewend geraakt. Dit komt altijd wanneer ik het niet kan gebruiken.'

De oudere pakt mijn klauw beet. 'Laat het jouw wil niet breken. Ik weet dat het pijn doet, maar je bent sterker dan dit. Geef er niet aan toe.'

Ik grom zacht. 'Dat was ik niet van plan. Ik weet het al. Ik ben degene die hier last van heeft. Niet jij.'

De oudere stapt verontschuldigend naar achteren. 'Oh, sorry hoor. Ik wilde alleen maar helpen. Waarom doe je zo?'

Ik laat mezelf vallen. Verslagenheid vult me. 'Elke keer weer komt het uit het niets. Al die dingen die ze deden om mij te martelen voel ik weer net zo levend als wanneer het werd uitgevoerd. Al die pijn. Niemand die nog leeft zal weten hoeveel pijn het deed. Zelfs de criminelen die jullie hier hebben niet. Zij werden slechts enkele uren per dag gemarteld door een beul. Ik werd hele dagen gemarteld door drie beulen en een iemand die toekeek.'

De oudere zucht. 'Misschien moet je leuke herinneringen krijgen om die slechte te verdrijven. Heb je slechts tijd nodig om de herinneringen weg te krijgen.'

Ik pak een rots op en knijp die fijn. De stukken springen in het rond als ik dat doe. 'Ik ben al dagen bezig om ze te verdrijven. Vanaf het moment dat Sila mij terug stuurde probeer ik het te verwerken. Het heeft geen zin. Wat ik ook doe, de herinneringen komen terug.'

De oudere schud haar kop. 'Misschien ben je te lang gemarteld. Kan er niets gebeuren om je weer terug te krijgen. Dat of...'

Ik kijk haar verbaasd aan. 'Wat is er? Wat kan mij helpen te herstellen?'

De oudere kijkt me indringend aan. 'Normaal wachten we tot de jonkies twee jaar oud zijn voordat ze het ritueel van volwassenheid doorgaan. Maar geestelijk ben je al volwassen, en jouw lichaam heeft al de bouw van een volwassen draak, hoewel nog niet in de bloei. Misschien kunnen we het ritueel doorlopen.'

Ik kijk naar mijn rug. 'Dat zou betekenen dat ik mijn vleugels krijg. Dat ik leer vliegen en dat Sola mij haar stem maakt.'

De oudere knikt. 'Ja. Maar niet alleen dat. Het vliegen is een intense ervaring. Mijn hoop is dat je daardoor veel sterkere herinneringen krijgt dan je al bezat, zodat je voorgoed dit achter je kan leggen.'

Ik kijk verlangend naar de vleugels op de rug van de oudere. 'Dat zou geweldig zijn. Dan ben ik een stuk minder kwetsbaar. Maar betekent het dan niet ook dat ik volwassen ben en de oorlog begint?'

De oudere schud haar kop. 'Nee. We wachten tot de rest ook volwassen is. Dat heeft twee voordelen: jij kan herstellen terwijl je leert vliegen, en als de oorlog eindelijk komt dan zijn wij veel sterker. Het liefst stellen wij de oorlog nog uit. Die tijd kunnen we gebruiken om de nieuwe jonkies te trainen.'

Ik ga liggen. De uitputting komt nu als een hamer. 'Mij maakt het weinig uit. Ik wil nog steeds wraak nemen, maar ik besef me dat het handig is als we nog wachten. Hoe langer we wachten hoe sterker ik ben. En hoe sterker ik ben hoe groter de kans dat ik ze allemaal kan vinden en afstraffen.'

Ze antwoord weer. 'Het gaat niet alleen om macht, Sanali. Je moet er ook wijs mee omgaan. Ik zal dit wel naar voren brengen. Misschien kunnen we nu nog oorlog ontwijken. Rust jij maar uit.'