De oudere neemt me dan mee. Als we privé zijn dan spreekt hij me aan. 'Ik heb met de andere ouderen gesproken. Hoewel een van hun het er niet mee eens is hebben we besloten je hier te laten. We waarderen jouw eerlijkheid en het lijkt erop dat de grote Sola jou heeft uitgekozen. Ik was niet enkel gestuurd om jouw nest te inspecteren. We denken dat Sola meer plannen voor je heeft. Daarom hebben we besloten je bekend te maken met de krachten van de zeven soorten.'

Ik kijk naar mijn nog lege rug. 'Ik zie al meteen een probleem hier. Om de krachten van een luchtdraak te kunnen leren kennen moet ik volgens mij vliegen. Maar ik heb geen vleugels.'

De oudere schud zijn kop. 'Je bent nog niet klaar voor je vleugels. Tenminste, jouw lichaam is nog niet klaar voor vleugels. Je bent nog niet groot genoeg om vleugels te krijgen. Daarom zal ik mijn beurt moeten afwachten tot na het ritueel. Dat betekent niet dat de andere ouderen je niks kunnen leren. Er is meer dan genoeg wat je op de grond kan leren. Daarom moet ik je meenemen naar de eerste oudere.'

Hij loopt er vandoor. Ondanks dat ik een heel stuk groter ben geworden moet ik nu rennen om hem bij te kunnen houden. Ik krijg de schrik van me leven als hij me recht de zomerzon in brengt. Ik voel bijna meteen mijn schubben uitdrogen. Snel duik ik terug de schaduw in. Als de oudere ziet dat ik hem niet volg draait hij zich om. 'Rustig, Sanali. De zon wil je geen kwaad doen. Als je voorzichtig bent maken de droge schubben niks uit. Sterker nog, als ze droog genoeg worden dan worden ze nog sterker dan wanneer ze vochtig zijn. Dat is het mooie van een draak zijn.'

Voorzichtig stap ik terug de zon in. Het voelt raar om in de zon te stappen. Mijn hele korte leven heb ik in de schaduw rond gebracht. Maar nu raakt de zon mijn snuit. Ik sluit mijn ogen en laat de zon mijn schubben strelen. De warmte vult me. Van genot ontsnappen er een paar vlammetjes uit mijn bek. Dan besef ik me dat mijn schubben misschien kunnen breken en dat ik ze beter maar kan inspecteren. Ik draai mijn kop iets en open mijn ogen weer. Dan zie ik pas dat mijn schubben iets doffer zijn, maar ook een stuk harder. Mijn kleur is een beetje verfaagt maar ik ben nog steeds overduidelijk een waterdraak.

Na een stuk gelopen te hebben komen we aan bij een enkele berg die in het rijke bos staat. Onder aan de berg staat de kolossale aarddraak oudere. De oudere van de luchtdraken buigt zijn nek kort. 'Zoals verwacht was ze terughoudend naar het zonlicht maar stond ze er ook open voor. Ik stel voor dat we meteen beginnen.'

De grote oudere komt in beweging. Zijn stenen schubben kraken als ze over elkaar schuren. Alles aan hem lijkt oud en op het punt om te breken. Als hij spreekt klinkt zijn stem als een stel vallende keien. 'Zo, Sanali. Belangrijke eerste stap vandaag. Maar niet de enige. Vandaag kom je bij ons in de leer. Jouw moeder kan je niet veel meer leren over ons doen en laten. Je hebt ervaren wat elke draak moet kunnen. Nu is het tijd dat je leert wat voor de rest van ons instinct is, en wat je allemaal kan doen als Sola de binding uit voert.'

Ik begrijp er helemaal niks meer van. Waar heeft hij het over? De draak pakt mijn klauw teder op. Van waar hij mijn klauw beet heeft verspreid de kleur weer. Mijn schubben glanzen nog meer dan wanneer ze druipen van het water. Ik voel me net een koningin. Mijn vinnen laten dat ook zien: ze spreiden zich verder uit dan ze ooit gedaan hebben boven of onder het water.

Het grootste wonder gebeurt nog wel als de draak zijn klauw wegtrekt. De glinstering blijft. Hij strijkt teder over mijn schubben. 'Een waterdraak leeft in het water, maar zijn of haar schubben zijn er ook afhankelijk van. Een aarddraak heeft macht over steen en wat erin zit. Die macht kan gebruikt worden om de schubben van een waterdraak te redden en te verstevigen.'

Ik tik met een klauw op een van mijn schubben. Nog niet het kleinste krasje ontstaat op de schub. Veel harder dan ik gewend ben. Mijn nieuwe pantser heeft wel iets meer gewicht, maar niets wat ik niet aankan. 'Wat is dit voor een steensoort? Ik herken het niet. Niet van mijn mensenleven of van mijn huidige leven.'

De aarddraak laat zijn klauw langs mijn rechter voorpoot gaan. 'Dat is diamant. De sterkste steensoort die er bestaat. Er is niets wat diamant kan beschadigen. Geen materiaal is hard genoeg. Zolang je geen domme fouten maakt ben je zo goed als onkwetsbaar.'

Hij kijkt dromerig weg. 'Ooit was ik ook diamant. Ik had mezelf betoverd om diamant te hebben. Ik was oranje van mezelf, waardoor ik schitterde als de zomerzon. Maar met de tijd liet ik het stof ophopen. Het stof werd aarde, en de aarde steen. Ergens onder dit allemaal zit nog mijn diamanten pantser. Maar niemand kan erdoor komen. Houd je schubben goed bij, Sanali. Je wilt niet zoals ik eindigen, met je vleugels in steen.'